30 տարի «միջազգային հանրությունը» թքած ուներ Ադրբեջանի վրա էլ, մեզ վրա էլ: Այժմ էլ է այդպես. ընդամենը առաջարկվում էին փոխզիջումային լուծումներ, որոնց չընդունվելու դեպքում էլ, խնդրեմ, կարելի է հարցն ուժային տարբերակով լուծել:
Գրողը տանի, տիկնայք և պարոնայք քաղաքագետներ, մասնագետ վերլուծաբաններ, թուրքագետներ և այլ կարկառուն հարցազրույցներ տվողներ, բավական է ձեզ անձրևաորդի տեղ դրած, Ալիև հավից սարսափելի, ինքնագլուխ ու հզոր ոսոխի կերպար կերտեք ու սարսափ ներարկեք հայի ողնաշարի մեջ...
ՈՒժեղ պետական գործիչ Քոչարյան անդոնը տգետ անձնավորություն է, ավելի ստույգ՝ տգետ լակոտ է (լակոտը տարիքային կատեգորիա չէ, Քոչարյան անդոնը 90 տարեկանում էլ լակոտ կմնա՝ լակոտը բարոյական կերպար է, կյանքի ձև ու բովանդակություն):
Երևանում ամեն երկրորդ քայլին մի դեղատուն է ու մի բանկ: Դեղատների առատությունը պարզ է, դրսից բերում, մեկին տասը եկամտով վաճառում են հիվանդ ժողովրդին, ըստ որում, համաշխարհային գներից արդեն մի քանի անգամ բարձր:
Մեզ նման միամիտ ու հետամնաց հասարակություններում մարդկանց թվում է, որ մենք ունենք բարձր քաղաքակրթական արժեքներ, որի համար քաղաքակրթության հիմնական կրողները ուղղակի պարտավոր են մեզ խորապես հարգել ու, նույնիսկ, սիրել։
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...