Մեկ տարի առաջ այս օրը՝ 2022 թվականի հոկտեմբերի 6-ին, ժողվարչապետ փաշինյանը ստորագրեց հայոց պատմության ամենախայտառակ միջազգային պայմանավորվածություններից մեկը: Ամերիկյան ֆիլիալ Եվրամիության խորհրդի նախագահ Միշելի, Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի, Թուրքիայի փադիշահ Էրդողան էֆենդու ներկայությամբ նա իր կոլեգա Ալիև էֆենդու հետ ստորագրեց փաստաթուղթ, որով հրաժարվեց Արցախից: Դա արեց ի հեճուկս ՌԴ նախագահի հետ պայմանավորվածությունների, այլ կերպ ասած՝ թռնելով նրա և հայ ժողովրդի գլխից, քանի որ փաշինյան նիկոլը որևէ կապ չունի հայ ժողովրդի և նրա դաշնակցի հետ՝ նա ունի այլ հայրենիք, այլ սրբավայր, որին ծառայում է կուրորեն:

Տարիներ շարունակ Հայ քաղաքական մտքի «գիգանտները» մոլագարի համառությամբ օտարամոլություն են երկրպագում։

Սկզբում երբ Շուշին ու Հադրութն էին հանձնվում, ոչ ոք չէր մտածում Բերձորի ու Աղավնոյի մասին։

Թուրքերը որոշում են, թե Հայաստանն ինչ պետք ա անի-չանի, թուրքերը որոշում են Սյամոյին ուղարկեն ստեղ խառնելու, իսկ Արայիկին տանեն ցմահ դատելու, թուրքերը որոշում են, թե Հայաստանն ինչքան մարդ պետք ա զոհի, որ իրանց պետքական տարածքները կորցնի, թուրքերն են անգամ սկսել գրել Հայոց պատմության դասագրքերը՝ իրանց ձեռնտու քարտեզներով ու դրան համարժեք բովանդակությամբ: Թուրքերը էսօր ելույթ են ունենում մեր Ազգային ժողովում, կառավարում են մեր երկիրն ու հետևողականորեն քանդում այն, թուրքերը Ադրբեջանում դատում են Արցախը պահողներին, թուրքերը Հայաստանում դատում են գեներալ Խաչատուրովին:

Կար ժամանակ` զարմանում էինք, թե այդ ինչ հայի տեսակ պետք է լիներ, որ թուրք մսավաճառի ձեռքով կացնահարել տար Երևանի բանտում գտնվող Սարդարապատը հաղթած հրամանատարությանը։

Ցանկացած գոյություն ու կյանքի հարատևում բազմաբալանս գործունեության արդյունք է։ Դա վերաբերում է և՛ անհատին, և՛ մարդկանց տարբեր մասշտաբի խմբերին, մի խոսքով, բոլոր տեսակի մարդկային համակարգերին։

Կետերով բացատրեմ Փաշինյանի նոր ստորագրած փաստաթղթի հետևանքները, որով ճանաչվում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը (հետևանքներն են, ոչ թե՝ բուն փաստաթուղթը)։

Ոնց որ թե տեղավորվեցինք հա՞... տեղավորեցինք: Արցախը տեղավորեցինք: Առանց անուն դնելու պետության գործառույթի մեծ մասը իրենց վրա վերցրած կամավորներին ու սրտացավ հայրենակիցներին, ես ինքս էլ եմ Արցախցի ընկերներիս իմ փոքրիկ հարկի տակ տեղավորել:

Եթե չլիներ Արծվաշենը, չէր լինելու Արցախը: Խնդիրը միայն Արծվաշենն ու Արցախը հանձնելու (փոխանակելու, լուծարելու) մեջ չէ:

Վերջերս մի զրույցի ժամանակ, երբ Հայաստանի կատաստրոֆիկ ընթացքն էինք քննարկում, այն հարցին՝ բա լավ, սրա վերջը ի՞նչ պիտի լինի, ասացի, որ վերջն արդեն տեսանելի է, բայց իմ ուզածն ընդամենը մի կայարան է: Մենք մի արագընթաց գնացք ենք, որը, անհավանական արագությամբ բաց թողնելով բոլոր կայարանները, սլանում է դեպի քանդված կամուրջը: Վերջին կայարանում կանգնելը, քաղաքական շնչառությունը կարգավորելն ու միտքը կենտրոնացնելն է իմ ուզածը, որ կամուրջը նորոգելու ժամանակ ունենանք: