Բարոյապես և քաղաքական առումով չեզոքացրե՛ք նրանց Արցախում երեկ երեկոյան երկրի ներքին թշնամիների կողմից հերթական սադրիչ քայլն է կատարվել Արցախի Հանրապետությում գտնվող ռուսական խաղաղապահ զորակազմի նկատմամբ: Հիմնականում Ասկերանի մի խումբ երիտասարդ բնակիչներ և սորոսական ստահակներ՝ իրենց անպատժելիության հարցում համոզված և այդ առումով ծայրաստիճան լկտիացած, հավանաբար ուղղորդվելով երկրի իշխանական որոշ շրջանակների կողմից, կանգնեցրել են Ակնայի կողմից եկող, դեպի Ստեփանակերտ ուղևորվող ռուսական խաղաղապահների ավտոմեքենան, զննության ենթարկել այն, այնուհետև փաստաթղթեր պահանջել խաղաղապահ զորակազմի զինծառայողներից, անշուշտ, չունենալով նշված գործողություններից որևէ մեկի իրավունքը:

Արցախի հողում մեր թափված արյունն է, Արցախի սարերում Հայաստանի խաղաղությունն է։ Այդ հողի պաշտպանությունից հրաժարվածների խմբակը, այն հանձնում է թշնամուն, որովհետև ատում է այդ խաղաղությունն ու ուժը, հանձնում է, որ հաջորդը Սևանն ու Երևանը հանձնի։

Խնդիրը հետևյալն է. 1. Որևէ մեկը չի պատրաստվում մեզ ռազմավարական աջակցություն ցուցաբերել, որովհետև դրանից ակնկալվող ավելի մեծ շահ չեն տեսնում (այսինքն, չարդարացված ներդրում է)...

2021 թվականի արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների նախօրեին ես հրապարակեցի մի նյութ, որտեղ կոնկրետ փաստերով հիմնավորեցի ՀՀ գործող իշխանությունների կապը թուրք-ադրբեջանական տանդեմի հետ։ Այսօր այդ փաստերի շարքը ավելացել է ևս մի փաստով։

Էս ЖЭК-ի պետ դառնալու տենդը խորացած արատների հրաշալի ցուցիչ է: ЖЭК-ի պետ, որովհետև ապաքաղաքականացվածության ձգտող թեկնածուները պետք է ընկալեն, որ, եթե իրենք խուսափում են իրենց հանրային, քաղաքական, անձնական դիրքորոշումը հայտնել նաև այն երևույթների վերաբերյալ, որոնք հետաքրքրում և անհանգստացնում են երևանցիներին քաղաքական մակարդակով ու մնում են «բիսեդկա-կոյուղի-ասֆալտ-բորդյուր-լիֆտ» տրամաբանության մեջ, ուրեմն թող համակերպվեն ЖЭК-ի պետի հավակնորդի ստատուսի հետ:

Դառը ճշմարտություն, ու սա հենց կատաղի սատանիզմն է, որ գլոբալիզացիայի ու կորոնավիրուսի տեսքով եկավ՝ համապատասխան անձ-աղետով, նավաբեկության, իններորդ ալիքի, գլխներիս թափվող կարկուտի պես:

Ոնց ուզում եք հասկացեք, բայց եթե հայ ժողովուրդն իր մեջ ուժ չգտնի ներողություն խնդրելու ՄԱՆՎԵԼԻՑ, ստիպված կլինի ներողություն խնդրել Ալիևից:

Թաթուլ Հակոբյանը հայերի և թուրքերի միջև հումանիտար խնդիրներում համագործակցության պատմական անցյալից դեպքեր ներկայացնելիս վկայակոչում է նաև այն փաստը, որ 1992 թ. ես, որպես ՀՀ վարչապետ, հանրապետությունում շրջափակման պատճառով հացահատիկի խիստ պակասի պայմաններում, դիմել եմ Թուրքիայի իմ գործընկերոջը՝ վարչապետ Դեմիրելին Հայաստանին հացահատիկ տրամադրելու խնդրանքով։

Պատերազմից ավելի սարսափելի բան կա՝ դա անզեն մորթվելն է։ «Յոթ-ութ ադրբեջանցի հարձակվել են Ալենի վրա, գետնին գցել ու քաշքշելով տարել»…

Բոլորն էլ, այդ թվում «միջազգային հանրություն» կոչված երկրների առաջնորդներն ու հասարակությունը շատ լավ գիտեն, թե հայի համար ինչ է նշանակում ադրբեջանական թեկուզ տասը վայրկյանանոց կալանքը, էլ ուր մնաց՝ տասնօրյա կալանքի ժամկետը։