Էրդողանը Վիլնյուսում բարձրաձայնել է ռուս խաղաղապահների 2025թ. հեռանալու պարտավորության անխափան կատարման անհրաժեշտությունը: Փաստորեն, մնաց մի մեկուկես տարի: Շատ քիչ ժամանակ է մնացել, իսկ բանակցությունների արդյունքը դեռ զրոյական մակարդակի վրա է: Ի դեպ, պայմանագիր կնքելը մի բան է, դրա իրագործման մեխանիզմներ ստեղծելը լրիվ այլ գործ է: Պատմության փորձը ցույց է տալիս, որ կնքված պայմանագրերի լրիվ իրականացման տոկոսը շատ ցածր է: Դասական օրինակը 1939 թ. Ռիբենտրոպ-Մոլոտով պակտն էր, որը խորհրդագերմանական չպատերազմելու մասին էր: Կանխազգում եմ, որ ինչ էլ ստորագրվի Արցախի մասով, թուրքական տանդեմը չի կատարելու: Ժողովուրդն էլ ռուսական զորքի հեռանալուց հետո, բացառված չէ, որ դրանից էլ առաջ հեռանալու է Արցախից: Թերևս, ոչ մի կողմի վրա այլևս հույս դնել չի լինի: Արևմուտքը կերակրում է կոչ-հայտարարություն-որոշումներ-ցավակցություններով, ռուսական կողմը այնպես է խրված, որ հիմա ռեսուրս չունի ակտիվություն ցուցաբերելու համար, և հայտնի չի՝ ինչ է անելու: Իրանը ևս հանուն մեզ պատերազմի մեջ չի մտնի: Այն, որ ասում են մեր փրկությունը մեր հզորության մեջ է, և որը ես լուրջ չէի համարում, հիմա կարծում եմ, որ միակ լուծումն է: Նայում եմ հեռուստացույցով բանակի մասին հաղորդումը՝ զինվորականները ցույց են տալիս իրենց վարպետությունը, դա լավ է, բայց ժամանակակից պայմաններում անվտանգության առումով ոչ մի նշանակություն չունի: Մեկ ու կես տարում, եթե Հայաստանը կարողացավ ձեռք բերել հզոր հարվածային զինատեսակներ, որոնք կերաշխավորեն հակառակորդի ոչնչացումը կամ կործանարար պատասխան հարվածը, պետությունը կմնա, Արցախում էլ հայեր կապրեն:

Տեսականորեն ե՞րբ կարող է բացվել Արցախ տանող ճանապարհը և ավարտվել Արցախի շրջափակումը: Կա երկու տարբերակ։

«Ժողովուրդները կենդանիների և նրանց խարակտերիստիկ բնազդների դիմակի տակ ցուցադրեցին մարդկանց բնավորությունները և տիպերը, դասակարգային հատկությունները, մարդկանց կրքերը, ձգտումները, թերությունները և հիմարությունները: Ձաղկեցին, ծաղրեցին, խարազանեցին բարոյական այդ պակասությունները, այլանդակությունները»,- գրում է Ավետիք Իսահակյանը Իվան Կռիլովի առակների հայերեն հրատարության առաջաբանում («Առակներ» Հատընտիր, 1944թ. «Հայպետհրատ»):

Հայաստանի ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի ամերիկյան այցը նվիրված է ԱՄՆ-ի ռազմաքաղաքական տիրույթում երկրի բացահայտ ընդգրկմանը, մինչ այժմ գործընթացը շարունակվում էր, բայց չեր գովազդվում։ Հիմա եկել է այն փուլը, որ Հայաստանն աշխարհին և առաջին հերթին Ռուսաստանին ներկայանա որպես իր հովանավորին միտումնավոր ընտրած ամերիկյան արբանյակ։

Հայտնվել է Արծվաշենը փոխանակող ևս մեկը:

Համացանցում իմ շատ ընկերներ պահանջում են, որ զենքի ազատականացման մասին օրենքը սկսի աշխատել, որ մարդիկ կարողանան զինվել և այլն:

Մեզնում արդեն մոտ երկու դար մի միտք է թևածում, թե մենք պետք է մեր հերոսական նախնիներից օրինակ վերցնենք ու այդպես էլ չենք վերցնում։

20-րդ դարում մենք այնպիսի տրիումֆալ պիկեր ունեցանք՝ ռազմական, գիտական ու տնտեսական, մշակութային, որ մի քանի հազարամյակ մեզ կհերիքեր՝ ճիշտ ապրելու:

Պատերազմ ու պարտություն բերող իշխանությունները հիմա բոլորին փորձում են վախեցնել պատերազմով՝ ներկայանալով որպես խաղաղության աղավնի:

Այսօր ցանկանում եմ հատուկ անդրադառնալ մի հարցի, որը մեր համար բավական անակընկալ է առաջացել, իրականում շրջանառության մեջ է դրվել շատ կոնկրետ մեկ ուժի կողմից, և շատ կոնկրետ նկատակով։