Բոլորս էլ գիտեինք, որ Ձմեռ պապը մանկապարտեզի էլեկտրիկ Կարոն ա, բայց, դե, մեծերն էդքան բան էին անում, որ մենք ուրախանայինք, մենք էլ ցույց էինք տալիս, թե հավատում ենք ու ուրախանում էինք։ Սրտանց էինք ուրախանում։ Էլեկտրիկ Կարոն մեր համար իսկական Ձմեռ պապից ավելի իսկական էր. նա Ձմեռ պապ չէր ծնվել, այլ դարձել էր՝ մեր համար։ Ու նվերներն էլ երկնքից չէին ընկել, այլ մեր ծնողների աշխատած փողերով էին առել։
Մենք չէինք համարում, որ մեզ խաբում են։ Դա հոգատարության տեսակ էր, նրանք ուզում էին մեզ տոն նվիրել։ Պարզապես, մեծերը մոռացել էին մանկական հեքիաթի կանոնները ու լավ չէին խաղում, ու դրանից նրանց արածն ավելի կարևոր, ավելի արժեքավոր էր դառնում։ Դա սեր էր, որ կարելի էր շոշափել։
Հենրիկ Պիպոյան