Ե՛վ հայրենական, և՛ միջազգային վերլուծաբանները արդեն սկսել են խոսել այն բաների մասին, ինչ վաղուց անպաճույճ ու պարզ բառերով գրում էի ՖԲ իմ գրառումներում:

Հինգ տարի առաջ ուրախ ու անհոգ կանգնած էի Արևմտյան Աֆրիկայի հնագույն բնակատեղի` Լիքսուսի (Lixus) ավերակների վրա, ուր Աֆրիկան բացահայտող առաջին փյունիկացիները հիմնել էին բնակավայր։ Մտածում էի, որ ամեն ինչ կարգին է հայրենիքում, իսկ մեր խնդիրն է վերականգնել քաղաքակրթությունների հաղորդակցիչի երբեմնի ազգային առաքելությունը։

Ֆրիդրիխ Էնգելսի Մանչեստրում գտնվող գործարանում բանվորները հարկադրված էին օրական 13 ժամ աշխատել շատ ծանր պայմաններում։ Բանվորների վաստակած գումարը հազիվ էր բավականացնում գոյությունը պահպանելու համար։

Թուրքի հետ բարեկամացողների, թուրքին «հումանիտար օգնություն» ուղարկողների ու Մարգարայի ճանապարհը թուրքի առաջ բացողների համար։

Որքա՜ն անբարո պիտի լինել, տեսակով սնանկ, հոգեպես՝ շեղված, մեղքի ու պատասխանատվության 0 գիտակցումով, հայտարարելու, թե ամենակարևորը Հայաստանն է, նրա 29 800 քառակուսի կիլոմետրը։

Եթե Ադրբեջանը Հայաստանի հետ կայուն, հարատև խաղաղության է պատրաստվում, Արցախը հայաթափելուց , հսկայական քանակի ռազմական տեխնիկա տիրելուց հետո ինչո՞ւ է շարունակ Հայաստանից նորանոր զիջումներ պահանջում, հակահայկական ագրեսիվ քարոզչություն իրականացնում, արտերկրից հսկայական քանակի զինտեխնիկա գնում, Հայաստանի սահմանին նոր զորամասեր բացում, զորանոցներ կառուցում, շարունակում իր բանակը վերակառուցել ՆԱՏՕ-ի չափանիշներով։ Այդ հսկայական ծախսերն արվում են այն դեպքում, որ այս տարի Ադրբեջանի տնտեսական աճը ընդամենը 0,8 տոկոս է, մեծ է աղքատությունը, սոցիալական բևեռացումը։

Երբ լույսը մեռնի, հանգիստ կսպասենք նրա ծնունդին խավարի միջից, մենք լույս կդառնանք, որ երբ որ պետք գա՝ հանգենք, առանց հարցնել ինչից, կամ ինչի:

Բերեք ասենք, որ ինքնասպանություններն էլ իրարից շատ տարբեր են լինում։

Երեկ աչքովս ընկավ՝ էն Գիլոյան Կարենն էր ինչ-որ հեծանիվների մասով դուրս տվել, թե «ուզում ենք Հայաստանը սարքենք Հոլանդիայի նման երկիր»։ Ուշադիր՝ Հոլանդիայի։

Վերջին տարիներին տասնյակ հազարավոր մարդիկ փողով ազատվել են զինվորական ծառայությունից: