Ներկայացնում եմ հատված, թե ինչպես է Ալիևի հրահանգով ստեղծված «Արևմտյան Ադրբեջան» կոչվող կայքում գրվում մեր պետության մասին․․․

Կար ժամանակ, երբ ինձ ճանաչողների ու հասկացողների պակաս չունեի Մայր Հայրենիքում: Այսօր այդ շատերի մեջ, կարծես թե քիչ են ինձ հիշողները, իսկ հիշողների մեջ, առավել քան քիչ, հասկացողները:

Շիրակի քննչականում էի: Մեղադրյալի կարգավիճակով առերես-հարցաքննության։ Նախաքննական գաղտնիքը պահպանելով ընդամենը նշեմ, որ իմ դեմ ցուցմունք տված 5 պարեկով յոթ հակասական ցուցմունք տվեցին:

Այսպես, USAID-ն՝ ամերիկյան պետդեպի ստորաբաժանումը, որը ամերիկյան փողերի բաժանողն է աշխարհով մեկ, որոշել է խեղճ ղարաբաղցիներին 4 միլիոն դոլար հատկացնել, այսինքն՝ մարդա 40 դոլար, իսկ էֆենդու կարևոր օգնական Հիքմետ Հաջիևը կատաղել է, թե բա՝ այդ USAID-ն այլևս տեղ չպիտի ունենա Ադրբեջանում: Հաջիևը նաև ասել է, որ 30-ամյա օկուպացիայի ողջ ընթացքում Միացյալ Նահանգներ Հայաստանի կողքին էր, իբր, աջակցում էր:

Մի փոքր անդրադարձ պետրոս ղազարյանի հերթական հաղորդմանը, որն այս անգամ ևս կոչված էր պաշտպանելու հայոց պատմության 7-րդ դասարանի նոր դասագիրքը և վերջինիս հեղինակին։

«Կա՞ արդյոք ավելի պարսավելի բան, քան թեթևամիտ դատողությունը։ Եվ կա արդյո՞ք ավելի թեթևամիտ բան, որ այդչափ արժանի չէ ամրության և մնայունության, քան ունենալ սխալ պատկերացումներ կամ էլ, առանց դույզն- ինչ տատանվելու, պաշտպանել այն, ինչ ընկալվել և իմացվել է ոչ բավարար հուսալիությամբ»։ (Ցիցերոն, «Աստվածների բնությունը», մ.թ.ա. I դար):

Ալիևն ասում է, որ սեպտեմբերի 11-ին Հայաստանին է ներկայացվել «խաղաղության պայմանագրի» տարբերակը։ Աշխարհի կենտրոնները պնդում են՝ շուտափույթ կնքել այն։

Որ հայոց պետականությունը «էն բանի» մեջ է՝ դա ամենավատ բանը չէ, որ կարող էր լինել այդ պետականության հետ: Առավել սարսափելին այն է, որ հայ ազգը հարմարվել է իր պետության այդ վիճակին և առանձնապես չի էլ ջղաձգվում : Համ էլ ժամանակ չունի այդ մասին նույնիսկ մտածելու՝ դեմը տոներն են, և պետք է լավ նախապատրաստվել, ուր մնաց՝ ջղաձգվի:

Կարլ Մարքսը չէր սիրում Լուի Բոնապարտին, և նրա հեղաշրջումից հետո 1851 թվականին հոդված գրեց՝ «Լուի Բոնապարտի բրյումերի 18-ը» խորագրով, որտեղ Հեգելից մի միտք է օգտագործում: Այսպես, հենց հոդվածի սկզբում Մարքսը գրում է. «Հեգելը մի առիթով նշել է, որ բոլոր մեծ համաշխարհային-պատմական իրադարձությունները և անհատականություններն ի հայտ են գալիս, ինչպես ասում են, երկու անգամ։ Նա մոռացել է ավելացնել. առաջին անգամ՝ ողբերգության, երկրորդ անգամ՝ ֆարսի ձևով»:

Մի կարճ բան պատմեմ, որը, կարծում եմ, մեզ հետ առնչություն ունի և շուրջ 2300 տարի առաջ է եղել: