Պատի պոկովի օրացույցն իսկական 365-էջանոց փոքր հանրագիտարան էր, որի մեջ հոդվածները դասավորված էին ոչ թե այբբենական կարգով, այլ՝ ամսաթվերով։ Նոր օրացույցն առնում էինք Նոր տարվա կողմերը, երբ դեռ պատից կախած էր լինում հինը՝ բարակած, վերևի մասում՝ պատռված թերթերի անհավասար մնացորդներով։ Առնում էինք ու պահարանի խորքերում պաշարած պնդուկ-պոպոքի, նարնջի ու մանդարինի հետ դառնում էր Նոր տարվա տոնական տրամադրության առաջին ծիծեռնակներից մեկը։ Նոր օրացույցից միշտ Նոր տարվա շունչ էր գալիս։ Մեջը սպասում կար, խորհրդավորություն, մի ամբողջ տարվա դեպքեր, որ դեռ չեն պատահել, բայց պատահելու են։

Գիտությունը և դրանով պայմանավորված զարգացումը ուղղակի հետևանք է սեփական չիմացության ճանաչման, ճիշտ հարցեր բարձրացնելու և այդ հարցերին պատասխաններ փնտրելու:

Ինչո՞ւ Ադրբեջանը ջարդեց մեզ. այս հարցին դեռ չենք տվել իրական ազնիվ ու պարզ պատասխանը, այն է՝ որովհետև այս փուլում ավելի լուրջ պետություն էր։ Ալիևին հաջողվեց տարիների ընթացքում շատ ավելի լուրջ պետություն կառուցել. ոչ միայն փողով ու ոչ միայն բանակ։ Լուրջ պետություններն են լուրջ դաշնակիցներ ձեռք բերում, լուրջ նպատակներ դնում, լուրջ համակարգեր ստեղծում, լուրջ հաշվարկներ անում և հակառակորդին (տվյալ դեպքում՝ մեզ) լուրջ սխալի վրա բռնացնում ու ջարդում։

«Հրաչյա Ներսիսյանը բնության այն շնորհներից է, որ մարմնավորում է վեհ մարդկայնությունը, դերասանական տաղանդն ու խորաթափանց իմաստնությունը»,- տաղանդավոր դերսանին այսպես է բնութագրել նկարիչ Մարտիրոս Սարյանը:

Հայաստանը խորհրդային տարիներին ուներ մեկ անկլավ Ադրբեջանում՝ Արծվաշենը, ադրբեջանցիք՝ երեք անկլավ Հայկական ԽՍՀ տարածքում (տես սովետական քարտեզը): «ժողվարչապետ» փաշինյանը հանուն խաղաղության մեծահոգաբար համաձայնել Է փոխանակվել անկլավներով, բայց ադրբեջանականների թիվը դարձրել է ութ գյուղ և ընդհանրապես մոռացել է Արծվաշենի մասին:

2024թ պետական բյուջեի նախագծից պարզ է դառնում, որ Երևանին հատկացվող գումարները կրճատվում են (շուրջ հինգ միլիարդ դրամով) և կրճատվում են ոչ թե պարգևավճարների կամ ներկայացուցչական ծախսերի ու գործուղումների, այլ կարևոր ուղղության համարվող սուբվենցիոն ծրագրերի մասով։

Այսօր հանրային կարծիքում արմատավորված է միտքն առ այն, որ արցախյան ողբերգությունը ռուսների ձեռքի գործն է:

Մենք պիտի խիզախ ուսուցիչներ դառնանք ու պատմենք մեր իրական պատմությունը մեր երեխաներին, նրանց ծնողներին:

Մինչև 2018 թվականի եղերական ապրիլ՝ ամեն օրվան ու րոպեին երանի եմ տալիս. ինչ երջանիկ էինք, այնուամենայնիվ...

Երևի նկատել եք՝ ամեն առիթով շեշտում եմ, որ պետություն չունենք և չենք ունեցել։ Արդեն 3 տասնամյակ նրա տեղը նեոգաղութային խղճուկ և ողորմելի գոյացություն է։ Սրանք զգացական գնահատականներ չեն, որոնք ես տալիս եմ բարկացած ժամերին։ Առավել քան սթափ գնահատականներ են։