Ո՞րն է նորմալ Ազգային ժողովը. կա կայուն մեծամասնություն, կա ընդդիմություն, որը սուր ելույթներ է ունենում, լավ հարցեր է տալիս, դրանք դուր են գալիս հանրության մի մասին ու երևի՝ «առաջնորդներին», հետո մեծամասնությունն է նույնը անում՝ ելույթներ, մեղադրանքներ, որոնք դուր են գալիս հանրության մի այլ մասի ու իրենց «առաջնորդին», հետո՝ քվեարկություններ, ու ցրվում են տներով։ Սա լրիվ նորմալ է, նորմալ պետություններում։

Նոր էլիտա ձևավորելու համար պետք է անտեսել եղածը և օգնել իրար ներքևում՝ «Չունենք, չկան դրանք» բանաձևով։ Միևնույն է, իրենց արդյունքը զրոյական է։

Մինչ ազգովի կզարմանանք իշխանական ու իշխանամերձ քաղաքական կառկառուն դեմքերից՝ Անդոնի, Գուրգենի ու Սամոյի՝ այս ողբերգության օրերին աննախադեպ էնտուզիազմի, ուրախ տրամադրության, լայնաժպիտ ու կենսախինդ պահվածքի վրա ու նյարդայնացած կհարցնենք, թե այդ ինչի՞ վրա եք հրճվում, պարոնա՛յք, դուք ձեզանից գոհ, ձեր ո՞ր մի արածի ու չարածի վրա եք հռհռում՝ նրանք թքած ունեն թե՛ ձեր տված հարցերի, թե՛ հանրային կարծիքի, և թե՛ իրենց անբարո վարքով պայմանավորված նկատողությունների վրա:

Ռուսաստանի, Իրանի, Թուրքիայի, Ադրբեջանի և Հայաստանի արտգործնախարարները «ողջունում են տարածաշրջանի բոլոր երկրների միջև հարաբերությունների կարգավորմանն ու զարգացմանն ուղղված ընթացող գործընթացները»:

Իրականում շատ վտանգավոր գործընթաց է գնում, որի միակ տուժողը լինելու են հայերը։

Աշխարհում ցանկացած իշխանություն մի գերնպատակ է ունեցել, ունի և կունենա՝ պահել սեփական իշխանությունը:

Մարդու գլխավոր զենքը գիտելիքն է: Աստված մարդուն ստեղծել է ուղեղի այնպիսի հնարավորություններով, որ կարողանում է գիտություն և գիտելիք ստեղծել: Սա ահռելի մեծ ուժ է, որ մեզ տրվել է, բայց սրան հասնելու ճանապարհը դժվար է, ուստի մարդկանց գերակշիռ մասը հրաժարվում է սրանից:

«Ախպար» ասացինք, մեզնից չափառեցինք, կոմունիզմի «վեհ գործը» չվստահեցինք, մեզ հատուկ բռիությամբ ոտնակոխ արինք նրանց ռոմանտիկ հայրենասիրությունը: Մի խոսքով, թքեցինք մեր եղբայրների հոգու մեջ: Նույն հողի վրա ապրելով՝ հաջողացրինք էլի «փշալար» քաշել մեր միջև ու նրանց սարքել երկրորդ սորտի խորհրդային քաղաքացի: Ազգավնաս մի փշալար էլ ավելի վաղ էինք քաշել:

Համո Սահյանն այսպիսի տողեր ունի` -Իմ մահով ոչինչ չի փոխվի կյանքում, ՈՒ չի պակասի աշխարհում ոչինչ, Մի լույս կմարի հինգերորդ հարկում Կմթնեն մի պահ աչքերը քո ջինջ:

Ներկայացվող լուսանկարն արտացոլում է մեր՝ Հայաստանի վիճակը: Արաբատի «իզգոյ», անտեսված և արհամարհված լինելը՝ դա Հայաստանի «իզգոյ», անտեսված և արհամարհված լինելն է: