Սիրելի հայրենակիցներ` հայաստանցիներ և սփյուռքահայեր, եթե ձեր կյանքի փորձը մեծ չէ, եթե հայ-թուրքական, հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների պատմության վերաբերյալ գիտելիքը պակասում է, և նաև ծանոթ չէք Վիկտոր Հյուգոյի հանրահայտ խոսքին` «Թուրքն է անցել այստեղից` սփռելով սուգ ամենուր», ապա, որպեսզի չխաբվեք ու չենթարկվեք մերօրյա անուղեղ և անհայրենասեր, բայց թուրքասեր, պետական ու քաղաքական գործիչների ազդեցությանը, դուք պարտավոր եք իմանալ հայ ոգու և մտքի հսկաներ Թումանյանի և Նժդեհի կարծիքները հայոց ցեղասպանություն իրականացնողների մասին:

Դավիթ Տոնոյանը, ինչպես նաև Փաշինյան Նիկոլի դեմը զգաստ կանգնած գեներալներն այս հանցագործության, այս իրավիճակի պատասխանատուներն են, մեղսակիցներն են:

ՈՒինսթոն Չերչիլին հարցնում են․ -Պարոն վարչապետ, ինչու՞ եք գնում Հնդկական օվկիանոսի այն կողմ՝ գաղութատիրական և խամաճիկ կառավարություն ստեղծելու և Արևելյան Հնդկաստանի կառավարություն ստեղծելու համար։ Չե՞ք կարող դա անել Իռլանդիայում, որը տարիներ շարունակ պատերազմում է ձեզ հետ։

Եվ շրջափակված Արցախ ունեցող ազգի համար այս դիվային համերգը կանխելը և ամեն արցախցու կյանքի համար պայքարելը ազգային-գոյաբանական խնդիրներից է:

Հենց հերթը հասնում է քաղաքական թեմաներին, որոշները գալիս են իրենց հանճարեղ մտքերով՝ եթե ամեն մեկն իր գործով զբաղվի, ապա ամեն ինչ լավ կլինի:

Մեր ամենաթույլ կողմերից մեկը՝ ինչ որ այդ պահին կա մտքում, նաև լեզվի ծայրին է և վստահաբար հայտնվում է ՖԲ-ում, անկախ այն բանից, որ միտքն ու խոսքը կավի նման չորանալ ու թրծվել են սիրում։

Գիտե՞ք, թե որն է տեղի ունեցողի ամենից այլանդակ դրսևորումը. թշնամին տարբեր մակարդակներում սպառնում է գրավել, ոչնչացնել մեր տունը, իսկ «տան տերը» (էդ պաշտոնը զբաղեցնողը) ոչ թե փորձում է այն պաշտպանել, այլ՝ «մեղավոր» ման գալ՝ ում վրա կարող է բարդել առկա և ապագա դժբախտությունները:

Արցախի այսօրվա վիճակը Նիկոլի ու Արայիկի համաձայնեցված ու ներդաշնակ գործունեության արդյունքն է։ էս ամենը չէր լինի, եթե էդ ներդաշնակությունը չլիներ։

Ժողովուրդն ազգ չէ։ Երեկվա, այսօրվա և վաղվա աշխարհում պետականություն ունենալու միակ անհրաժեշտ պայմանը ազգային պետություն ունենալն է։

Նիկոլը շարունակում է կրկնել, որ «խաղաղությունն իր համոզմունքն է, իր դիրքորոշումը, և դա այն է, ինչին ինքը հավատում է»: Բայց 2020-ի օգոստոսին, երբ Սարդարապատում «Մարտական խաչի» շքանշան էր բաժանում Տավուշի դիրքային հաղթական մարտի 72 մասնակցի ու Ազգային հերոսի կոչում շնորհում 73-երորդին, խաղաղությունը, ոնց որ թե, նրա համոզմունքը չէր: Ու դրան ինքը չէր հավատում: Սակայն ազգային ու մարդկային արժանապատվությունից զերծ պարտվողական խաղաղությունը դարձրել է իր համոզմունքը՝ փորձելով դա փաթաթել ողջ ազգաբնակչության վզին: