Պատժ­վու՞մ է ար­դյոք չա­րը այ­սօր և ինչ­պե՞ս: Ո՞րն է ել­քը բա­րու հաղ­թա­նա­կի: Այ­սօր հա­ճախ հն­չող հար­ցը ա­ռօ­րյա կյան­քում չա­րի ան­պատ­ժե­լիու­թյան մա­սին է:

Ա­մե­նա­կա­րող, Ի­ցիվ լսեինք ձայնդ կեն­դա­նի, ՈՒ մարմ­նա­վոր ծանր կեր­պե­րից, Մեր հո­գուն իջ­նող խա­վա­րի մե­գից Զատ­վեինք մի պահ:

Քո երկ­րում ա­նի­րա­վու­թյան մա­սին այլևս չի լս­վե­լու և ոչ էլ քո սահ­ման­նե­րում` կո­տո­րա­ծի ու թշ­վա­ռու­թյան մա­սին. քո պա­րիսպ­նե­րը պի­տի ան­վան­վեն փր­կու­թյուն, և քո դռ­նե­րը` ցն­ծու­թյուն։

Ամենայն Հայոց կաթողիկոս Գարեգին Երկրորդի՝ այսօրվա Հայրապետական կոնդակով Լատվիայի, Լիտվայի և Էստոնիայի հայկական եկեղեցական համայնքների՝ Ռուսաստանի և Նոր Նախիջևանի հայոց թեմից առանձնացումով ստեղծվել է Բալթյան երկրների հայոց թեմը:

Ի­րենց իսկ գե­րեզ­մա­նի հո­րը փո­րող աչ­քա­ծակ օ­ձահ­մա­նե­րը բա­նից ան­տե­ղյակ դեռ փո­րում են պե­տա­կա­նու­թյան հիմ­քե­րը և քան­դում ող­ջա­խո­հու­թյան ցան­կա­պա­տը:

Լույ­սը բեկ­վում է` մեզ չհաս­նե­լով… Կուռ­քեր սար­քե­լով ա­ռաջ ենք գնում, Մեր չար սր­տե­րից Նո­րա­նոր կուռ­քեր լուռ ա­րա­րե­լով:

Տե՜ր, սաս­տիկ մի՛ բար­կա­ցիր մեզ վրա և մեր մեղ­քե­րը հա­վի­տյան մի՛ հի­շիր։ Եվ հի­մա նա­յի՛ր, Տե՛ր, մենք ա­մենքս քո ժո­ղո­վուրդն ենք։ Քո սուրբ քա­ղաք Սիոնն ա­վե­րակ դար­ձավ, Ե­րու­սա­ղե­մը` ա­նա­պատ։

Ո՛վ մարդ, դու, ան­կախ հա­վա­տի աս­տի­ճա­նից, Ե­կե­ղե­ցու` խա­ղաղ սր­բա­վայ­րի կա­րիքն ու­նես` խու­սա­փե­լու հա­մար սխալ հաս­կաց­վե­լուց, իսկ շատ հա­ճախ էլ` քո իսկ սխա­լա­կան ան­ձից։

Այս բանն ի­մա­ցիր, որ վեր­ջին օ­րե­րին չար ժա­մա­նակ­ներ պի­տի գան, երբ մար­դիկ պի­տի լի­նեն անձ­նա­սեր, փո­ղա­սեր, հպարտ, ամ­բար­տա­վան, հայ­հո­յող, ծնող­նե­րին անհ­նա­զանդ, անշ­նոր­հա­կալ, ան­մա­քուր, ան­հաշտ, ան­գութ, բան­սար­կու, ան­ժուժ­կալ, դա­ժա­նա­բա­րո, ան­բա­րե­սեր, մատ­նիչ, հան­դուգն, մե­ծա­միտ, ա­վե­լի շատ հեշ­տա­սեր, քան աստ­վա­ծա­սեր, մար­դիկ, որ ու­նեն աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան կեր­պա­րանք, սա­կայն ու­րա­ցել են նրա զո­րու­թյու­նը (Բ Տիմ. 3; 1- 5)։

Ականջ դիր, Տեր իմ, ցա­վի ճի­չին... Մեղ­քի գա­լա­րուն նե­տերն ան­հա­մար Կր­կին կա­լել են մեր հի­վանդ հո­գին։