Քո կոհակներն ու ալիքները թափվեցին ինձ վրա, և ես մտածեցի, թե մերժվել եմ քո ներկայությունից. արդյոք նորից պիտի տեսնե՞մ քո սուրբ տաճարը։ Ջրերը թափվեցին ինձ վրա շունչս կտրելու աստիճանի։ Խորունկ անդունդներ պաշարեցին ինձ։ Գլուխս մտավ լեռների փապարների մեջ, իջավ մի երկիր, որի նիգերը փակ են հավիտյան։

Հռոմի պապ Ֆրանցիսկոսը Վատիկանում ընդունել է Հրեական միջազգային համայնքի ներկայացուցիչներին: Հանդիպման ժամանակ պապը հավաստել է, որ Հռոմեական կաթոլիկ եկեղեցին խիստ դատապարտում է ատելությունը, հետապնդումն ու հակասեմականության մյուս արատավոր դրսևորումները:

Նախագահական քարոզարշավի ընթացքում նա ասաց, որ եթե իր կուսակցությունից 500000 ձայն ստանա, ապա նույնիսկ Աստված չի կարող իրեն հեռացնել նախագահական աթոռից: Անշուշտ, նա ստացավ իրեն հարկավոր ձայները… բայց նախագահ դառնալուց մեկ օր առաջ հիվանդացավ, որից կարճ ժամանակ անց մահացավ:

Աստված և Տեր, կյանք և արարիչ, ողորմած, գթած, լույս, ներողամիտ, անոխակալ, մարդասեր, ամենագութ, պարգևատու, փրկիչ, օրհնյալ, գովյալ, բարեբանյալ, պատսպարան վստահության, առանց նենգության բարի, առանց խավարի ճառագայթ, մեղքերի քավիչ, վերքերի բուժիչ, անհասանելիներին` հնարք, անմատչելիներին` մերձավոր, հուսահատվածներին` ելք, անունդ խոստովանված` Աստծո Որդի, և Քեզ հետ հզոր և ահավոր Հորդ, և Քեզ հետ երկրպագելի ամենակալ Սուրբ Հոգուդ փառք և երկրպագություն հավիտյանս հավիտենից։

Խայտացին երինջներն իրենց մսուրներում, ապականվեցին գանձերը, տապալվեցին շտեմարանները, քանի որ ցորենը խորշակահար եղավ։ Ի՞նչ ամբարեմ նրանց մեջ։ Լացեցին նախիրների խմբերը, որովհետև նրանք արոտ չունեին, և ոչխարների հոտերը սատկեցին։

Ո՞վ չգիտի, որ հայոց Արցախ աշխարհը լեցուն է սրբատեղերով։ Ո՞վ չի հիացել Գանձասարով ու Դադիվանքով։ Փաստենք, սակայն, որ այդ հրաշքների կողքին կան նաև այնպիսիք, որոնք, ճիշտ է, հայտնի չեն, բայց իրենց հրաշագեղությամբ ու պատմական հնամենիությամբ բոլորովին չեն զիջում առաջիններին։ Զորօրինակ, Ծիծեռնավանքը։ Երբ առաջին անգամ տեսա վանքը, այն ինձ Նոյյան տապան թվաց, որ հենց նոր է իջել բլրի վրա։

21-րդ դարի սիրելի հայ երիտասարդ, ես Հայաստանյայց առաքելական մեր Սուրբ և Մայր եկեղեցու պարզ սպասավոր եմ, ու իմ սերը եկեղեցու նկատմամբ սկսվել է տասը տարեկանից, երբ ես իմ առաջին քայլերն էի կատարում հոգևոր ասպարեզում, աշխարհում հայտնի առաջին քրիստոնյա քաղաքում, որը կոչվում է Էջմիածին, այսինքն` իջավ Միածինը:

Մեկ բան խնդրեցի Տիրոջից, և սա՛ է խնդրանքս. կյանքիս բոլոր օրերին Տիրոջ տան մեջ բնակվել, ըմբոշխնել Տիրոջ վայելչությունը և Նրան պաշտել Իր տաճարի մեջ։

Մի՛ ոտնահարիր ինձ, ո՛վ իմ թշնամի. թե գլորվեցի, նորի՛ց կկանգնեմ, քանի որ, եթե խավարում նստեմ, Տերն է իմ լույսը։ Քանի որ մեղանչեցի Տիրոջ դեմ, համբերությամբ կտանեմ նրա բարկությունը, մինչև որ նա արդարացնի իմ դատաստանը, իրավունք տա ինձ, ինձ հանի դեպի լույսը, և ես տեսնեմ նրա արդարությունը։

Այս կյանքում կան երկու արգելող պատճառներ, որոնք, իբրև գլորելու պատրաստ քարեր, կանգնած են մեր ոտքերի առջև: Դրանցից առաջինը մարմինն է, իսկ երկրորդը` աշխարհը: ՈՒրեմն եկեք քննարկենք խնդիրը, որպեսզի պարզենք` հիշատակվածները հավիտենական մի կյանք արժե՞ն, որոնց համար ներկա կյանքը մեր ձեռքից բաց թողնելու փորձության մեջ ենք, կամ թե սրանք կորցնելը հավիտենական կորստից ավելի՞ ծանր է: