Կուսակցությունների նպատակն է պայքարել իշխանության համար, դրա եղանակը ընտրություններին մասնակցելն է։
Երբ երկիրը կանգնած է լինում ճակատագրական խնդիրների առջև, և դրա համար պետք է ողջ հանրությունը մասնակցի, կուսակցական ֆորմատները հանրության մոտ հիմնավոր անվստահություն են առաջացնում։
Մտադիր էի ուղիղ եթեր (Live)-ի միջոցով խոսել, բայց Ֆեյսբուքը կարծես թե սահմանափակել է հնարավորությունը։
ՈՒրեմն` չափազանց կարևոր է սկսված գործընթացի հաջողությունը, որովհետև` եթե այն չստացվի, ապա պառակտված և իրար նկատմամբ ատելությամբ լցված հասարակություն, որն ի վիճակի չէ դիմագրավել արտաքին մարտահրավերները։
Եթե ոմանք կարծում են, թե Հայաստանի, Արցախի, հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամին՝ Նիկոլը, Ալիևի և Էրդողանի հետ միասին, բավարարվելու է նրանով, ինչ կատարվեց Արցախի հետ, չարաչար սխալվում են:
Էս ներհայաստանյան վակխանալիայի ու արցախյան ցեղասպանության մղձավանջի մեջ, չնայած շատ խառն էի (ցույցերի մասնակցությունից բացի նաև հոգեբանորեն ու բարոյապես ընկճված, ցավն ուղղակի քերթում է մարդու), բայց աչքիցս մի առանցքային ու շատ կարևոր դետալ, այնուամենայնիվ չվրիպեց։
Զգուշացնում եմ շարժման մասնակիցներին և համակարգողներին. պետական դավաճանը պատրաստվում է արագ սադրանքներ հրահրել , որ շատ շուտ ձերբակալի շարժման համակարգողներին և հայտարարի ռազմական դրություն ու պարետային ժամ։
Հայաստանում, բացի իշխանության վերևներում պատսպարված ու նրանց հետ փոխկապակցված փոքրաթիվ լերկագլուխներից, բոլորն ընդունում են, որ իշխանափոխություն է պետք: Կարծես, բոլորը միաբան են, բայց այդ իշխանափոխությունը չի լինում:
Ինչո՞ւ:
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...