«Մանուկ Աբեղյան: Ի՞նչ էր մեզ համար նա. հայկական ավանդությունների մարմնացում, գիտնական` բառիս ամենախորին իմաստով, անվախ, աննախապաշար, անկեղծ, վառ հայրենասեր` լի հավատով հայ ժողովրդի լավագույն ապագայի հանդեպ, սկզբունքի մարդ` մեր ապառաժների պես կայուն, մտքի և կամքի, աշխատանքի և գործի հսկա, պատկառելի ուսուցիչ, սերունդների անձնվեր դաստիարակիչ:

Անմահների գնդում դարձյալ ծնունդ են տոնում։ Թշնամու զինտեխնիկան անվրեպ խոցող, կապիտան Գեղամ Մարտիրոսյանի ծննդյան օրն է այսօր. զինվոր ու սպա, ով իր կյանքի ուղին տեսավ Հայրենիքի սահմանները պահելու առաքելության մեջ:

Այսօր Արցախյան երրորդ պատերազմում անմահացած հերոս ԿՈԼՅԱ ՆԻԿՈՂՈՍՅԱՆԻ մայրիկի՝ Նելլի Նիկողոսյանի ծննդյան տարեդարձն է:

Էս դպրոցը, որ գտնվում էր Մանես քաղաքում` աշխարհի ամենասիրուն դպրոցն էր և կոչվում էր ազգայնական մեծ բանաստեղծ Միքայել Նալբանդյանի անվան։

Երկու տարի առաջ այս նույն օրվա գիշերը՝ սեպտեմբերի 13-ի լուսաբացին, Սյունիքի վրա հարձակման ժամանակ ծանր վիրավորվեց տղաս՝ Դավիթը։ Չէր կարողանում շարժվել, դեռ մութ էր, սարի գագաթ, միայնակ... քիչ անց վիրավոր տղայիս գլխին կանգնեցին ազերիները և ժամեր անց նա զոհվեց։

Ժամանակին կատուն ճոն էր, ես էլ նիկոլի քիպ հեղինակն էի։

Մարտի 3-ը Ա․Մանթաշյանցի՝ հայոց բարեգործության գագաթի ծննդյան օրն է, մարդ, որն իր ողջ գիտակցական կյանքում՝ 45 տարի շարունակ, քսակը լայնորեն բաց պահեց իր ժողովրդի համար։ Առանց որևէ մեկի օգնության, մեն-մենակ, Աստվածատուր ձիրքի շնորհիվ նա դարձավ բանկատեր, կալվածատեր, նավատեր, «նավթարքա»։

Մինչև 1990 թվականը ԽՍՀՄ կոմկուսը տանում էր փոքրիշատե պիտանի կադրային քաղաքականություն՝ իրենց նվիրված, համեմատաբար նեղ շրջանակի մեջ ներառված մարդկանց միջից։

2000 թվական: Փետրվարի 18: Այս ամսաթիվը մեր ժողովրդի կյանքում կարևորագույն իրադարձություն է: 25 տարի առաջ այս օրը Փարիզի Պեր-Լաշեզ գերեզմանատնից հատուկ արարողակարգով Հայրենիք բերվեցին Անդրանիկ Օզանյանի մասունքները՝ Զորավար, որի բարձը Հայաստանի լեռներն էին, իսկ ամենաբաղձալի երազանքը՝ Հայրենիքի ազատագրումը: Նրա անունն ու ոգին դաստիարակեց սերունդներին, որոնք հետո պետք է կռվեին Սարդարապատում, Մեծ Հայրենականում և ազատագրեին Արցախը:

«Թիֆլիսի արտիստական թատրոնը, որուն տերը հայ էր, երկուշաբթի երեկոները վերապահած էր հայերեն ներկայացումներու: Աբելյանի թատերախումբը այդ ձմեռվան եղանակին ներկայացումներ կու տար: Իրիկուն մը կը բեմադրվեր «Էգմոնտը»՝ «Հայրենիք» անունով թարգմանված, թատերախաղի վերածված և ոչ օբերայով: Երբ Աբելյան Սիրանույշի հետ վերջին արարը լրացուցին՝ ծափահարությունները սկսան և բեմ հրավիրվեցան երկուքն ալ: