Իրադարձություն, որը շատ բան, չափազանց շատ բան է փոխելու

Ալիևն ասել է…

Չէ՛, հոխորտացել է: Ավելի վատ իր համար:

Հաչող շունը վախենալու չէ: Մանավանդ, երբ վզին շղթա կա:

Վախենալ չէ, զգուշանալ է պետք կծելու պատրաստ, բայց չհաչացող շանից:

Իսկ վախը ծնում է խուճապ : Խուճապն էլ դառնում է սարսափ:

Անցնող գիշեր քանի՞ երեխա պիտի սաղմնավորվեր, որ ալիևյան հաչոցից խուճապահար սպերմատազոիդները փչվեցին, չսաղմնավորեցին:

Կամ՝ քանի ծնող նայեց իր երեխային ու մտածեց ՝ գնամ էս երկրից:

Սա՛ է Ալիևի ուզածը:

Զանգեզուրյան միջա՞նցք է ուզում:

Լա՛վ է անում ուզում է, բայց կարո՞ղ է վերցնել:

Ո՛չ, չի կարոող:

Որովհետև այդ միջանցքը մի այլ անուն էլ է ստացել՝ «Թուրքական միջանցք»:

ՈՒ այդ միջանցքի տալ-առնելն արդեն ո՛չ Հայաստանից է կախված, ո՛չ Ադրբեջանից:

Հասկանու՞մ է դա Ալիևը:

Գերազանց է հասկանում: Ավելին՝ նաև հասկանում է , որ ռազմական ճանապարհով այդ միջանցքին տիրելու գինը ,

իր իշխանության կորուստն է լինելու:

(Կհիշե՞ք, մի երեք տարի առաջ գրել էի ՝ «Ի՞նչ կարծիքի եք, եթե առաջանա մոտ 40 մլն բնակչությամբ մի նոր

Ադրբեջան Թավրիզ մայրաքաղաքով»):

Բոլորը սպասում են հունվարի 20-ին:

Իսկ ես սպասում եմ հունվարի 17-ին: Մոսկվայում Ռուս-իրանական պայմանագրի ստորագրմանը:

Իրադարձություն, որը շատ բան, չափազանց շատ բան է փոխելու...

Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ