Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման փաստացի, պատմական, քաղաքական և իրավական հիմնավորումները միշտ էլ եղել են զորեղ և անթերի։ Դա էր հիմնական պատճառը, որ հնարավոր դարձրեց Մադրիդյան փաստաթղթում ամրագրել նրա ինքնորոշման իրավունքը։
Երեկ երեկոյան Հայաստանը ֆուտբոլի գնդակ էր՝ ով ուր ուզեց, տշեց։ Երեկ երեկոյան Մոսկվայից, Բաքվից, Փարիզից մեզ ասացին, որ եթե այսպես շարունակեք՝ վատ է լինելու։ Երեկ երեկոյան մեզ ստորացրին և սպառնացին։
Ազգը, երբ չի ունենում պետություն, որոշակի տեղանքում համախմբվելու արդյունքում, ուշ թե շուտ, իր առջև դնում է պետություն և պետականություն ունենալու գերագույն նպատակը։
Նույնիսկ եթե առաջանում են նոր գաղափարներ, որոնք շրջում են մարդկության պատմությունը, գաղափարներ՝ հանուն որի մարդիկ գնում են բարիկադների, ուշ թե շուտ այդ պայքարը նորից վերաճում է նույն բանաձևին։
Նիկոլը չարագործ է, Նիկոլը դավաճանությունից, մեղքից ու չարիքից անդին է, նրա ամեն խոսք ու գործողություն պատուհաս է երկրի համար, նա չի կարող որևէ լավ բան անել։
Նախ՝ մինչ հասկանալը, թե առհասարակ կարո՞ղ ենք կնքել նման պայմանագիր թե ոչ՝ այն էլ պայմանով, որ այն կնքվի մինչ տարեվերջ, պետք է նախ հասկանալ, թե կողմերը առհասարակ պատրա՞ստ են դրան և անկեղծ ուզու՞մ են հաստատել խաղաղություն...
Ինչպես հայտնի է, կապիտուլյանտն արագ տեմպերով պատրաստվում է ստորագրել երկրորդ կապիտուլիացիան, որն այս անգամ կրելու է «Խաղաղության պայմանագիր» անունը, որով Հայաստանը վերջնականապես հրաժարվում է պաշտպանել Արցախն ու Ադրբեջանին հանձնում նոր տարածքներ։
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...