Ձյան փաթիլների մեղմության հետքով տարին լքում է սահմանները իր, և այդ մեղմությամբ հյուսված մի երգով, օրերն են դառնում անծանոթ ու հին:

Եվ այցի եկան մեզ սովի օրեր, և մեղքին սահեց հոգիս պատանի, վրաս խուժեցին չարք ու սատանի լեգեոնները սև, հազարոտանի, կուրացել էի, ճամփաս մոլորել:

Ռազմիկ Դավոյանը հայ գրականության ծառերից մեկն է և բնությունով ավելի շատ ընկուզենու է նման։

Անհայտություն, տար ինձ անապատներդ, որտեղից բուրգերը չեն հեռանում՝ իբրև զառամյալներ, ուր ստվերներ չկան ժանեկազարդ, և չկան միջանցիկ քամիներ՝ արծաթե բուրվառները հագած:

Երբ եկանք Կարինեին ուզելու, սովորույթի համաձայն առաջինը հերս պիտի խոսք բացեր։ Էն էլ խեղճ մարդը Գյուղացի Համբոյի նման եկել քաղաք, կարկամել, երկու բառ չէր կարում արտաբերեր, որ սրտի ուզածը գլուխ բերեր։ Ադաթին հարիր, մերս չէր ուզում մարդու առաջն ընկներ։ Մերս` «հը՞, Ռուբեն, հը՞»... Հերս լռվել, քողը երեսին ամաչկոտ հարսի պես նատել, ու թե խոսում էլ էր` խոսքը շլով թփով էր տալիս, ասես իրեն էին եկել ուզելու, ինքը չէր ուզելու, ոչ մի կերպ բուն ասելիքին չէր մոտենում։ Անիկ մերս, որ տեսել էր` էլ հնար չկա, ռույլը ձեռն էր առել, ասել. - Քյասա եկել ենք ձեր աղջկան ուզելու` հան հա ա, չեն հա ա...

Խավարամտության ու կիսագրագիտության մեջ հայտնված, ցածրակարգ ու կեղծ մշակութային օրակարգեր որդեգրած մեր երկրում աննկատ մնացին անցյալ դարի առաջին կեսում Թբիլիսիում, Բաքվում, Գյումրիում ճարտարապետական իրենց ուրույն դիմագծերով հարուստ ժառանգություն թողած երեք նշանավոր հայ ճարտարապետների հոբելյանները:

Ագռավները մի օր դարձան իշխանավոր և հանեցին օրենք, որ թևավորքն ամեն ագռավերեն խոսեն, միմիայն ղա ասեն, կոչվեն` ագռավենք:

Գեղարքունիքի մարզը հայտնի է արտագնա աշխատանքի մեկնողներով, նույնիսկ խորհրդային տարիներին է այդպես եղել։ Իմ հայրենի գյուղում կար մի շրջան, երբ ուսուցիչները տառապում էին, որպեսզի երեխաներին համոզեն լավ սովորել, քանի որ լավ սովորելը նաև ապահովում է բարեկեցիկ կյանք հետագայում: Թե՛ երեխաների, թե՛ ծնողների մեծ մասը մշտապես օրինակ էին բերում համագյուղացի այն մեծահարուստներին, ովքեր դպրոցում չփայլելով իրենց գիտելիքներով, որոշ դեպքերում ութերորդ դասարանը մի կերպ ավարտելով, հիմա միլիարդատերեր են:

1885-ից սկսած Փարիզի բարձրաշխարհիկ արիստոկրատական խավը Ժան Գուժոն փողոցում կազմակերպում էր բարեգործական տոնավաճառ՝ «Բազար դը լա Շարիթե», հօգուտ աղքատների ու տնանկների։ Դա չունևոր դասի նկատմամբ մարդասիրության ավանդական դրսևորում էր։ 1897 թ․ հունիսի 4-ին կայացավ հերթական միջոցառումը, որին մասնակցում էր 1200 հոգի։ Տաղավարների կրպակներում, որպես վաճառողներ, կանգնած էին մարքիզուհիներ, կոմսուհիներ, բարոնուհիներ, վիկոնտուհիներ՝ Ալասոնի հերցոգուհու գլխավորությամբ։ Նորամուծություն էին մտցրել․ տաղավարներից մեկում դրված էր կինոսարք՝ ֆիլմ ցուցադրելու համար։ Երբ սարքը միացրեցին, դրա լամպը կոտրվեց, ու հրդեհ բռնկվեց, որն արագորեն տարածվեց տաղավարներով մեկ։ Սոսկալի հրդեհի զոհ գնաց 126 հոգի, հիմնականում՝ արիստոկրատուհիներ։ Ամբողջ Փարիզը և անգամ շատ երկրներ սգացին ողբերգությունը։

Մի նենգ ճահիճ կարծեցնում էր ինքն իրեն լիճ. -Մարդկանց հույսն եմ, կյանքի լույսն եմ...