Եթե Հայաստանի առաջնորդը լիներ Հայաստանին նվիրված մեկը և ոչ թե «տրաֆարետային ինքնիշախանական», առաջին բանը, որ կաներ, հասարակության ներսում համերաշխության ապահովումն ու համընդհանուր մոբիլիզացիան կլիներ։ Ընդ որում, մոբիլիզացիա ոչ միայն և ոչ այնքան պատերազմի, որքան երկիրը վերականգնելու, տնտեսությունը հզորացնելու, անվտանգության բարձիկներ ստեղծելու, տեխնոլոգիական առաջընթաց ապահովելու համար։

Երբ իննսունականներին սահմանները բացվեցին, ու քաղաքը լցվեց բազմագույն, երփներանգ, երփնալեզու տուրիստներով, երբ տեսա 80-85-90 տարեկան տատիկներին ու պապիկներին, որոնք գունավոր շալվարներով վայելում էին իրենց ծերությունը, շրջում էին աշխարհում ու նոր երկրներ տեսնում, նախանձեցի նրանց, շատ նախանձեցի։ Համեմատեցի մեր խեղճ ծնողների հետ, որոնց ծերությունը մնացել էր կայսրության փլատակների տակ, որոնք ամբողջ կյանքում աշխատելով ոչ թե ապահով ծերություն էին վաստակել, այլ հացի խնդիր, գոյության պայքար, ու նախանձեցի։

Վերջին մի քանի սերունդները երևի լավ հիշում են, թե ինչպես էին ետ բերում Մուշը, Սասունը, Վանը, Կարսն ու Արարատի լանջերին քոչարի պարում։ Հիշում են, թե ինչպես էին Ստամբուլն արյանծով սարքում։ Հետո հերթը հասավ Բաքվին` Ապշերոնում հայկական կոնյակ էին խմում և լողանում Կասպից ծովում...

Ամերիկյան արարողակարգը , հստակ ու իմպերատիվ կերպով արգելում է նախագահին և փոխնախագահին միաժամանակ գտնվել նույն վայրում:

Բաքվի շինծու դատավարությունում ներքաշված հայազգի ռազմագերիներին առաջադրված մեղադրանքները մեկը մյուսից անհեթեթ են, դրանք հատել են բանականության բոլոր հնարավոր սահմանները։ Այսպես, Արցախի անկախության համաժողովրդական հանրաքվեն, ոչ ավելի, ոչ պակաս, որակվել է իբրև իշխանության բռնի զավթում (ադրբեջանի քրեական օրենսգրքի 278-րդ հոդված)։

Այս աշխարհում, որպես կանոն, մարդկանցից և կենդանիներից բացի շատ ու շատ այլ բաների ևս վերագրվում է սեռական պատկանելիություն, փոխաբերական իմաստով իհարկե՝ այդ թվում և պետություններին:

Սիրիայում այս օրերին տեղի ունեցող կոտորածի համատեքստում մի քանի դիտարկում պետք է իրականացնել:

Գյումրիում Նիկոլ Փաշինյանը խոսել է թալանը կոպեկ առ կոպեկ հետ բերելու մասին։ Սա այն դեպքն է, երբ կիրառելի է «գողն ամենաբարձրն է գոռում՝ բռնե՛ք գողին» ձևակերպումը։

Երեկ Նիկոլ Փաշինյանի Գյումրի կատարած այցն ինքնին վկայում է իշխանության ցայտնոտային վիճակի մասին, երբ հենց նա շատ լավ հասկանում է, որ լուրջ խնդիրների առաջ է կանգնած։ Իշխանությունը դարձել է պրիմիտիվության աստիճանի ընկալելի ու միօրինակ, իսկ նրա գործողությունների հաջորդականությունը՝ կանխատեսելի և պլագիատային։ Երեկ ականատես դարձանք փաստացի մեկ շաբաթ շուտ մեկնարկած քարոզարշավի. Նիկոլը բղավում էր, մնացածը ծափահարում էին։ Սա էր ՔՊ-ն՝ իր ողջ մերկությամբ ու «հմայքով»։

Յուրաքանչյուր գիտակից մարդ մշտապես մտածում է անձնական նվաճումների մասին, եթե ավելացնենք գիտակցին փորձառու և իմաստուն բառերը, կստանանք այն սուբյեկտին, որը նաև մտածում է այլոց նվաճումների մասին: Մեր ամեն օրը պայքար է` ձեռքբերումներ և հաղթանակներ ունենալու համար: Իսկ երբ այս ամենը դառնում է համընդհանուր մոտեցում` ռազմավարություն, շահում է միայն հայրենիքը` երկիրը: Իհարկե, հաղթանակներ ունենալը դյուրին գործ չէ, բայց դա նպատակ է, որին պետք է հասնենք միմիայն դրան ձգտելով և գործուն քայլեր ձեռնարկելով: