Քանի դեռ չի սկսվել Հարության տոնը, ուզում եմ մի քանի նկատառում արտահայտել:
Հայտնի է, որ արևմտականության հաստատումը արևելյան քրիստոնեության երկրներում պարտադիր և միշտ հանգեցնում է ազգային ողբերգությունների:
90-ականների Ռուսաստան, Վրաստան, Հարավսլավիա (դրանք էլ փաշինյան նիկոլ ունեին՝ Վոիսլավ Կուշտունիցա, 2000-ի ընտրություններից հետո մայդան կազմակերպեց, Միլոշևիչին հեռացրեց, հետո վաճառեց Հաագա, հետո էլ վաճառքի մեղքը բարդեց Սերբիայի վարչապետի վրա, որին հետո սատկացրին), Ուկրաինա… մի բան հասկացնո՞ւմ է սույն ցուցակը:
Սրանց հավելենք Նոր Հայաստանը:
Մի պատմական օրինաչափություն կա, որը ուղեղով օժտվածը չի ժխտի: Դա այն է, որ արևմտականները Հայաստանի ղեկին, նախ, տարածքներ են տալիս, հետո քաղաքացիական պատերազմ հրահրում: Այդպես եղավ 1920-21թթ., երբ խայտառակ Ալեքսանդրապոլի պայմանագրից հետո, արդեն իշխանությունը կորցնելուց հետո, դաշնակները 1921-ի փետրվարին խռովություն-պատերազմ կազմակերպեցին, մի քանի շաբաթով իշխանությունը կրկին զավթեցին Երևանում, ինչի պատճառով բոլշևիկներին չհաջողվեց վերադարձնել Կարսը, Արդաղանը, թեպետ 20.000 ք/կ կարողացան վերադարձնել:
Հիմա, Նոր Հայաստանի իշխանությունը տարածքներ արդեն տվել է, քիչ բան է մնացել՝ դա էլ կտա: Մնում է քաղաքացիական պատերազմը:
Ի՞նչ եք կարծում, հակաարցախյան այս շարժումը, այս խայտառակ վայնասունը ո՞ւր կտանի:
Արցախցիների մոտ էլ հակահայաստանյան տրամադրություններ են գեներացվում, չէ՞:
Եվ դա արվում է ամենաբարձր քաղաքական մակարդակով, քաղաքական որոշումներով:
Չեմ ուզում այդ պիղծ էակների անունները թվել, բայց տեսեք, թե ովքեր են գնում ղազարյան պետոյի մոտ, սորոսական վայրեր:
Եվ ինչեր են դուրս տալիս:
Մի խոսքով, արդի արևմտական իշխանությունն իր առաքելության առաջին մասը փայլուն կատարել է, մնում է երկրորդը, տեսնենք, թե երբ դա տեղի կունենա, ինչից կզրկվի Հայաստանը դրա արդյունքում…
Արտյոմ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ