Իրանի պաշտպանության նախարար, բրիգադի գեներալ Ազիզ Նասիրզադեն կիրակի օրը նախազգուշացրել է, որ ամերիկացիները չեն կարող սպառնալ Իրանին, քանի որ ամբողջ տարածաշրջանում նրանց բազաները գտնվում են Իրանի նշանառության տակ։ «Մենք թշնամի չենք մեր հարևան երկրներին, նրանք մեր եղբայրներն են, բայց նրանց տարածքում գտնվող ամերիկյան բազաները կդառնան մեր թիրախները», - շեշտել է Նասիրզադեն։               
 

«Ե­կող սերն­դին ներ­դաշ­նակ, խա­ղաղ, հա­մախմ­բված ու մեկ­մե­կու օգ­նող պե­տու­թ­յուն ու ե­կե­ղե­ցի պետք է ժա­ռան­գենք»

«Ե­կող սերն­դին ներ­դաշ­նակ, խա­ղաղ, հա­մախմ­բված ու մեկ­մե­կու օգ­նող պե­տու­թ­յուն ու ե­կե­ղե­ցի պետք է ժա­ռան­գենք»
21.04.2020 | 00:31

Հան­րա­պե­տու­թյան երկ­րորդ նա­խա­գահ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի կա­լան­քի փո­փո­խու­թյան մա­սին դիր­քո­րո­շում հայտ­նած Ա­մե­նայն հա­յոց կա­թո­ղի­կոս Գա­րե­գին Բ-ն հեր­թա­կան ան­գամ թի­րախ է դար­ձել: Երկ­րի բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տո­նյա­նե­րը մեծ մա­սամբ չեն ըն­դու­նում այն հան­գա­ման­քը, որ Վե­հա­փառ հայ­րա­պե­տը, հաշ­վի առ­նե­լով կո­րո­նա­վի­րու­սի վտան­գա­վո­րու­թյու­նը, ա­նա­զա­տու­թյան մեջ գտն­վող ան­ձանց կա­լան­քի փո­փո­խու­թյան մա­սին կա­րող է հայ­տա­րա­րու­թյուն ա­նել: Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան պատ­գա­մա­վոր ՍՈ­ՖՅԱ ՀՈՎ­ՍԵ­ՓՅԱ­ՆԸ չի ցան­կա­նում գնա­հա­տա­կան տալ թե՛ իր գոր­ծըն­կեր­նե­րի, թե՛ հոգևոր հայ­րե­րի հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րին: «Ի­րա­տե­սի» հետ զրույ­ցում նա նշեց՝ եր­կու ինս­տի­տուտ­ներն էլ պետք է հար­գեն մեկ­մե­կու, և այդ հար­գան­քը, ա­ռա­ջին հեր­թին, նախ ի­րենք՝ բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տո­նյա­նե­րը, պետք է դրսևո­րեն, քա­նի որ հենց ի­րենք են ինչ-որ ա­ռու­մով հան­րա­յին վար­քա­գիծ թե­լադ­րող­ները: Հս­տա­կեց­նում է՝ երբ այդ վար­քագ­ծին պաշ­տո­նյա­ներն են հետևում, քա­ղա­քա­ցուց էլ չեն կա­րող ակն­կա­լել, որ կա­թո­ղի­կո­սին ոչ թե ա­վա­զա­նի ա­նու­նով, այլ «Վե­հա­փառ» դի­մե­լաձևով պետք է դի­մեն:

-Ե­կե­ղե­ցին՝ որ­պես ինս­տի­տուտ, հար­գե­լու խն­դիր կա, փաս­տո­րեն:
-Միան­շա­նակ: Մեր երկ­րում տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում բո­լոր ինս­տի­տուտ­նե­րի նկատ­մամբ է հար­գան­քը վե­րա­ցել: Դա այ­սօր­վա խն­դիր չէ, այլ խն­դիր է, որ այ­սօր պետք է լու­ծում ստա­նա: Բո­լորս էլ գի­տակ­ցում ենք, որ կոնկ­րետ խն­դիր­ներ կան, ու դրանք շտ­կելն այ­սօր նաև մեր վար­քագ­ծից է կախ­ված:
-Իսկ պե­տու­թյունն ի՞նչ է ա­նում այդ խն­դիր­նե­րը շտ­կե­լու հա­մար:
-Ե­կեք իշ­խա­նու­թյա­նը որևէ քայլ չա­նող, ո­չինչ չնա­խա­ձեռ­նող չդարձ­նենք: Եր­կու կարևոր ին­տի­տուտ­նե­րի մա­սին ենք խո­սում, ո­րոնք ա­ռան­ձին-ա­ռան­ձին ու հա­մա­կարգ­ված այս ա­մե­նի վեր­ջը պետք է դնեն: Հա­սա­րա­կու­թյու­նը պետք է փո­խի թե՛ ե­կե­ղե­ցու, թե՛ իշ­խա­նու­թյան հան­դեպ ու­նե­ցած վե­րա­բեր­մուն­քը: Այս ամ­բողջ պատ­մու­թյան խն­դիրն այն էր, որ խայ­ծը կուլ տվե­ցին եր­կու կողմն էլ. Վե­հա­փառ հոր հայ­տա­րա­րու­թյան հետ կապ­ված ո՛չ հոգևոր դա­սը, ո՛չ էլ իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը հա­սա­րա­կու­թյա­նը հան­դար­տեց­նող, խա­ղա­ղու­թյուն քա­րո­զող մեկ­նա­բա­նու­թյուն­նե­րով հան­դես չե­կան: Խոր­հր­դա­յին Միու­թյունն ա­րել է հնա­րա­վո­րը, որ փո­խի ե­կե­ղե­ցու նկատ­մամբ հա­սա­րա­կու­թյան ըն­կա­լու­մը, ու հի­մա փո­խա­նակ ա­մեն բան ա­նենք, որ շտ­կենք այդ վե­րա­բեր­մուն­քը, փոր­ձում ենք ա­ռանձ­նաց­նել, թե այս ի­րադ­րու­թյան մեջ ով ա­վե­լի սուր ար­տա­հայտ­վեց:
-Այն, որ ե­կե­ղե­ցու դերն ու նշա­նա­կու­թյու­նը պետք է մե­ծա­նա մե­զա­նում, դրա­նում հա­մոզ­ված եք, փաս­տո­րեն:
-Ի­հար­կե, երկ­րորդ կար­ծիք լի­նել չի կա­րող: Ա­մե­նայն հար­գանք ու­նե­նա­լով բո­լոր այն մարդ­կանց նկատ­մամբ, ո­րոնց հա­վա­տամքն այլ է` մե­կը բուդ­դիստ է, մյու­սը՝ կա­թո­լիկ, եր­րոր­դը` ա­թեիստ, մեր պե­տա­կան կրո­նը քրիս­տո­նեու­թյունն է, իսկ Հայ ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցին բարձ­րա­գույն ար­ժեք է ճա­նաչ­ված մեր երկ­րում:
-Ձեր գոր­ծըն­կեր Ա­լեն Սի­մո­նյա­նը, բա­ցի այն, որ կա­թո­ղի­կո­սին ա­վա­զա­նի ա­նու­նով է դի­մում, կար­ծում է նաև, որ պետք է քն­նար­կել նրա «գա­հա­կա­լու­թյան» հար­ցը: Սա կա­րո՞ղ է օ­րա­կար­գա­յին հարց լի­նել:
-Վե­հա­փառ հայ­րա­պետ ընտ­րե­լու հար­ցը ոչ թե իշ­խա­նու­թյան ո­րո­շե­լիքն է, այլ հոգևոր դա­սի: Ե­կե­ղե­ցին ոչ թե ան­ձե­րով, այլ հա­մա­կար­գա­յին եմ գնա­հա­տում, ու կար­ծում եմ, որ այն այ­սօր չա­փա­զանց մեծ ա­նե­լիք ու­նի:
-Ձեր գոր­ծըն­կեր­ներն ու ոչ միայն նրանք հոգևոր դա­սին այն բա­նի հա­մար են քն­նա­դա­տում, թե, իբրև, ցույ­ցե­րի, եր­թե­րի ժա­մա­նակ մարդ­կանց կող­քին չեն ե­ղել, ի շահ ժո­ղովր­դի չեն ար­տա­հայտ­վել:
-Ե­թե հար­ցին նա­յենք ակ­ցիա­նե­րի կամ ցույ­ցե­րի ժա­մա­նակ ե­կե­ղե­ցա­կան­նե­րի՝ մարդ­կանց կող­քին լի­նե­լու կամ չլի­նե­լու դի­տան­կյու­նից, ա­պա, ա­յո, ե­կե­ղե­ցին իր հա­վա­տա­ցյա­լի կող­քին է ե­ղել: «Է­լեկտ­րիկ Երևա­նի» ժա­մա­նակ, օ­րի­նակ, Տա­վու­շի թե­մի ա­ռաջ­նորդ Բագ­րատ սր­բա­զանն էր մշ­տա­պես ներ­կա լի­նում: Խն­դիրն այն է, որ մար­դիկ սպա­սել ու սպա­սում են կա­թո­ղի­կո­սի խոս­քին ու ան­գամ ներ­կա­յու­թյա­նը, ին­չը հազ­վա­դեպ է ե­ղել: Հազ­վա­դեպ է ե­ղել նաև նրա կող­մից աս­ված խա­ղա­ղու­թյան կո­չը, կամ ե­թե ե­ղել է այդ­պի­սին, ա­պա ոչ թե գո­տեպն­դող կամ օրհ­նու­թյուն տվող, այլ հան­դար­տեց­նող ու խժդ­ժու­թյուն­նե­րին վերջ տա­լու կոչ է ե­ղել: Հենց սա նկա­տի ու­նեն մար­դիկ, երբ ա­սում են` կա­թո­ղի­կոսն ին­չու՞ էր լռում: Նույն կերպ նաև քա­ղա­քա­կան դաշ­տում է. ինչ­քան էլ պատ­գա­մա­վոր­նե­րը կամ նա­խա­րար­նե­րը խո­սում են, մար­դիկ սպա­սում են Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հի կամ վար­չա­պե­տի խոս­քին:
-Տե­սա­կետ կա, թե Վե­հա­փա­ռի ան­ձի դեմ իշ­խա­նու­թյան կող­մից ուղ­ղորդ­ված շար­ժում է սկս­վել, և այս ա­մե­նը շա­րու­նա­կու­թյունն է դեռևս 2018-ին մեկ­նար­կած «Նոր Հայ­րա­պետ, Նոր Հա­յաս­տան» շարժ­ման:
-Չեմ կար­ծում, թե իշ­խա­նու­թյունն ընդ­դեմ կա­թո­ղի­կո­սի ուղ­ղոր­դում է որևէ մե­կին: Գու­ցե կրկ­նեմ միտքս, բայց եր­կու կող­մից էլ խայ­ծը կուլ են տվել: Ցա­վա­լի է, որ կարևո­րա­գույն եր­կու ինս­տի­տուտ­ներ մի­մյանց հետ ճիշտ հա­րա­բեր­վե­լու մո­տե­ցում­ներն են կորց­նում: Ա­ռա­ջին հեր­թին հենց հոգևո­րա­կան­նե­րը չպետք է թույլ տան, որ խո­րա­նա այս խն­դի­րը: Ան­գամ ես՝ որ­պես պաշ­տո­նյա, ե­թե վր­դով­վում եմ, ա­պա ե­կե­ղե­ցին պետք է ինձ հան­դար­տու­թյան ու խա­ղա­ղու­թյան կոչ ա­նի: Իշ­խա­նու­թյունն ընդ­դեմ ե­կե­ղե­ցու դա­վեր չի նյու­թում, այն էլ` այս պա­հին, երբ պե­տու­թյան բո­լոր օ­ղակ­նե­րը զբաղ­ված են կո­րո­նա­վի­րու­սի կան­խար­գել­ման աշ­խա­տանք­նե­րով: Ինչ վե­րա­բե­րում է կա­թո­ղի­կո­սին, ա­յո, խա­ղա­ղու­թյան կո­չե­րով պետք է հան­դես գա, ու ցան­կա­լի է, որ դա ա­նի ան­կախ հան­գա­ման­քից՝ այն Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի՞ն, թե՞ Սերժ Սարգ­սյա­նին, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին է վե­րա­բե­րում:
-Մի­գու­ցե կա­րի՞ք կա նս­տե­լու դեմ դի­մաց ու քն­նար­կե­լու եր­կուս­տեք հու­զող բո­լոր հար­ցե­րը: Իշ­խա­նու­թյան ներ­սում, օ­րի­նակ, նկա­տում ենք` ե­կե­ղե­ցու նկատ­մամբ ըն­կա­լում­նե­րը տար­բեր են:
-Ի­րա­կա­նում վատ չեմ ըն­դու­նում, որ իշ­խա­նու­թյան ներ­սում տար­բեր կար­ծիք­ներ ու մո­տե­ցում­ներ կան: Հս­տա­կեց­նեմ ուղ­ղա­կի, որ ես այն մարդ­կան­ցից եմ, որ խա­ղա­ղու­թյու­նը նախ և ա­ռաջ իմ ներ­սում եմ փնտ­րում: Կռ­վում եմ ոչ թե ջախ­ջա­խե­լու, այլ բա­ցատ­րե­լու ու շտ­կե­լու հա­մար: Ա­յո, ճիշտ եք նշում, պետք է երկ­խո­սու­թյան գնալ, ին­չը կա՛մ չկա, կա՛մ հե­ռա­հար ու միջ­նոր­դա­վոր­ված ձևով է տե­ղի ու­նե­նում: Բայց ե­թե աշ­խար­հիկ մար­դը կա­րող է վր­դով­վել ու պոռթ­կալ, ա­պա հոգևո­րա­կա­նը չպետք է այդ խայ­ծը կուլ տա, նրա կո­չը պետք է հան­դար­տեց­նող լի­նի: Երկ­խո­սու­թյան ու ներ­դաշ­նա­կու­թյան հար­թակ է պետք ստեղ­ծել, բայց ոչ հի­մա: Այս պա­հին պետք է թող­նել` հան­դարտ­վի ի­րա­վի­ճա­կը, ա­պա նոր հաս­կա­նալ՝ որն է ե­կե­ղե­ցու դե­րը քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մեջ, կամ պե­տու­թյունն ինչ­քա­նով ի­րա­վունք ու­նի «մխրճ­վե­լու» ե­կե­ղե­ցու գոր­ծե­րի մեջ: Այդ­պի­սով ե­կող սերն­դին ներ­դաշ­նակ, խա­ղաղ, հա­ղոր­դակ­ցա­յին, հա­մախ­մբ­ված ու մեկ­մե­կու օգ­նող պե­տու­թյուն ու ե­կե­ղե­ցի կժա­ռան­գենք:
Զրույ­ցը՝
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ

Դիտվել է՝ 10834

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ