Այս օրերին մայրաքաղաքում տաքսիներն ուղղակի վխտում են: Գործն էլ, պարզվում է, «ուժեղ է»: Տաքսու վարորդներից մեկի պատմելով, մի պատվեր կատարելուց հետո նույնիսկ չեն հասցնում օֆիս հասնել, ճանապարհին մեկ այլ «կլիենտ է՚ կանգնեցնում, և այսպես շարունակ:
Երեկ նստելով տաքսիներից մեկը և խցանումների մեջ կես ժամ նյարդայնանալուց հետո վարորդից հետաքրքրվեցի, թե ինչպե՞ս են կարողանում նման պայմաններում աշխատել, և արդյոք խցանումները չե՞ն խանգարում կատարել բոլոր պատվերները: «Քուր ջան, ի՞նչ պատվեր, պատկերացրու` չենք հասցնում օֆիս հասնել, ճամփի կեսից սենց ուրիշ կլիենտ ա բռնում: Շատ վախտ, օֆիսի հեռախոսներն անջատում քցում են մի կողմ, որ չզանգեն, զահլեքները չտանեն, պատվերով չենք էլ աշխատում»,- ոգևորված պատմեց երևանյան տաքսի ծառայության վարորդներից մեկը: Իմ ենթադրությանը, թե դա, անշուշտ, նոր տարվա հետ է կապված, որովհետև մարդիկ շտապում են, բեռնված են և այլն, նա ժխտեց. «Չէ՛, ինչ ես ասում, միշտ էլ էս վիճակն ա, մեր գործը հա էլ սենց ա, չենք բողոքում»: Ես ավելի զարմացա, քանի որ վերջին տարվա մեջ էլ մեր` լրագրողներիս զահլեն էր գնացել տաքսիստների լացուկոծից, ովքեր շարունակ դժգոհում էին, թե գործ չկա. «է՛հ, քուր ջան, սուտ են ասում, ոնց կարա գործ չլնի»,- շարունակեց նա:
Քանի գնում, ավելի եմ համոզվում, որ լացող ազգ ենք: Ստացվում է՝ տաքսու վարորդները լրիվ անտեղի՞ են լացուկոծ անում, բողոքում, թե գործն այնքան վատ է, որ «600 դրամանոց մարդ հազիվ են բռնում»: Այս անգամ էլ զրուցակիցս զարմացավ. «Ի՛նչ 600 դրամ, վաղուց 600 դրամանոց կլիենտ չկա, մինիմալն սկսվում ա 800-ից»:
Այն, որ մեր հասարակությունը սիրում է լաց լինել, համարյա ամեն օր ենք ականտես լինում (թեև չենք կարող ստույգ ասել, թե որ դեպքում է նրա լացը տեղին, որ դեպքում` անտեղի):
Անցնենք ամանորյա եռուզեռին: Թե ինչ է կատարվում խանութներում, հատկապես սուպերմարկետներում` ինքներդ եք տեսնում: Նման խայտառակ իրավիճակ տարվա մեջ մեկ անգամ է լինում` Նոր տարուն: Միմյանց հրմշտելով, վիրավորելով, ոտքի տակ ընկնելով` էս ի՛նչ առևտուր է անում էս ժողովուրդը: Բա խցանումները: Մարդկանց խցանումներից սարսափելի բան չկա: ՈՒ այս ամենը սեղան գցելու համար` հարևանից, բարեկամից ավելի ճոխ, ավելի առատ… Սուպերմարկետներում մրգի, բանջարեղենի ռեկորդային գներն էլ չեն հուսահատեցնում նրանց, ու միմյանց կոխկռտելով` ձեռքները երկարացնում են ամենալավին, ամենաթանկին…
Մի կողմից, անտեսելով այս բոլոր թերությունները՝ կարելի է նույնիսկ ուրախանալ, որ մարդիկ նման առևտրի հնարավորություն ունեն: Միայն թե քիչ լացեք:
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ