Սա Էրեբունի համայնքի Սարի թաղ կոչվող թաղամասն է, կենտրոնական փողոցներից մեկը, նախկին բաղնիքի բակը, 9 համարի ավտոբուսի կանգառը, որտեղ ամեն օր տասնյակ մարդիկ են հավաքվում, շնչում այս գարշահոտությունը` ժամեր շարունակ սպասելով ավտոբուսի ժամանելուն, որն էլ, ի դեպ, ըստ իր քմահաճույքի է աշխատում: Անմիջապես աղբանոցի հարևանությամբ հացի փուռն է, այս աղբն էլ ամսից ավելի մարդկանց ոտքի տակ թափված է: Սառանամանիքին` -15 ցրտի ժամանակ, այն սառել-կպել էր գետնին, հիմա, երբ արդեն -1 է, «հետ է եկել» և սպասում է, թե երբ ինչ-որ մեկը կբարեհաճի տեղափոխել իրեն: Հետաքրքիր Է, համայնքի ղեկավարությունը գո՞հ է իր աշխատանքից, թե՞, Էրեբունի համայնք ասելով, հասկանում է միայն համայնքապետարանի տարածքն ու Էրեբունի թանգարանի մերձակայքը: Տեսնես, երբևէ համայնքի ղեկավարը հետաքրքրվո՞ւմ է, թե ինչ վիճակում են շրջանի շատ թաղամասեր: Թե ինչ սրտով են կարողացել այս աղբը քթների տակ Նոր տարի դիմավորել, քեֆ անել, զվարճանալ, վերջում էլ գլուխները հանգիստ խղճով բարձին դնել ու քնել, անհասկանալի է: Ի՞նչ տարբերություն՝ տո՞ւնն է կեղտոտ, թե՞ տան բակը: Եվ ո՞վ է պատասխանատու տան կամ բակի մաքրության համար, իհարկե տանտերը, այս դեպքում էլ` համայնքի տերը: Այսօր բոլորը խոսում են այն մասին, թե Նոր տարուն ինչի միս են կերել կամ ինչ կենդանիներով են իրենց սեղանները զարդարել երկրի «տերերը»: Է՛հ, թող ուտեն, ինչի միս որ սիրտներն ուզում է ` խոզի կլինի, գոմեշի թե կոկորդիլոսի, ինչքան ուզում են թող ուտեն, միայն թե գործ անեն, միայն թե «տակները» մաքրեն խնջույքից առաջ: Ամոթ է, վերջապես, պարոնա՛յք:
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ