Անցած շաբաթ օրը որոշեցի վայելել Երևանի հուրհրան աշունը՝ ոտքով հասնելով Ծիծեռնակաբերդ՝ Ազնավուրի հրապարակից: Նշեմ ուղևորությանս ճանապարհային քարտեզը՝ Ազնավուրի հրապարակ, Աբովյան-Սայաթ-Նովա փողոցների խաչմերուկ, Ֆրանսիայի հրապարակ, Բաղրամյան պողոտա, Օրբելի եղբայրների փողոց, Կիևյան փողոց, «Հրազդան» կամուրջ և, վերջապես, Ծիծեռնակաբերդի հուշաբլուր: Աչքերս աշունն էին վայելում, ականջներս, զուգընթաց աշնան հրայրքին, համընթաց «բռնաբարվում» էին: Բայքերներ էին ամենուր, նրանց էլ էր երևանյան աշունը դուրս բերել փողոց: Սքանչելի է, երբ մրցարշավորդը սիրում է մայրաքաղաքը, մայրաքաղաքային գույներն ու կերպարները, նողկալի է, երբ բայքեր անվանյալները, կարծես, հատուկ նպատակ են հետապնդում՝ մի նոր նիշի վրա բարձրացնել Երևանի աղմուկի մակարդակը:
Արշավորդ-բայքերներն ուղեկցեցին ինձ Աբովյան-Սայաթ-Նովա փողոցների խաչմերուկից, խլացրին ականջներս Բաղրամյան պողոտայում և Կիևյան փողոցում (Օրբելի եղբայրների փողոցում նրանք չկային, զի նախընտրում են կենտրոնական մայրուղիները), չխնայեցին «Հրազդան» կամրջի վրա, հետապնդեցին Ծիծեռնակաբերդի հուշաբլուրում (հուշաբլուրի վրա ինձ հետապնդում էր «Հրազդան» կամրջից բարձրացող բայքերների աղմուկ-աղաղակը): Մի խոսքով, աշնանային վայելքս փոխվեց աղմկարար հոգեվարքի: Ի՞նչ անել, ինչպե՞ս փրկվել այս ականջախայթիչ վտանգից: Անկեղծ ասած, մտածում էի, որ կարելի է հավաքել մի քանի պիրկ կաղին և դրանցով ռմբահարել բայքերների դիմակավորված գանգատուփ-գլուխները, բայց վախեցա, մտածեցի, որ կարող եմ դառնալ վթարի շարժառիթ, չէ՞ որ նրանք սլանում են 100-120 կմ/ժամ արագությամբ, արտավիժելով 100-120 դեցիբել աղմուկ:
Ի դեպ, նկատել եմ, որ հատկապես մարդաշատ խաչմերուկներում բայքերները ողջ ուժով սեղմում են մոտոցիկլետի ոտնակն ու շրջապատը ողողում ինքնաթիռի շարժիչին համազոր աղմուկով: Լավ, ո՞րն է նրանց նպատակը, հանուն ինչի՞ են օրնիբուն հերկում մայրաքաղաքը, ի վերջո, ո՞վ է նրանց ֆինանսավորում:
Նշյալ հանրային չարիքը երբևէ կարժանանա՞ ՀՀ առողջապահության նախարարության ու Երևանի քաղաքապետարանի պատշաճ ուշադրությանը:
«Զավեշտը»
Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆԻ