Ցնծա՛, բյուրվիշապ Հայաստան աշխարհ, փրկության արև... Գագոյին տեսար

Հանրապետության բոլոր լրատվամիջոցները օրերս տարածեցին երկրում 2017 թվականի սենսացիոն իրադարձությունը` խոշոր գործարար, խոշոր բարերար, խոշոր ֆիզիկական ուժի տեր մարդ, խոշոր հայրենասեր, խոշոր հարկատու, երբեմնի մարած, բայց չհանգած խոշոր քաղաքական գործիչ Գագիկ Կոլյայի Ծառուկյանի վերադարձը երկրի լճացած քաղաքական դաշտ:

Չեմ պատրաստվում որևէ գուշակություն անելու, թե նրա վերադարձով ինչ կփոխվի երկրի քաղաքական կյանքում, կամ չվերադառնալու պայմաններում ինչպես կտուժի երկիրը, և ոչ էլ պատրաստվում եմ չարամտորեն հիշելու այն պիտակները, որ իշխանական վերնախավում մեծից մինչև փոքր ասվում էր Գագիկ Ծառուկյանի հասցեին: Պարզապես կարելի է փաստել և մխիթարվել, որ, իրոք, քաղաքականությունը անբարոյականություն է, իսկ անբարոյականին մերկանալուց հետո կույսի դեր խաղալու համար ընդամենը մի փոքր դերասանություն է պետք և մի քիչ էլ շպար: Թե ինչով է պայմանավորված հարգարժան Ծառուկյանի վերադարձը, թողնենք այդ խաղի կազմակերպչին և խաղացող Ծառուկյանին: Սակայն խոսքս ուղղված չէ նրանցից և ոչ մեկին: Խոսքս ուղղված է ժողովուրդ կոչված զանգվածին, որի անդամներից յուրաքանչյուրն առանձին-առանձին վերցրած մի բանական գլուխ է, բայց հավաքվելով հրապարակում՝ նրանցից յուրաքանչյուրը կորցնում է բանականությունը, ինչի արդյունքում ժողովուրդը վերածվում է ամբոխի, որը ոչ միայն ծարավի է արյան, այլև պատրաստ է սեփական սմբակների տակ տրորելու ամեն ինչ, մանավանդ եթե ծայրահեղ լարված է նրա սոցիալ-տնտեսական վիճակը: Եվ երբ այդ վիճակում հայտնվում է հերոսը, ամբոխը պատրաստ սպասում է հերոսի հրամանին, և եթե այդ հերոսը մի ավանտյուրիստ է, ուրեմն մեծ ողբերգությունից չես խուսափի:

Ասելիքս այդ մասին էլ չէ: Երբ 2015 թվականի փետրվարին տեղի էր ունենալու մեծ իրադարձություն, և դժվար էր գուշակել, թե ինչով կավարտվի այն, և երբ ժողովուրդը պատրաստ սպասում էր հերոսի խոսքին, երեկոյան հարևանիս տանը լսում էինք հեռուստաալիքներից մեկի հաղորդումը, մոլեգնած հարևանս նայելով ինձ ասաց.
-Տես վաղն ինչ է կատարվելու: Վաղը Ազատության հրապարակում հավաքվող հարյուր հազարները կպարտադրեն նախագահին հեռանալ պաշտոնից:
Ես դառը ժպտացի: Նա թունդ շարունակեց.

-Խնդա, վաղը զանգի ձայնը կլսես:
Նրա ոգևորությունը փոքր-ինչ մարելու համար ասացի.
-Մինչև վաղվա հանրահավաքը շատ ժամանակ չի մնացել: Ասեմ, որ այդ հանրահավաքը չի կայանալու:
-Ի՞նչ ես խոսում,- մատը տնկելով՝ համակ ատելությամբ ավելացրեց,- կտեսնես:
Ես այդ «կտեսնեսի» մեջ ավելի շատ ատելություն զգացի իմ հանդեպ, հավանաբար, այն բանի համար, որ նրա նման մոլեռանդ չէի: Հարևանիս ասացի.
-Հասկացիր և հիշիր ժողովրդական խոսքը՝ կատվի վազքը մինչև մարագն է: Կրիմինալի մեջ թաղված ոչ մի օլիգարխ չի կարող ժողովրդին իր հետևից տանել:
Հաջորդ օրը հարգարժան Ծառուկյանի հրաժարականի խոսքերը սառը ցնցուղի տպավորություն թողեցին ոգևորված հարևանիս (և ոչ միայն հարևանիս) վրա:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հ. Գ. Այսօր ես (և ոչ միայն ես) ինչո՞ւ, ինչպե՞ս հավատամ, որ այդ հաղթանդամ մարդու վերադարձով պիտի փոխվի մեր քաղաքական դաշտը: Երբ ժողովուրդը պատրաստ էր լսելու և գնալու նրա հետևից մինչև վերջ, բայց այդ «հսկա» մարդու մեջ չգտնվեց համարձակության մի փոքր կաթիլ, և նախագահի առաջին իսկ «փը՜խկ» անելուց նահանջեց՝ սևացնելով իրեն:
Ի՜նչ իմանաս, թե անցած տարիները ինչ դաս են տվել նրան, և ինչքան է արիացել այդ մեծ օլիգարխի ոգին, և հերթական «փըխկի» ժամանակ նա ինչպես կդրսևորի իրեն:
Խոսքս այսօր ուղղված է ոչ միայն Գագիկ Ծառուկյանին, այլև բոլոր այն քաղաքական գործիչներին, ովքեր, իշխանության մեջ իշխանություն լինելով հանդերձ, ոչնչով աչքի չեն ընկել և այսօր փորձում են օգտվել ժողովրդի համընդհանուր դժգոհությունից և կուսակցություններ, ալյանսներ են ստեղծում:

Հարգարժան գեներալ, անկեղծ ասեմ` քո նկատմամբ տածած անսահման մարդկային հավատս կորցրի քառօրյա պատերազմի ժամանակ: Այդ օրերին զոհված, բահով կռված տղաների արյունը քո ու քեզ նմանների խղճին է մնում: Ավելի շատ էր պետք ուշադրություն դարձնել բանակի խնդիրների վրա, ինչը, ցավոք, չերևաց չորսօրյա պատերազմի ժամանակ: Որ գեներալ էիր և նախարար, ոչինչ չարեցիր, հիմա քաղաքական դաշտ մտնելով ի՞նչ ես ակնկալում: Ես՝ որպես քաղաքացի ընտրող, քեզնից ոչինչ չեմ ակնկալում: Հիմա ժամանակդ շատ է, ուրախացիր և կենտրոնացիր քո ընտանիքի վրա:

Վարդան Օսկանյանին պարզապես կասեմ՝ դու, որ Քոչարյանի հետ չկարողացար ոչինչ անել (չէ՛, ինչո՞ւ, Ղարաբաղը դուրս մղեցիք բանակցություններից), հիմա առանց նրա ի՞նչ պիտի անես:

Եվ ոչ միայն արդեն իսկ արու քաղաքական գործիչներին եմ ասում, այլև բոլոր նրանց, ովքեր դատարկ դհոլի պես թմբկահարվում և մարում են: Ինչո՞ւ, որովհետև նրանց չի հերիքում իսկական քաղաքական գործչին հատուկ հատկանիշը՝ մանևրել, բայց երբեք չկորցնել դեմքը: Նրանք դեմք չունեն, նրանց պարզապես կերակրատաշտ է պետք: Ավաղ, ինչը բացակայում է մեզ մոտ արդեն քսան տարուց ավելի:
Դե եկ ու ցնծա՛, Հայաստան աշխարհ, դեռ չկա փրկող անհատը:

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ