Շարժման ակցիաները կաղում են կարգապահական և կազմակերպչական բազմաթիվ կետերով: Այսօր թվով 4-րդ ակցիան էր, որն այնտեղ չեղած մարդկանց համար, հեռարձակմամբ դիտողների համար անհասկանալի վազվզոց, քայլոց ու աղմուկ է (վուվուզելների մասին չեմ խոսում, որ պարբերաբար ընդհատում են Սրբազանի խոսքը. սա կազմակերպողը, հավանաբար, գլխի չի ընկնում, թե որքան դժվար է մարդու համար տրամաբանված և շեշտադրումներով հանրային խոսք ասել, երբ նրան 30 վայրկյանը մեկ ընդհատում է աղմուկը): Այսինքն, մեծ թվով քաղաքացիներ չեն հասկանում՝ ինչ է կատարվում, չեն կարողանում արդյունքներ հանել:
Երկրորդ. գերատեսչությունների մոտ գնալն ու դրանց ղեկավարին հանդիպելու նույնիսկ չնչին շանսը բաց թողնելը կոպիտ սխալ է. պետք է արվի ամեն ինչ, որպեսզի դեմառդեմ պատասխան պահանջվի, հակառակ դեպքում, կրկին դիտվում է որպես անարդյունավետ գործողություն, մարդկանց մոտ հարցեր են առաջանում:
Երրորդ. եթե մեր նպատակը իրենց դիմադրությունը մաշեցնելն է, ապա իրենց մարտավարությունն էլ է դա. նպատակային պահելով մեզ երթերի և ակցիաների դաշտում՝ իրենք էլ մեզ են մաշեցնում (սա պետք է նկատի ունենալ, ոչ թե կտրուկ ժխտել, որ չենք մաշվում կամ չենք մաշվի):
Չորրորդ. հրավիրված գործիչների խոսքը չպիտի գերազանցի 5 րոպեն, քանի որ երկար խոսելով, ծեծված ճառերը կրկնելով՝ գլխավոր նարատիվներն աղավաղվում են և կորցնում իրենց նշանակությունը:
Հինգերորդ. Սրբազանը պիտի տեղյակ լինի հընթացս կազմակերպված յուրաքանչյուր ակցիայի մասին, անդրադառնա դրա բուն իմաստին և գաղափարին, քանի որ այդ ակցիաները, ենթադրաբար, արվում են արտաքին աշխարհի (դիտորդների) համար, ոչ թե մեր և ոստիկանների:
Էլիզա Առաքելյան