Բարդ և ճակատագրական նշանակություն ունեցող բաների մեջ պարզ միջոցներով խորանալը կամ խորանալու իմիտացիան իրենց մեջ պարունակում են շատ լուրջ գոյաբանական վտանգներ։

Զարմանալի է, թե մարդիկ որչափ համառությամբ են ֆիքսվում անցյալի կամ իրենց չունեցածի վրա: Դա տառապելու գլխավոր նախապայմանն է: Մտքում բազում ու բազում անգամներ քննելով անցյալը, թույլ տված «սխալները», մարդիկ ջլատում, ուժասպառ են անում իրենց՝ հաճախ ֆիզիկապես էլ հվանդանալով: Ինչքան անիմաստ ու անպտուղ բան է անցյալի համար վշտանալը՝ փոխանակ ներկայով զբաղվելու: Ո՞նց կարելի է դարդոտվել մի բանի համար, որ այլևս փոխել չես կարող: Միայն ապագադ կարող ես կառուցել քո պատկերացումների համապատասխան, այն էլ՝ պիտի հստակ գծագիր ունենաս, թե ի՞նչ ես ուզում:

ՆԳ նախարարն այսօր ԱԺ-ում խուսափեց հստակ գնահատական հնչեցնել վերջին օրերին հանրային մեծ աժիոտաժ առաջացրած մի դեպքի, որը վերաբերվում էր արցախյան 2 պատերազմների մասնակից Տիգրան ՈՒլուբաբյանին ու, մասնավորապես, նրա հայտարարությանը` ոստիկանության Վանաձորի բաժնում իր նկատմամբ տեղի ունեցած խոշտանգումներին և արժանապատվությունը նսեմացնող այլ գործողություններին:

Որ անՏԵՐ մնացած Հայաստանն արդեն 7 տարի գտնվում է թուրք-ադրբեջանական տիրապետության տակ, և որ ՆՓ & ՔՊ контора-ն այդ տիրապետության իրականացնողն ու երաշխավորն է՝ վաղուց արդեն արձանագրված փաստ է: Այս փաստի հետ հաշվի չնստողները կամ մանկամիտ են կամ էլ անմեղսունակ… մեղմ ասած: Ադրբեջանի ազգային հերոսի կոչման իրական հավակնորդն ու իր թիմը այլևս բաց, ուղիղ տեքստով ասում են այն ամենը, ինչը պատրաստվում են անել:

Այսօր մի պահ բացվեց հայ-թուրքական սահմանը և հումանիտար օգնությամբ բեռնված բեռնատարները Հայաստանից ուղևորվեցին Սիրիա:

Մեզ նման փոքր պետությունները գեոպոլիտիկ խաղում իրենց պայքարի մոտիվացիայով կարող են դերակատար դառնալ, եթե ռեսուրս (նավթ, գազ, ոսկի, ուրան, վոլֆրամ, լիցիում և այլն) չունեն, երբ պայքարի վարք ունենան...

Քանի Պարտությունը նստած է հայոց գահին, մենք պարտվելու ենք:

Հայաստանի ՊՆ -ն հետևողականորեն հերքում է մեր կողմից հրադադարի խախտման լուրերը, բայց թաքցնում է, որ գիշերը ժամը 1-ի կողմերը թշնամին կրակ է բացել Գեղարքունիքի մարզի Սոթք-Կուտական հատվածի և Արտանիշի դիրքերի ուղղությամբ...

Ֆուտբոլային խայտառակությունը ընդամենը հետևանք է։ Տոմսային ու ձնային քաոսը՝ նույնպես։ Բաքվում գերիներ ունենալը ընդամենը հետևանք է։ Մեր թուլությունը՝ ևս։ Բոլոր պարտությունները ուղիղ հետևանքներ են։

Քանի ընտանիքի հայրը հարբեցող, խաղամոլ, անողնաշար, կամազուրկ, գումարի համար սեփական կնոջն էլ վաճառող ու խաղասեղանին դնող մեկն է, այդ ընտանիքը, նրա պատասխանատվության տակ մնալով, մշտապես խոցելի է լինելու, իսկ առաջին հարվածողը հենց այդ հայրն է, կողքից ոչ ոք ոչինչ չի կարող անել, քանի նրա ընտանիքի անդամները հանդուրժում են նրան: