Պատժամիջոցների մասին Վաշինգտոնի որոշումը С-400-ների խնդրի կոնկրետ դրսևորումը դարձավ, որի մասին վաղուց ենք խոսում: Կոնգրեսի պնդումով ԱՄՆ նախագահ Թրամփը պատժամիջոցներ սահմանեց դաշնակից երկրի պաշտպանական արդյունաբերության քարտուղարության դեմ «Պատժամիջոցներով Ամերիկայի հակառակորդներին դիմակայության» (CAATSA) օրենքի շրջանակներում:

Հունաստանի-ն Kathimerini նշում է, որ Մերկելը կոչ է արել եվրոպացի գործընկերներին «սպասել ԱՄՆ-ի նոր վարչակազմին»՝ հաշվի առնելով, որ այդ ժամանակ Անկարան ավելի չափավոր քաղաքականություն կվարի: Իսկ եթե շարունակվեն ճնշումները Թուրքիայի վրա, ավելի է մերձենալու Մոսկվայի ու Պեկինի հետ:

Պե­տա­կան դա­վա­ճա­նու­թյան մեջ ՀՀ վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի, նշ­ված կամ (և) այլ հան­ցանք­նե­րում թերևս նաև ՀՀ պաշտ­պա­նու­թյան նախ­կին նա­խա­րար Դա­վիթ Տո­նո­յա­նի, նշ­ված նա­խա­րա­րու­թյան նախ­կին ու ներ­կա հա­մա­պա­տաս­խան պաշ­տո­նա­տար ան­ձանց մեղ­քը հիմ­նա­վոր­վում է նաև հետևյալ փաս­տով:

Ս. թ. դեկ­տեմ­բե­րի 13-ին ան­հագ թշ­նա­մուն են հան­ձն­վել Ար­ցա­խի հեր­թա­կան բնա­կա­վայ­րե­րը` Հադ­րու­թի շր­ջա­նի Հին Թա­ղեր և Խծա­բերդ գյու­ղե­րը, ո­րոնց ուղ­ղու­թյամբ Ադր­բե­ջա­նի զին­ված ու­ժերն ու Թուր­քիա­յի հա­տուկ­ջո­կա­տա­յին­նե­րը հար­ձակ­վել էին դեռ նա­խօ­րեից: Նույ­նիսկ հա­յե­րիս հա­մար կա­պի­տու­լյա­ցիոն ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյամբ նա­խա­տես­ված չէ նշ­ված գյու­ղե­րի հանձ­նումն Ադր­բե­ջա­նին: Թող որևէ մե­կը չհա­մար­ձակ­վի ա­սել, թե կա­տար­վա­ծի հա­մար չկան պա­տաս­խա­նա­տու­ներ, չկան մե­ղա­վոր­ներ: Չե՛ն կա­րող չլի­նել, կա՛ն:

Ա­սենք, թուր­քե­րին մա­տով սպառ­նա­լու հետ­պա­տե­րազ­մյան իր «պոռ­թկ­ման» մեջ Ի­րա­նը միայ­նակ չէ։ Հի­մա բո­լորն են կեղ­ծա­վո­րու­թյուն ա­նում։ Դա­վա­ճա­նու­թյու­նից կամ վա­ճա­ռե­լուց, կամ ա­մե­րի­կյան գոր­ծա­կա­լա­կան ցան­ցի կող­մից, ի դեմս Փա­շի­նյա­նի ու նրա «քայ­լա­րած­նե­րի», Ար­ցա­խը կով­կա­սյան թա­թար­նե­րին «նվի­րե­լուց» հե­տո ԱՄՆ-ը ինչ-որ հույ­զեր է սկ­սել հայտ­նել այն առ­թիվ, որ Թուր­քիան սկ­սել է «ան­հան­գս­տաց­նել» ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րին։ Կա­րող են հարց­նել՝ հան­կարծ այդ ի՞նչ պա­տա­հեց։

Վեր­ջին մեկ ամ­սում կա­պի­տու­լյա­ցիոն խայ­տա­ռակ փաս­տա­թուղ­թը ստո­րագ­րե­լուց հե­տո, երբ ակն­հայտ ե­ղավ, որ սկս­վել է Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի իշ­խա­նու­թյան ժամ­կե­տի հետ­հաշ­վար­կը, քն­նարկ­ման ա­ռար­կա դար­ձավ այն թե­ման, թե ինչ քայ­լե­րով պետք է կյան­քի կոչ­վի վար­չա­պե­տին իշ­խա­նու­թյու­նից հե­ռաց­նե­լու գոր­ծըն­թա­ցը։

Մեկ-մեկ ինձ թվում է, որ մեզ դրել ենք մա­յա­նե­րի տե­ղը, ու 2020-ը հայ­տա­րա­րել ենք մեր օ­րա­ցույ­ցի ա­վար­տը: Մեկ-մեկ էլ, որ մեզ դրել ենք աց­տեկ­նե­րի տե­ղը ու պար­տա­դիր զո­հա­բե­րու­թյան ծես ենք ու­զում:

Երբ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Էրդողանը Բաքվում առաջարկում էր 6 երկրների պլատֆորմ ստեղծել, որ պետք է համագործակցեն հանուն Անդրկովկասում խաղաղության, և կոչ էր անում Հայաստանին միանալ այդ նախագծին, որ նրա կարծիքով Երևանին «նշանակալից օգուտներ» է խոստանում ու կարող է «նոր էջ բացել Թուրքիայի ու Հայաստանի հարաբերություններում», քչերն էին կանխատեսում, որ Երևանն այդքան արագ կարձագանքի:

Արյունը նորից ներկեց Լեռնային Ղարաբաղի ձյունը: Դեկտեմբերի 11-ի ու 12-ի զինված միջադեպերը ի հայտ բերեցին ընդամենը մեկ ամիս առաջ ստորագրված հրադադարի կարճ հայտարարության չկարգավորված հարտվածները:

Դեկտեմբերի 9-10-ը Բաքու մեկնելով՝ Ադրբեջանի հաղթանակը տոնելու համար՝ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Էրդողանը Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ խոսել է այն դերի մասին, որ մտադիր է խաղալ Թուրքիան տարածաշրջանում: Անկարան պատրաստվում է մասնակցել խաղաղապահ գործողություններին, թեպետ նրա դերը հասկանալի չէ և ենթարկված է Ռուսաստանի բարի կամքին: