Լավ կյանքի փնտրտուքը ցանկացած մարդու, մարդկային խմբի և հասարակության ջանքերի հիմնական ուղղությունն է, որի հաջողությունն էլ կախված է նրանից, թե ինչ կոնկրետ հատկություններ ունեն հասարակության տարբեր շերտերը, և ինչ չափի է նրա քաղաքակրթական ու աշխարհաքաղաքական հզորությունը:

Պատմության ընթացքում քանիցս հող և պետականություն կորցրած ժողովուրդը գենետիկ հիշողության խորքում մշտապես կենդանի է պահում անարդարության հանդեպ իր վերաբերմունքը։ 1988 թվականը այդ անարդարության դեմ հայ ժողովրդի ընդվզման հերթական փուլն էր, հերթական, բայց գուցե կարևորագույնը։ Ուղիղ 37 տարի առաջ այս օրը սկիզբ դրվեց Արցախյան շարժմանը...

Աշխարհում ամեն բան կառավարվում է ուժով ու խելքով, և երբ ուժ չես ունենում, բնական օրենքով մարդկանց ջանքերի ու ճիգերի ծանրության կենտրոնը աստիճանաբար մղվում է դեպի խելքին զոռ տալը:

Մի անգամ էլ գրեմ հայտնի աթոռի պատմությունը։ Փիլիսոփայության քննությանը դասախոսը աթոռ է դնում սեղանին ու հանձնարարում է ուսանողներին ապացուցել, որ աթոռը գոյություն չունի։ Ուսանողներից մեկը երկու րոպե հետո հանձնում է տետրը և միակ ճիշտ պատասխանողն է լինում․ նա երկու բառ էր գրել՝ ի՞նչ աթոռ։

Ամիսներ առաջ Սերբիայում կայարանի տանիքն էր փլուզվել, 15 մարդ մահացել էր: Փոխնախարար և այլ պաշտոնյա ձերբակալեցին: Մարդիկ չհանգստացան, քավության նոխազներով չբավարարվեցին, իրական մեղավորների հրաժարականի պահանջով փողոցներ դուրս եկան:

Գիտեք, որ մանկահասակ երեխան երբ ինչ-որ խնդիր ունի, ասենք, փորն է ցավում, ականջն է ցավում, ատամ է հանում կամ ուղղակի անհանգիստ է, սկսում է լաց լինել։ Իսկ երեխայի լացը կտրելու համար մեծերը հաճախ ոչ թե լացի պատճառն են փորձում հասկանալ ու լուծել, այլ ամեն կերպ շեղում են երեխայի ուշադրությունը տարբեր հնարքներով։ Թռվռում են երեխայի շուրջբոլորը, լեզու են հանում, բլբլում են։ Մեծերի մի մասը բլբլում է, մյուս մասը արձագանքում է այդ բլբլոցին։ Ինչ-որ անիմաստ բեմադրություն են անում, իրար հրմշտում, գոռգռում։ Մի խոսքով, ամեն տեսակի կապիկություն անում են, որ գոնե մեկ վայրկյան երեխան մոռանա իր խնդրի մասին, դադարի լաց լինել ու ժպտա։ Հաջորդ վայրկյանին ուրիշ կապիկություն են անու` երեխային կրկին շեղելու համար։

Այն, ինչ անում են Արևմուտքի «գունավոր հեղափոխությունները», կարճ կարելի է ձևակերպել այսպես՝ նրանք ժողովուրդներին գողանում են իրենց սեփական պետություններից...

Այսօր (08.01.2025- irates.am) վաղ առավոտից հասցրել եմ օգտվել և՛ ավտոբուսից, և՛ տրոլեյբուսից և այն իրավիճակը, որ տիրում է հանրային տրանսպորտում, մեղմ ասած, մղձավանջային քաոս է ուղևորների համար. թոշակառուն բարձրանում է, պարզվում է՝ թոշակի քարտը պետք է WiFi ունենա, խեղճ ու կրակ տատիկներն էլ վախվորած ու ամոթով նայում են վարորդին, մոլորված կանգնում, չգիտեն՝ իջնե՞ն, մնա՞ն։

Հասկանում եմ, որ Ալիևի երեկվա հայտարարություններից հետո բոլոր մտածող մարդիկ մտածմունքների ու անելիքների փնտրտուքի մեջ են։ Ոմանք անմիջապես են արձագանքել՝ առաջարկելով քայլեր։ Բայց ես խորհուրդ կտամ իմ գործընկերներին, ընկերներին՝ այս անգամ մի փոքր դադար վերցնել...

Նիկոլը մնալու է մինչև 2026թ. ընտրություններ, իրականում բոլորը զբաղված են իրենց նախընտրական քարոզարշավով ու «բուկլետներով»: