Իրականությունն այն է, որ քաղաքացին էլ, պետությունն էլ վաղուց անտեր են:
Եվ ի՞նչ զարմանք, եթե թե; ներկա, թե; նախորդ պատասխանատուները իրենց պատասխանատվությունը մինչ օրս բարդում են ցանկացածի վրա, միլիոնավորների վրա, բացի՝ իրենցից:
Սա է պատճառը, որ երկրին տեր դառնալու անդադար հայտեր է ուղարկում թշնամին:
Պարտվածների խաղը կանգ չի առնում և գեթ մի բան է հուշում՝ դեռ ամենը չեն պարտվել, խաղից դուրս կգան միայն այն ժամանակ, երբ այլևս խաղադրույք անելու ոչինչ չի լինի՝ ո՛չ հող, ո՛չ ժողովուրդ, ո;չ պետություն և ազգային շահ, իսկ իրենց դուրս կհրավիրեն խաղատան թիկնապահները:
Այս ամենի մեջ ամենաողբերգականն այն է, որ ավարտված և պարտված այս խաղամոլները խաղում են հայ ժողովրդի ունեցվածքի և կյանքի վրա և ոչ՝ սեփական:
Էլիզա Առաքելյան