Ամենաթանկ գանձը

Մի օր հարուստ հայրն իր փոքրիկ որդու հետ գնումների էր դուրս եկել քաղաքի ամենաթանկ խանութ - սրահներից մեկում։ Գնումներից հետո, երբ նրանք վերադառնում էին դեպի իրենց մեքենան, հանկարծ մի աղքատ տղա մոտեցավ նրանց։ Նրա հագուստը պատռված էր, դեմքը՝ փոշոտ, և աչքերում արցունքներ փայլում էին։

- Խնդրում եմ, օգնեցեք ինձ, պարոն, - հեծկլտաց նա։

Հայրն ուշադիր նայեց տղային և խորին կարեկցանք զգաց։

- Քանի տարեկան ես, տղա՛ս, - բարությամբ հարցրեց նա։

- Տասը տարեկան եմ, պարոն, -ամաչկոտ պատասխանեց տղան։

Հայրն նայեց որդուն , հետո՝ նորից տղային։

- Իմ որդին էլ է տասը տարեկան։ Կարծում եմ, նրա նոր գնված հագուստները քեզ կսազեն։

Նա մեղմ ժպտաց ու դարձավ որդու կողմը։

- Ի՞նչ ես կարծում, տղաս, չտա՞նք մեր նոր հագուստներից մի քանիսը այս փոքրիկին։ Մենք վաղը կարող ենք նորը գնել։

Որդին կամացուկ գլխով արեց.

- Լավ, հայրիկ։

Հայրն անմիջապես բացեց պայուսակները, ընտրեց մի քանի նոր հագուստ ու տվեց աղքատ տղային։ Տղայի դեմքը լուսավորվեց անհավատալի ուրախությամբ։

- Որտե՞ղ ես ապրում, - հետաքրքրվեց հայրը։

- Ես ոչ ոք չունեմ, պարոն, - շշնջաց տղան։ Ապրում եմ փողոցի այն կողմի կամրջի տակ։

Տղան խոնարհությամբ շնորհակալություն հայտնեց և երկար ժամանակ նրանց նայեց, մինչև մեքենան անհետացավ տեսադաշտից։

Երեք ամիս անց, հայրն ինքնակամ վերադարձավ նույն փողոցը։ Նրա սիրտը չէր մոռացել այդ փոքրիկ տղային։ Նա երկար փնտրեց և վերջապես գտավ նրան՝ կրկին նույն կամրջի տակ։

Այս անգամ նա տղային հրավիրեց իր մեքենան և հանեց մի քանի մեծ տուփ՝ լցված հագուստով, կոշիկներով, պայուսակներով ու խաղալիքներով։

- Սրանք բոլորը քոնն են հիմա, տղաս, - մեղմ ասաց նա։

Տղան ապշած նայեց տուփերին, ապա՝ տղամարդուն, և արցունքախառը ձայնով հարցրեց.

- Իսկ Ձեր որդի՞ն.. նա այլևս չի՞ օգտագործի դրանք։

Հայրը ստիպված եղավ կուլ տալ արցունքները, նախքան խոսելը։

- Ո՛չ, նա այլևս չի կարող, - ցածրաձայն պատասխանեց նա։ Որդիս հիմա երկնքում է։ Մի քանի շաբաթ առաջ մենք կորցրինք նրան... անբուժելի հիվանդությունը հաղթեց ցավոք։ Երեք տարի պայքարեցինք, բայց վերջում... Նա մահվան մահճակալում խնդրեց ինձ, որ իր բոլոր իրերը տամ քեզ՝ այն տղային, ով ապրում է կամրջի տակ։ Նա երբեք քեզ չի մոռացել։

Հայրը մի պահ կանգ առավ, սրբեց արցունքները, ապա շարունակեց.

- Դու կարող ես աղքատ լինել, բայց դու ունես մի բան, որ ամենահարուստ մարդիկ անգամ չեն կարող գնել՝ կյանքը։ Եթե հնարավոր լիներ, ես հարյուր կյանք կգնեի իմ որդու համար, բայց դա անկարելի է։

Այդ օրվանից հետո, հարուստ հայրն ու նրա կինը որդեգրեցին տղային՝ նրան տալով այն սերը և ջերմությունը, որից նա այդքան երկար ժամանակ զրկված էր եղել։

Հ.Գ.

Որքան էլ գումար ունենաս, կյանքը գումարով գնել հնարավոր չէ։

Լիլիթ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԻ ՖԲ էջից

Մեկնաբանություններ