2018-ին թե՛ արտաքին խաղացողները, թե՛ երկրի ներսում ՀՀԿ կոալիցիոն դաշնակացները, անգամ ՀՀԿ-ի շարքային ու ոչ շարքային անդամները, գործարարները, գործազուրկները, արտաքին ազդեցության գործակալները, ազգային ու սոցիալական լյումպենները, փոփոխություններ ցանկացող մտահոգ քաղաքացիները, մի խոսքով, խելագարված ամբոխները Սերժ էին մերժում։

Այժմ ժողովրդի կողմից վարկանիշավորված անունները` որպես քաղաքական դերակատարներ, խոսում է այն մասին, որ հայ հասարակության մեծամասնությունը էմոցիաների հասարակություն է և ոչ թե գաղափարների, ռազմավարական տեսիլքի։

Ամեն անգամ, երբ լսում եմ ՀՀԿ-ականներից որևէ մեկին, ով ասում է, թե բա` մենք իշխանության կռիվ չենք տալիս, մեզ իշխանություն պետք չի, ինձ մոտ «կարճ միացում» է լինում:

Պարտադիր պետք է ձյու՞ն գար, որ ապացուցվեր՝ ի վիճակի չէ քաղաք կառավարելու: Պարտադիր պետք է տրանսպորտ թանկացնե՞ր, որ ապացուցվեր՝ կատարյալ ունակ չէ մտածված ու մշակված ռեֆորմ իրագործելու:

Գյումրիում տեղի ունեցած «Կեղծ խաղաղության գինը» ֆիլմի ցուցադրումը, որին ներկա էինք «Մայր Հայաստանի» ներկայացուցիչներով, շատ խորհրդանշական ստացվեց...

Նա այլևս մերժված ու ժամկետանց է ուժային բոլոր կենտրոններում: Ամեն օրն է՛լ ավելի է խորացնում նրա աշխարհաքաղաքական դևալվացիան:

Չհամագործակցությունը խաղաղ իշխանափոխության միակ գործիքն է: Դրա դրսևորումները բազում են՝ նրա ձեռքը չսեղմելուց, նրանից մրցանակներ չստանալուց մինչև նրա ղեկավարած համակարգի որոշումների չկատարում...

Հասկանալի է, որ միևնույն կողմնորոշումն ընտրած կամ անգամ հռչակած քաղաքական ուժերի և քաղաքական դեմքերի միջև իդեալական փոխըմբռնում ու համաձայնություն չի կարող լինել, բայց այն, ինչ արվում է մեր օրերում, ծայրահեղ անընդունելի է...

Անկեղծ ու հակաքաղաքական բան ասեմ: Ես վախենում եմ մեկ մտքից՝ որ սրանց տապալի ոչ թե քաղաքական ազգը իր գերակայություններով , որոնց շահառուն նաև սպառողական հասարակությունն է, այլ տապալի սպառողական հասարակությունը իր նեղ շահերով: Ես դրանից ուրախ չեմ: Այսօրվա սպառողական հասարակության մեջ քաղաքական ազգի գերակայության շատ քիչ էլեմենտ կա, ուստի չկա նաև առաջնայինի և երկրորդականի տարբերության գիտակցում:

Այդ տեղեկատվական կեղտաջրերի մեջ, սակայն, հատուկ նշանակություն ունեն Արցախի հարցով 30 տարվա բանակցությունների միտումնավոր ձևախեղման և ժողովրդին հիմարացնելու սին ջանքերը։ Առիթը Մեղրիի շուրջ «Ազատություն» ռադիոկայանի երեկվա ծավալուն ռեպորտաժն էր ԱՄՆ արխիվների մասնակի գաղտնազերծման հիման վրա։ Իրեն բնորոշ «ֆիրմեննիյ» ձեռագրով և ոճով Փաշինյանը հաջողացրեց կոնտեքստից յուրովի կտրել ֆիլմից երկու մեջբերում (ԱՄՆ բարձրաստիճան դիվանագետի և ԱԳ նախկին նախարար Օսկանյանի)՝ հիմնավորելու համար «Արցախը վաղուց էր տրված» սեփական նենգ կեղծիքը։