Կորածի կյանքը ողբալով հետ չես բերի և ոչ էլ անարժան մեկի երեսին «սրիկա» բառը շպրտելով կդաստիարակես նրան: Մի թիկնապահի կամ մի քանիսի դատելով հասարակությանը չես ուղղի, եթե չբուժվեն հասարակության ախտահարողները:

Երբ պետության սահմանների վրա թշնամու կամ թշնամիների ռազմական հարձակում է լինում, պետությունը` ի դեմս բանակի, կենտրոնացնում է իր առավելագույն ուժերը և հակահարված է տալիս։ Եթե երկրի ներսում աշխուժանում են քրեածին ուժերը, իր բոլոր կարողություններն ի մի է բերում ոստիկանական համակարգը, որի առաջնային գործը հանցագործության բացահայտումն ու կանխումն է լինում, իսկ հայտնաբերված հանցագործությունը` իրավապահ մարմիններից դատական մարմիններին հանձնելը։

Մեր հասարակության դեռևս առողջ մնացած շերտին մայոր Վահե Ավետյանի ողբերգական մահը և դրան առնչվող պարագաների խայտառակ պատկերը մարսելու համար մեծ ուժ ու երկար ժամանակ է հարկավոր:

Համընդգրկուն ճշմարտություն է, որ ցանկացած կառավարման համակարգ, անկախ նրանից` ժողովրդավարական է, ավտորիտար, թե տոտալիտար, հիմնված է հավասարակշռության բևեռների վրա:

«Ժամանակը քաղաքական գործչին դեղին քարտ տվեց։ Քաղաքական գործիչը դադարեց տշշել ազգի ճակատագիրը։ «Եքա էշ ես դարձել», ասում են իշու ձագին, և նա իրեն ավելի շոյված է զգում, քան ամոթահար։ Տականքը փրփուր է դառնում, փրփուրը` շամպայնի չափանիշ։ Իշխանությունը նրանց է պետք, ովքեր ոչինչ են առանց այդ իշխանության։ Հարստությունը, պերճանքը նմանապես»։ Վարուժան ՆԱԼԲԱՆԴՅԱՆ, «Խոհերի արկածախնդրություն»

«Իրատես de facto»-ի նախորդ համարներում անդրադարձել էինք հայկական օլիգարխիային վերաբերող այժմեական խնդիրներին, որոնց ուսումնասիրությունը կարևորագույն նշանակություն ունի:

Ցեղասպանության տարելիցների ազգային սգո օրերին այնքան են ալեկոծվում մեր զգացմունքները, որ երբեմն մթագնում է մեր տրամաբանությունը, դժվարացնելով մեր փոխըմբռնումը, ընդհանուր հայտարարի գալու հնարավորությունը։

«Իրատես de facto»-ի նախորդ համարում մենք անդրադարձել էինք հայկական օլիգարխիայի ծագումնաբանությանը, տիպաբանությանն ու տրանսֆորմացիոն խնդիրներին: Ընդհանրապես, հայկական օլիգարխիայի մասին շատ է խոսվում, բայց միայն թերթային կամ բակային մակարդակներում, մինչդեռ խնդիրն այնքան կարևոր է, որ արժեր այն ենթարկել միջառարկայական գիտական ուսումնասիրության:

Եվ այսպես. ինչո՞ւ էր տագնապում ԱՄՆ-ի դեսպան Ջոն Հեֆեռնը: Այդ ո՞ր մի ամբարիշտն է նրա թանին թթու ասել։ Քննենք։ Ի վերջո, ազատության (և շատ այլ «պուպուշագույն» բաների) պատվար երկրի դեսպանն է հուզվել. «Ես կասեի, որ ժամանակն է փոքր-ինչ անհանգստացնող: Այն փաստը, որ դա տեղի է ունենում քաղաքական այս ժամանակահատվածում, անհանգստացնող է»:

Ես ոչ մի ժողովրդի չեմ ատում: Չեմ ատում անգամ թուրքին, որի խղճին է մի ամբողջ ժողովրդի հայրենազրկման փաստը: Ավելին, խղճում եմ թուրք ժողովրդին, որ հազար տարի ապրելով քաղաքակիրթ ազգերի կողքին, չի քաղաքակրթվել, որ նրա էությունն անհարիր է Աստծո արարած` մարդ կոչվելուն: