Տարօրինակ ժամանակներ ենք ապրում, տարօրինակ: Զգուշացիր մարտյան իդեններից` ժամանակին ասել էին Հուլիոս Կեսարին, իսկ նա ծիծաղել էր ու անցել առաջ: Իսկ ժողովուրդը հետո քար քարի վրա չթողեց Սենատից ու նույնիսկ մարմարի բեկորները կրեց-տարավ տուն` հավատալով, որ հզորության ու հավերժության հետ է հաղորդակցվում: Ժողովուրդը, որ հասկանում է ամեն ինչ, բայց ամեն ինչ չի ներում:

ԲՀԿ-ի որոշումը` Երևանի ավագանու ընտրություններին «Օսկանյանով գնալու» առնչությամբ, որքան սպասված, նույնքան վիճարկելի է, անկախ նրանից, «ընտրվելու» և «հաղթելու» դեպքում Օսկանյանը ցանկանալո՞ւ է աշխատել «մեր» (կամ` «ձեր»), իմա` քաղաքապետ, թե՞ ոչ:

Այս թեմային վաղուց էի ուզում անդրադառնալ, ու, բացի այդ, երևի հասունացել էր պետությունների ու հասարակությունների կառավարման սկզբունքների հրատապությունը։ Սակայն հենց այս օրերին, երբ հետընտրական Հայաստանում ակտիվորեն քննարկվում է քաղաքական և կառավարչական վերնախավի փոփոխման հարցը, աշխարհում հասարակական-քաղաքական կառուցվածքի կատարելագործմանը կամ բարեփոխմանն ուղղված որոշ միտումների դիտարկումը ոչ միայն հետաքրքիր, այլև օրախնդիր է թվում։ Ավելին, ցանկալի կլիներ, որ հայ հասարակությունը, որը հիմա թարմացումներ է պահանջում, չսևեռվեր երեկվա քաղաքական մոդելների վրա, անգամ ակտիվորեն պարտադրվող ու տարածվող, այլ լայն քննարկման առարկա դարձներ որոշ նորարարական մոտեցումներ ու գաղափարներ։

Թուրքիայի կառավարության պաշտոնական քաղաքականությունը միտված է այն բանին, որ երկիրը դառնա էներգիայի տարանցման կարևորագույն հաղորդուղիների հանգույց։ Այս կապակցությամբ Թուրքիան վարում է էներգամատակարարման մի շարք նախագծերի իրականացման գործում տարբեր պետությունների ու ընկերությունների շահագրգռության մեծացման լայն քաղաքականություն և վերջին տարիներս հաջողությամբ համագործակցում է Արևմուտքում և Արևելքում էներգառեսուրսներ մատակարարողների ու սպառողների հետ։

Այն, որ Րաֆֆու «ճակատամարտը» ոչ թե Հայստանի ժողովրդի, նրա «հալածյալ» էութենաբանության, այլ «հարկավորների» համար էր, արդեն իսկ ակնհայտորեն դրսևորվում է: Խաղը դառնում է ավելի բաց ու թափանցիկ: Չնայած որ, Րաֆֆին նախորդ օրվա իր միտինգում այդպես էլ ազնվություն չունենցավ ասելու, որ Սերժ Սարգսյանի կողմից իրեն հանդիպման հրավերք է եղել:

Փաստենք՝ նախորդ տարի տեղի ունեցած ԱԺ ընտրություններից առաջ, երբ Հայ ազգային կոնգրեսը համագործակցության փորձեր արեց «Բարգավաճ Հայաստան»-ի հետ՝ ընդդեմ Հանրապետական կուսակցության մենաշնորհի, ԲՀԿ-ն սահուն և հանգիստ վերածվեց քաղաքական գործոնի:

Թե որքան կտևի Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Բարև»-ի հեղափոխությունը և ինչ հանգուցալուծում կունենա՝ տակավին անհայտ է: Տեսանելի է միայն, որ խորհրդարանում ներկայացված քաղաքական ուժերը հիմա էլ Երևանի ավագանու ընտրություններին են պատրաստվում՝ ավարտված համարելով ՀՀ նախագահի ընտրություններն ու հետընտրական գործընթացները:

Մարտի 5-ի հանրահավաքում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը իր պատկերավոր, հախուռն խոսքում հընթացս արեց նաև հայտարարություն, որ նվազագույնը դժվար է հասկանալ:

Խորհրդային քաղաքական ու տնտեսական համակարգի փլուզման հենց սկզբից Վրաստանում շատ թևաթափ ընդունեցին ստեղծված իրավիճակը, քանի որ ոչ մի ելք չէին տեսնում եղած արդյունաբերական կարողությունները տնտեսական նոր պայմաններին հարմարեցնելու հարցում: Շուտով պարզ դարձավ նաև, որ երկիրը կարող է հույսեր կապել գինեգործության, հանքային ջրերի, հացամթերքի և սպառման այլ արտադրատեսակների ոլորտի ձեռնարկությունների գործարկման հետ:

Այն, որ մինչև ինաուգուրացիա Սերժ Սարգսյանին շնորհավորում է Բարաք Օբաման, ընդ որում «շշկռացնող» ջերմությամբ, Քերիի նման բացարձակ չհիշեցնելով ընտրական գործընթացի «որոշ թերություններ», հետաքրքիր է «մի ուրիշ ձև»: Մանավանդ եթե հիշենք, որ նախորդ` 2008-ի ընտրություններին ԱՄՆ-ն այդպես էլ չշնորհավորեց։ Սերժ Սարգսյանի ինաուգուրացիային էլ մասնակցում էր ոչ թե ԱՄՆ-ի դեսպանը, այլ ընդամենը «սիրուն տղա», Թուրքիո փեսա Մեթ Բրայզան: 2008-ին ԱՄՆ-ը բավարարվեց ընդամենը ժողովրդին ուղերձ հղելով` ընտրությունների առիթով: