Փաշինյանի հրապարակային ելույթների ու դրսևորումների շարքում, ինչ խոսք, արժե առանձնացնել նրա գլխավորած կառավարության նիստերն ու այդ նիստերում ունեցած ելույթները: Եթե Խորհրդային Միության անծայրածիր տարածքի տարբեր բնակավայրերում եղած մեծ ու փոքր ճաշարաններում, հանրային սննդի կետերում, ի դեպ՝ Անաստաս Միկոյանի թեթև ձեռքով, յուրաքանչյուր հինգշաբթին «ձկան օր» էր, ապա ինքնիշխան Հայաստանում հինգշաբթին կառավարության նիստում Փաշինյանի էքսցենտրիկ ելույթների օր է:

Իլհամ Ալիևը` Հեյդարի որդին, վերածվել է հրեշավոր բռնապետի, որը սպառնում է ո'չ միայն հայ ժողովրդին, այլև մարդկության հազարամյակների ընթացքում ստեղծած արժեքներին, ընդհանրապես` քաղաքակրթությանը։

Ապրիլի 9-ին ՀՀ արդարադատության նախարարը ԱՄՆ պետքարտուղարությունում հանդիպում է ունեցել Եվրոպայի և Եվրասիայի հարցերի գրասենյակի ավագ խորհրդատու Լուի Բոնոյի (Կովկասյան հակամարտությունների գծով խորհրդական) հետ։

Երբ կար Հայաստանում պետություն, կային նաև այդ պետության կողքին ամուր կանգնած արտաքին ուժեր, դաշնակիցներ, համակարգեր, ճշմարտության և արդարության ջատագովներ: Ի վերջո, հայոց պետության, հավատքի, պատմության, դարդ ու ցավի հանդեպ հարգանք կար, տեղ-տեղ նաև վառ արտահայտված կարեկցանք կար, երևացող ու չերևացող աջակցություն կար:

Հարգելի՛ հայրենակիցներ, ձեր դատին եմ ներկայացնում ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետի նոր լոգոն, որն առաջին հայացքից թվում է ընդամենը ինստիտուցիոնալ, չեզոք, վիզուալ տարր։ Իրականում, սակայն, այն պարունակում է դասական քաղաքական խորքային ենթատեքստ։ Լոգոն, որը նախապես ակնկալվում էր ներկայացնել գիտականությունն ու միջազգային գիտաճյուղերի նրբերանգները, այսօր ակնհայտորեն հիշեցնում է «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության դիզայնային կրկնօրինակը՝ գունային լուծումներով, տիպոգրաֆիկ մատուցմամբ և նույնիսկ սիմվոլիկ շեշտադրումներով։

Պատկերացում կա, որ գերմանացիներն օրինապաշտ, ճշտապահ և չափից ավելի պատասխանատու ժողովուրդ են: Սխալ պատկերացում է, համենայն դեպս` Հայաստանում Գերմանիայի դեսպանության (German Embassy Yerevan) մասով:

Վերջին շրջանում մի քանի դիտարկումներով անդրադարձել եմ Նիկոլի կողմից նիհիլիզմի դասական դրսևորումներին, որոնք կիրառվում են պետական համակարգում և ստանում են քաղաքական տարբեր ձևակերպումներ։ Հիմա կփորձեմ մի քանի զուգահեռ անցկացնել՝ ավելի պարզ ու հասկանալի ներկայացնելու համար, թե որքան սինխրոն են նիհիլիզմն ու նիկոլիզմը։ Նպատակս է հնարավորինս մատչելի, բայց քաղաքագիտական պատկերացում տալ նշածս ուղղությունների վերաբերյալ։

ՀՀԿ-ից ասում են, որ Միքայել Աջապահյանը անտեղյակ մարդ է: Է հա, բայց ինչու՞ միայն ինքը: Շատերս ենք անտեղյակ, միայն ինքը չի: Միայն դուք եք տեղյակ, թե ոնց աճեց Նիկոլը, էդ ո՞նց էր ամբողջ օրը տարբեր եթերներում, էդ ո՞նց դարձավ պատգամավոր, հետո էլ՝ ֆրակցիայի ղեկավար:

Մարտիության, ապրիլյոթյան տոները շատերիս համար դարձել են պարզապես սովորական ու հերթական oրեր, ու գիտե՞ք ինչու, դե որովհետև այս երկում 2018-ից հետ այլևս ոչ մի բան առաջվանը չի: Անցյալի խաղաղությունն ու դժվարություններն այլևս երանելի ապրումներ են: Այսօր կա ամեն բան ունենալու հնարավորություն, բայց չկան խաղաղված հոգու, ստեղծագործ մտքի, ապահով ներկայի ու ապագայի երաշխիքները. ապահովություն` հայրենիքի, պետության, մարզի, քաղաքի, թաղամասի, փողոցի ու սեփական բնակարանի:

Թե բա՝ «ինչու՞ եք արտագաղթում, ախր, հայրենիք, հող, ջուր…» (զզվելի պաթոս): Զավեշտ է, երբ սրա մասին խոսում են կոմֆորտի մեջ հայտնված, կոմֆորտի մեջ փռված, իրականությունից իսպառ կտրված, հայրենիքը վաճառող իշխանության հետ բարձր վարձատրությունով համաձայնության եկած կոլաբորանտները (ուղղակի զզվելի է)...