Հողը, մշակույթը, երկիրը, արժեքը սիրելու համար պիտի հաղորդակցվես, պիտի շոշափես, ճանաչես, զգաս...
Ռեստորաններում ու կլուբներում դոզեքով բուծվող ձեր լակոտները պիտի ծառայեն, որ ցուրտ ձմռանը 3000 մետր բարձրության վրա մի քիչ բուժվեն, հետ գան, մարդանա՛ն։
Մի տարբերակ կա, որ «փրկեք» իրենց։ Իրենք պիտի ստորադասվեն սեփական կամքով, լիարժեք քաղաքացի չպիտի լինեն ու չեն լինելու, եթե փողով ազատվելը օրինականացրիք։ Ռանչպարի, ուսուցչի, պատշարի ու վարորդի բանակում ծառայող որդիները պիտի երկու գլուխ ավելի արտոնյալ լինեն, քան ձեր դատարկ, վնասակար ու անհայրենիք լակոտները։
Ռազմիկը ազնվականության դրսևորում է մեզանում, որովհետև արտահայտում է անձնազոհություն ու արիություն...
Աստված պահապան հայ զինվորին:
Գեղամ Օհանյան