Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինն ունեցավ իր հերթական` 12-րդ «ՈՒղիղ գիծ» հրապարակային հանդիպումը ռուսաստանցիների հետ: Նախապես երկրի ղեկավարին էր ուղղվել ավելի քան 2,5 միլիոն հարց. 1,8 միլիոն հեռախոսազանգ, 350 հազար իտերնետային հաղորդում, տասնյակ հազարավոր նամակներ: Մոտ 4 ժամ տևած հանդիպման ընթացքում Պուտինը պատասխանեց 85 հարցի: Միջոցառմանը անմիջականորեն ներկա 200-ից ավելի անձանց մեջ էին լրագրողներ, հասարակական գործիչներ, քաղաքագետներ, չինովնիկներ, շարքային քաղաքացիներ և այլք:

Հենց անկախացանք, անմիջապես անցանք ինքնագաղութացման և, ահավասիկ, սպասում ենք կանաչ երանության պահին` կարիճոտ օազիսներում։ Զարմանա՞նք, թե՞ լանք... բայց ազնվորեն եկեք արձանագրենք. ՀՀ յուրաքանչյուր կառավարություն յուր ծանրակշիռ լուման է ներդրել այս «նվիրական» գործում, բացառություն էր թերևս Վազգեն Սարգսյանի կառավարությունը։

Խորհրդային երկրի կազմաքանդումից հետո մեր լեզվամտածողությունում առաջ եկան նորանոր բառեր, հապավումներ: Գովազդող շատ վահանակների, շինանյութի խանութների վրա գրում էին «եվրոսալիկներ», «եվրոշինանյութ», «եվրոռեմոնտ», և այդ մտածողության ընդլայնման արդյունքում մի օր քյաբաբանոցների, խորովածանոցների վրա կարդացի՝ «եվրոքյաբաբ», «եվրոխորոված»: Ճիշտն ասած, մտածեցի, որ այդ բառերը կարելի է ըմբռնել որպես ճարպիկ առևտրականների պարապ ժամանակ հղացած ստեղծագործական մտքի արգասիք:

2013-ի նոյեմբերին ՈՒկրաինան հրաժարվեց ստորագրել Եվրամիության հետ ասոցացման համաձայնագիրը և ակտիվ երկխոսություն սկսեց Ռուսաստանի հետ: Իրադարձությունների հետագա զարգացումը հարուցեց լրջագույն միջազգային ճգնաժամ և վերաճեց Ղրիմի միացմանը Ռուսաստանին: Այնուամենայնիվ, ինչպես գրում է Ռոբեր Կապլանը «Աշխարհագրության ռևանշը» գրքում, կատարվածը բացատրվում է աշխարհագրական տրամաբանությամբ:

Ասում են այրերն իմաստուն և տիկնայք խորագիտակ, թե Նազարը մեղավոր չէր, մեղավորը նրան նժույգի վրա բազմեցնողն էր։ Այստեղից խնդիրը. ո՞վ համբակին հերոս կարգեց և նրա էշը քոսոտ փոխեց սիգաճեմ նժույգի։ ՈՒստիա՞նը, բնավ։ Ժողովո՞ւրդը, ամենևին։ Բնաշխա՞րհը, անշուշտ, ոչ։ Այո՜, կռահում ենք, դրոշակը համբակին արքա սարքեց։

Առաջնորդվելով ԶԼՄ-ների մասին օրենքով, սույն հրապարակումը` անդրադարձի իրավունքով, ուղարկել եմ «Չորրորդ ինքնիշխանությանը»։ Չտպագրվեց։ Այդ պատճառով էլ այն լույս է տեսնում թերթում, որի հեղինակներից եմ ես։

Եվրոպական մի շարք երկրներում արգելքների և պատժամիջոցների մի ամբողջ շղթա է ծայր առել՝ ընդդեմ Ռուսաստանի: Որոշել են այդպես հակազդել Ղրիմի հանրաքվեին և դրան հաջորդած դեպքերին: Արգելքները ոչ միայն քաղաքական, տնտեսական և ռազմական ոլորտներին են առնչվում, ինչը սպասելի էր և հասկանալի:

Երբ սույնը կհրապարակվի, գուցե թե հրապարակավ կհայտարարվի 3-րդ հանրապետության 13-րդ վարչապետի անունը։ Լիասիրտ ցնծությամբ ողջունելով նրա մուտքը կառավարական տուն (և մաղթելով նրան քաջ առողջություն և տնտեսական 13 տոկոս աճ), հորդորում եմ չկարկամել թվի մոգայնությունից, զի մեր քրիստոնեավայել վարքն ու արիական բարքերը չեն հանդուրժում սնոտիապաշտություն։

ՈՒկրաինայի ողբերգական իրադարձությունների, ինչպես նաև Ռուսաստանին Ղրիմի վերամիավորման հարցերի քննարկման ժամանակ Երևանում, ըստ էության, երբեք չի արծարծվել Ղրիմի հայության թեման։ Տպավորություն էր առաջանում, որ Հայաստանում ոչ ոքի չի հետաքրքրում` թերակղզում հայեր կա՞ն, թե՞ ոչ, ինչո՞վ են նրանք ապրում, ինչո՞վ են շնչում, ի՞նչ են երազում։

Սար ու ձոր, հին ու նոր, գեջ ու չոր անելով, ճակատագրերի կածաններով ու ծապաններով իրեն գիրկապելով, ոտը կախելով ու հազար մեծ ու պուճուրի հետ զրույց անելով, ճիշտն ու ճշմարիտը որոնելով Օձունում ծնված արձակագիր Ֆելիքս Շաքարյանն իր Լոռու աշխարհում բարով-խերով հատեց յոթանասունհինգի սահմանը։