Գուցե իսկապե՞ս վերջին շանս է

Վարչապետի պաշտոնում Կարեն Կարապետյանի նշանակումն ուղեկցվեց այնպիսի մոտիվների ներկայացմամբ, որ հանրային գիտակցության մեջ արմատավորվեց վերջին շանսի գիտակցությունը: Երկրում վիճակը շատ ծանր է: Խոսքը միայն տնտեսության գահավիժման կամ սոցիալական տնավեր բևեռացման մասին չէ: Խնդիրն ավելի լուրջ ու խորքային է, ճգնաժամն ավելի համապարփակ` պետականության հիմքերը շոշափող, ապագայի տեսլականը ստվերող: Այս համատեքստում պարզունակ կլինի ենթադրել, որ մեկ մարդը, որ վերջին ամիսներին դարձել է հրապարակային կյանքի հերոսը և այդ կարգավիճակը պահպանելու է խորհրդարանական առաջիկա ընտրություններում, կարող է հրաշքներ գործել, մանավանդ խոստովանել է` «կախարդական փայտիկ» չունի:

Մյուս կողմից` չպետք է անտեսել, թերագնահատել քաղաքական այն իրավիճակը, որում տեղի ունեցավ կառավարության փոփոխությունը: Սա կաբինետի շարքային փոփոխություն չէր, այլ մի իրադարձություն, որը տեղի ունեցավ հին ու նոր համակարգերի, կառավարման մոդելների, իշխանության վերարտադրության բազմաշերտ գործընթացի խաչմերուկում: Այս ամենից իսկապես վերջին շանսի հոտ է գալիս: Այլ խնդիր է, թե յուրաքանչյուրս ինչ է հասկանում «վերջին շանսի» հրապուրիչ, բայց նաև տագնապեցնող խորհրդի խորքերում: Սերժ Սարգսյանի համար դա գուցե իշխանության վերարտադրությունն է` ավելի մարդկային, աշխարհի համար ընկալելի դեմքով: Կարեն Կարապետյանի համար գուցե տնտեսական մենեջմենթի համալրումն է քաղաքական բովանդակությամբ ու հավակնությամբ: Ընդդիմության «վերջին շանսը» իր այսօրվա կարգավիճակը փոխելու հնարավորության ստեղծումն Է: Բայց կարևորը հասարակությունն է, որին, հավատացեք, ավելի շատ հուզում է ոչ թե ընտրության ինտրիգը, այլ որակը, ոչ թե իշխանության քաղաքական պատկանելությունը, այլ պոտենցիալը: Մեր ժողովուրդն անտանելի վատ է ապրում, կարելի է ասել` թշվառ, օրվա հացի կարոտ, բայց, ինչքան էլ տարօրինակ է, նա ամենաշատն է հավատում «վերջին շանսի» հրաշքին:

Գուցե այն պատճառով, որ տեսավ հնարավորություն` առանց «կախարդական փայտիկի» ազատվելու իշխանության օդիոզ, կոռումպացված ու կրիմինալ դեմքերից: Սա հաջողություն չէ, ոչ էլ հաղթանակ, բայց քաղաքական մեսիջ է, որ գտնվում ենք լաբիրինթոսը քանդող ճանապարհի մեկնարկին: Մնում է` ճանապարհին նոր «բեռներով» մեզ չծանրաբեռնենք` միշտ հիշելով շանսի վերջինը լինելու տագնապի մասին:

Սարգիս ԱՐԾՐՈՒՆԻ

Մեկնաբանություններ