Բրյուսելյան հանդիպումից «խաղաղություն» ակնկալող ապուշներին պատմությունից մի հիշեցում անեմ։

Նպատակ չունէի անդրադառնալու Օսմանեան կայսրութեան սահմաններուն մէջ պատմութեան առաջին ցոյցին՝ Գում Գափուի ցոյցին:

Մինչ Հայաստանում շարունակվում է ՀայաՔվեն՝ Արցախն Ադրբեջանի մաս համարելը քրեորեն դատապարտելի ճանաչելու օրակարգով, երկրի ոչ բարով ղեկավարը Բրյուսելում գրեթե ավարտին հասցրեց տրամագծորեն հակառակ օրակարգի սպասարկումը:

Հայաստանում նոր ժողովրդավարություն է հասունանում՝ նշաձողի իջեցման քաղաքականություն։ Ակնհայտորեն նման քմահաճ վերաբերմունք է ցուցաբերվում նաև գիտության հանդեպ։ Մի կողմից խոսվում է գիտության զարգացման, գիտական ավանի կառուցման մասին, մյուս կողմից լրիվ հակառակն է արվում՝ քամահրական վերաբերմունք է դրսևորվում գիտության հանդեպ։ Ապացո՞ւյց եք ուզում։ Խնդրեմ։ Մատենադարանի գիտխորհրդի վերջին նիստում որոշվել է փոփոխություն կատարել տնօրենի ընտրության պահանջներում, իսկ ավելի ճիշտ՝ իջեցնել նշաձողը․ այսուհետ տնօրեն դառնալու համար թեկնածուն պետք է ունենա ոչ թե գիտության դոկտորի, այլ գիտության թեկնածուի աստիճան։ Ավելորդ է ասել անգամ, որ այս մոտեցումը խիստ մտահոգիչ է։ Անհասկանալի է՝ ում համար է դա արվում, ում է դա ձեռնտու։

Արդարև ճիշտ է վերնագիրը՝ «Կարեն Մաթևոսյան, Մատենադարանի պահապանը»: Հաջողության մաղթանքով...

Լեհաստանը, իր պատմության ընթացքում հինգ անգամ բաժանվել է:

Գրել էի, որ ԵՊՆ-ն իր դասախոսների համար հնարավորություն է ընձեռել վերապատրաստվել Ստամբուլի՝ սուլթան Մեհմեդ 2-րդի կողմից հիմնված համալսարանում:

Համալսարանը նոր էի ավարտել։ Ընդամենը մի քանի ամիս էր, որ աշխատում էի «Լոռի» թերթի խմբագրությունում։ Հերթական թռուցկաժողովում Ամանորի համարն էինք պլանավորում։ Խմբագրի հանձնարարությամբ իմ խնդիրը Ալավերդու գեղարվեստի դպրոցի տնօրեն ԱԼԲԵՐՏ (ԱԼԻԿ) ՊԱՊՈՅԱՆԻՆ հանդիպելն էր, զրուցելը, թերթի տոնական համարի «լոգոն» պատվիրելը։

Թինաթին Քաջրիշվիլիի «Քաղաքացի Սուրբը» ֆիլմը I Citizen Saint dir.Tinatin Kajrishvili | Կարլովի Վարիի կինոփառատոնում արժանացել է Էկումենիկ ժյուրիի մրցանակին և գրավել է FIPRESCI-ի քննադատների վարկանիշային աղյուսակի առաջին հորիզոնականը։