Ամերիկյան քաղաքական ռեալիզմը հուշում է, որ ամենից ծիծաղելին այն է, երբ եվրոպացիները սպառնում են ՌԴ-ին:

Շարունակելով ներկայացնել Հայաստանում Գերմանիայի դեսպանության խայտառակ գործունեության խայտառակ դրվագները, պատմեմ ևս մի դեպք:

Ցեղասպանական գործողություններն ու էթնիկ զտումները աշխարհի տարբեր հատվածներում ներկայիս սուր հակամարտային բազմաբևեռ աշխարհակարգում իր ոչարևմտյան արժեհամակարգերով դառնում են, ըստ էության, անպատժելի։ Բուչա, Արցախ, Մյանմար, իսկ հիմա Սիրիա, ինչպես նաև աշխարհի այլ կետերում` տարբեր ինտենսիվության։

Բոնհոֆեր անունով մի գերմանացի հոգևորական և փիլիսոփա կար, ընդդիմանում էր նացիստական ռեժիմին, փորձում էր մարդկանց մտածել սովորեցնել, բայց ապարդյուն:

«Սատկած ձիու տեսությունը» կառավարման և կազմակերպչական վարքագծի տեսություն է, որը խոսում է անարդյունավետ կամ անօգուտ գործողությունների մասին, որոնք շարունակվում են, չնայած դրանց արդյունավետության բացակայությանը: Այս տեսությունը ցույց է տալիս, թե ինչպես են մարդիկ, հաստատությունները, հասարակական և քաղաքական կազմակերպությունները կամ ազգերը առնչվում անլուծելի թվացող խնդիրների հետ: Իրականությունն ընդունելու փոխարեն, նրանք կառչում են իրենց արարքների արդարացման հիմնավորումներից։

Էսօր Վաղոն էնպիսի գաղտնիք հայտնեց, որ մի քանի ժամ շունչս տեղը չէր գալիս։ ՈՒրեմն շատ զգուշավոր, ոտների թաթերի վրա ներս մտավ, ու համոզվելով, որ դուռլուսամուտը ամուր փակված են՝ շշնջաց․ - Գիտե՞ս էսօր ինչ օր ա, հարևան։

Շատերին թվում է, թե Սիրիան Հայաստանից շատ է հեռու, և էրդողանական բարբարոսների եղեռնագործությունները Լաթաքիայում մեզ չեն վերաբերվում։

Թուրքիայում հերքել են Անկարայի և Մոսկվայի հարաբերություններում ճգնաժամի առկայությունը: Բնականաբար, հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ անհրաժեշտություն առաջացավ հիմա հերքել դա… Ուրեմն կան չէ՞ վերոնշյալ ճգնաժամի վերաբերյալ ինչ- որ տեղեկություններ, քննարկումներ… Իհարկե՛ կան, չլինեին, չեղած բանը հո չէի՞ն հերքի: Իսկ եթե կան այդ տեղեկությունները, ծուխն առանց կրակի՞ է լինում…

Ադրբեջանի նախագահի խորհրդական Հաջիևը պահանջում է Ադրբեջանին հանձնել «ռազմական հանցագործներին», որպես ապացույց, որ Հայաստանը իրականում ցանկանում է խաղաղություն և այս գործում հայկական կողմից ակնկալում է համագործակցություն...

Մեր դասարանը բաժակի մեջ լցրած մի բուռ ցորենի էր նման. կային վերին արտից քաղած ցորեններ, կային՝ ստորին արտից, կային, որ ճանապարհի եզրին էին աճել, կային, որ տանը՝ ծաղկամանի մեջ էին աճացրել, բայց բաժակի մեջ բոլորս խառնվել էինք իրար ու միասին՝ մեզ շատ լավ էինք զգում։ Էն, որ մեկի հայրը մեծ պաշտոն ունի, իսկ մյուսը հայր չունի, որ մեկի ընտանիքը փողի մեջ լող ա տալիս, իսկ մյուսինը՝ հազիվ ծերը ծերին հասցնում, տարիների ընթացքում, ինչ-որ առիթներով, իհարկե, իմանում էինք։