Տարին սկսենք պոզիտիվ անդրադարձով: Հունվարի 9-ին լրանում է Առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 80-րդ տարեդարձը:

Դեկտեմբերի 25-ին Ակտաուում կործանված ադրբեջանական ինքնաթիռի դեպքից հետո Մոսկվայում Ադրբեջանի դեսպանատան մոտ մարդիկ ծաղիկներ են խոնարհել, զոհվածների անուններով պաստառներ տեղադրել, լուսանկարներ տեղադրել կործանված ինքնաթիռից, որոնց մեջ աչքի է ընկնում մի պաստառ՝ դանակի պատկերով և գրությամբ «ռուսներն ամեն ինչի համար պատասխան են տալու»: Արդար է...

Սա Արծվաշենն է: Այստեղ չկան «սևեր և սպիտակներ», իսպառ բացակայում են «պողոսներն» ու «օպելներով համբալները»:

Ի սկզբանե պարզ էր, որ ԱՄՆ-ի և դաշնակիցների համաշխարհային գերիշխանության դեմ պայքարում Ռուսաստանը միայնակ է կռվելու։

Կազմակերպեք «Մեր ժամանակների հերոսը» այլընտրանքային մրցանակաբաշխություն և պարգևատրեք այն մարդկանց, ովքեր հայրենիքը պաշտպանելու համար իրենց կյանքը չեն խնայել, ովքեր հերոս որդիներ են դաստիարակել, ովքեր համապատասխանում են հայի կերպարին և ունեն ազգային նկարագիր, ովքեր անընդունելի են համարում դավաճանությունը...

Տարվա կյանքը երկար չի՝ ընդամենը մի տարի։ Դեռ ոչ մեկին չի հաջողվել դրանից ավելի երկար ապրել. ճակատագիր ա։ Եթե տարի ես ծնվել, կյանքից շատ սպասելիք չունես, բոլորը քեզնից են սպասում։ Ծնվում ես աղմուկի, գունավոր լույսերի, հրավառության մեջ, դեռ աչքդ չբացած՝ կոկորդդ խոզի բուդ են խցկում, սալաթներ, մրգեր, խմորեղեն, քաղցրավենիք, քիչ ա մնում՝ խեղդվես, տռզում-մնում ես, իսկ մարդիկ նստում ու սկսում են քեզնից սպասել, հետո, անկախ նրանից, թե ինչ են ստանում, ուրախանում են քո գնալու համար, դեռ մյուս տարին չեկած, քեզ արդեն մոռանում են ու սկսում են մյուս տարվանից նույնը սպասել։ Ասենք՝ չէ՛, չեն մոռանում, հաճախ են հիշում, բայց, ավելի շուտ, իրանց են հիշում քո մեջ. դու պիտակի նման մի բան ես՝ հերթական համար, որին մեխում են իրանց հիշողությունները, որ ճիշտ նոստալգիկ հաջորդականությամբ դասավորեն։

Տարեմուտ է, և մի՞թե մենք իրար շնորհավորելու պատճառ ունենք: Ռուսական մի հիանալի խոսք կա, որը եթե վերաձևակերպենք կհնչի այսպես. ամեն հայ այսօր երջանիկ է այնքան, որքան երջանիկ է իր ամենադժբախտ հայրենակիցը: ՈՒ՞մ շնորհավորենք, նրան, ով Հայրենիք չունի և գիտի ցանկացած պարագայում երջանի՞կ լինել, նրան, ով սգակիր է և ապրում է ի հեճուկս, թե՞ նրանց, ովքեր այլևս մեր հետ չեն, մեր հոգու ու սրտի մեջ են:

Գաբրիել Գարսիա Մարկեսի «Հարյուր տարվա մենություն» գրքի հիման վրա նկարահանված ֆիլմը ինձ չի հիացրել իր գեղարվեստական կառուցվածքով կամ այլ մանրամասներով, որոնք հաճախ գերակշռում են սյուժեի վրա: Սակայն այդ ամենի ներքո թաքնված է քաղաքական ուղերձ, որն արժանի է վերլուծության: Մարկեսը բացահայտում է հասարակության, իշխանության և գաղափարախոսական պայքարի ճակատագրական թերությունները, որոնք հատկապես ակտուալ են Հայաստանի համար:

Այս հարցին պատասխանելու համար անհրաժեշտ է պատասխանել շատ պարզունակ հարցին, այն է` ի՞նչ է ցանկանում Հայաստանի միջին վիճակագրական բնակիչը:

Վերջերս ՀՀ նորանշանակ արդարադատության նախարար Սրբուհի Գալյանը, պատասխանատու պետական պաշտոնի նշանակվելուց հաշված օրեր անց, շտապեց հայտարարել, թե իբր Հայաստանի Հանրապետությունում համակարգային կոռուպցիա չկա: Արդեն հնչեցվել են կարծիքներ, որ այդկերպ նորանշանակ նախարարը հավատարմության նշան է ցույց տվել ՀՀ-ում Ալիևների ընտանիքի տեղապահ, համատեղության կարգով ՀՀ վարչապետ աշխատող Նիկոլ Փաշինյանին: