Եվրոպական դատարանը որոշում է կայացրել, որ աֆրիկյան երկրների սեռական փոքրամասնությունները, ովքեր ազատության իրական կորստի ռիսկին են ենթարկվում իրենց երկրներում, իրավունք ունեն ապաստան խնդրել ԵՄ երկրներից: Եվրոդատարանի այս որոշման պատճառ է դարձել Նիդեռլանդների իշխանությունների կողմից աֆրիկյան երեք երկրներից` Սիերա-Լեոնեից, Սենեգալից և Ուգանդայից երեք տղամարդկանց ապաստանի մերժումը, ում ապաստանի խնդրանքը հիմնված էր սեռական կողմնորոշմամբ:

«Միանշանակ»,- այսպես արձագանքեց Հելսինկյան ասոցիացիայի Վանաձորի գրասենյակի ղեկավար, իրավապաշտպան Արթուր Սաքունցը մեր հարցին, թե կարո՞ղ ենք Շանթ Հարությունյանին և իր համախոհներին ճանաչել որպես քաղբանտարկյալ:

Նոյեմբերի 5-ին ոստիկանները Շանթ Հարությունյանին և իր համախոհներին Ազատության հրապարակում ձերբակալելուց հետո ոստիկանական բաժանմունքներ քարշ տվեցին նաև տարբեր քաղաքացիների, որոնք հանգամանքների բերումով ներկա էին Շանթ Հարությունյանի նախաձեռնած հեղափոխությանը: Նրանցից մեկն էլ 2005 թվականից անտուն մնացած, Բուզանդի փողոցի նախկին բնակիչ, վեց երեխաների մայր Մարիամ Գիշյանն էր: Հիշեցնենք, որ Մարիամը տարիներ առաջ դիմել էր հուսահատ քայլի` մեկնել էր Թուրքիա և այնտեղի իշխանություններից քաղաքական ապաստան խնդրել: Ամիսներ անց, սակայն, նա վերադարձել էր Հայաստան, իր երեխաների մոտ: Քանի որ irates.am-ի ընթերցողներին հետաքրքրում էր Մարիամի ճակատագիրը, մենք փորձեցինք գտնել նրան և իմանալ եղելությունը:

2013-ին Իտալիան շրջանցել է Ֆրանսիային` դառնալով ամենաշատ գինի արտադրող երկիրը` շնորհիվ խաղողի լավ բերքի: Coldiretti գյուղատնտեսական կազմակերպության վկայությամբ` Իտալիայում արտադրվել է 45 միլիոն հեկտոլիտր գինի, Ֆրանսիայում` 44 միլիոն, 3-րդ տեղում Իսպանիան է` 40 միլիոն:

Գեղարքունիքի մարզի համայնքների սեփական եկամուտների հավաքագրման միջին ցուցանիշը անցած տարվա համեմատ 2013-ի հունվար-հոկտեմբերին կազմել է 76,6 տոկոս, հավաքագրվել է 725 միլիոն դրամ, որը 221 միլիոնով պակաս է ծրագրված գումարից: Մարզի վեց համայնքներում` Ծովակում, Ծաղկունքում, Ծովագյուղում, Ներքին Գետաշենում, Արտանիշում և Վաղաշենում, տեղական եկամտային բյուջեները կատարվել են ամբողջ տարվա կտրվածքով:

Հարգելի «Իրատես de facto»-ի խմբագրություն, կներեք, որ առաջին անգամ նամակ եմ հղում մի այնպիսի առիթով, որն այնքան էլ հաճելի չէ, սակայն անհրաժեշտ է այն առումով, որ մեր ժամանակակից մամուլի էջերում հաճախ են տպագրվում նյութեր` շարադրված ավելի շատ սուբյեկտիվ դրդապատճառներով, փաստերի ու իրադարձությունների անտեղյակությամբ կամ երևույթը ժխտելու միտումով:

Նախկին պրոկտոլոգիայի գիտահետազոտական ինստիտուտը վերանորոգումից և արդիականացումից հետո վերջերս վերաբացվել է և վերանվանվել «Իզմիրլյան» բժշկական կենտրոն: Այն Հայկական բարեգործական ընդհանուր միության կողմից 2000 թ. մասնավորեցվել, ապա մեկ տարի հետո նվիրաբերվել է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնին: Հայ եկեղեցու հովանու ներքո գործող այս բժշկական հաստատությունը վերակառուցվել է բարերարներ «Իզմիրլյան» հիմնադրամի և Լուիզ Սիմոն Մանուկյանի աջակցությամբ:

«Ձուկը գլխից է նեխում, բայց մաքրում են պոչից»։ Խոսքն այս, դարերով թրծված, ձեզ եմ առաքում, արգո իշխանապետեր, այն դարձրեք ձեր հակինթ ականջներին օղ և կշահեք մեծապես (հանրության ձայնին ականջ դնելը անհետևանք չի մնա), մի շնչում կվերածնվեք ու կդառնաք մեր պարծանքն ու զմայլանքը, քաղցր, ինչպես դդմի մուրաբա, մշտադալար, հանց վաղգարնանային վարունգը, և աշխատասեր` ասֆալտապատ սարքի պես։

Սույն հոդվածը գրվել է դեռևս 1997 թ. և արժանացել հայ մեծ լեզվաբան, ակադեմիկոս Գևորգ Ջահուկյանի դրվատանքին: Նույն` 1997 թ. Երևանում հրավիրվել էր «Պարմանի» համահայկական ուսանողական երկրորդ վեհաժողովը, որի մասնակից մեր երիտասարդների նախաձեռնությամբ հոդվածը տարածվել էր հայկական գաղթօջախներում և տպագրվել սփյուռքահայ բազմաթիվ թերթերում ու հանդեսներում: Կարծում ենք՝ հոդվածի լրացված ու նորացված տարբերակի վերահրապարակումը ներկայումս կարևոր է ու տեղին, քանզի հայրենական պետական այրերը, ինչպես նաև սփյուռքահայ շահագրգիռ կազմակերպությունները, որ մինչ օրս ուշադրության չէին արժանացրել պատմական այս իրողությունը` օտարին ներկայացնելու սույն հնարավորությունը, հուսանք որ այն ըստ պատշաճի կօգտագործվի: Հարկ է արժանին հատուցել և ըստ պատշաճի օգտագործել թշնամուն դիմակայելու ցանկացած միջոց ու հնարավորություն:

ՍՈՒՐԵՆ ՂԱԶԱՐՅԱՆԸ ծնվել է Կարսում: Կարսեցու ազնվությունն ու սկզբունքայնությունն ուներ, բարությունը ու նուրբ հումորը: Կարսի ուսումնարանն ավարտելուց հետո որոշ ժամանակ աշխատել է, ապա տեղափոխվել Ալեքսանդրապոլ, ուր նա մասնակցել է բոլշևիկյան ընդհատակյա կազմակերպության աշխատանքներին: Խորհրդային կարգերի հաստատումից հետո մինչև ձերբակալվելը աշխատել է Հայաստանի, Վրաստանի, Անդրկովկասի հատուկ հանձնաժողովում, գլխավոր քաղաքական վարչությունում, ներքին գործերի ժողովրդական կոմիսարիատում, զբաղեցրել է պատասխանատու պաշտոններ: