Բա­վա­կան է միայն ա­սել, որ 2007 թվա­կա­նին հաս­տատ­վել է այն ա­վան­դու­թյու­նը, ըստ ո­րի, Դա­դի­վան­քը հիմ­նադր­վել է սուրբ Թա­դեոս ա­ռա­քյա­լի հետևորդ և ա­շա­կերտ, քրիս­տո­նեա­կան քա­րոզ­չու­թյան հա­մար նա­հա­տակ­ված սուրբ Դա­դիի գե­րեզ­մա­նի տե­ղում:

Ճշ­մար­տա­պէ՛ս, ճշ­մար­տա­պէ՛ս կը յայ­տա­րա­րեմ ձե­զի. ժա­մը պի­տի գայ ու հի­մա ալ է, երբ մե­ռել­նե՛­րը պի­տի լսեն Աս­տու­ծոյ Որ­դիին ձայ­նը. եւ ա­նոնք որ կը լսեն՝ պի­տի ապ­րին։ Ո­րով­հե­տեւ ինչ­պէս Հայ­րը ինքն իր մէջ կեանք ու­նի, այն­պէս ալ Որ­դիին տուաւ՝ որ ինքն իր մէջ կեանք ու­նե­նայ. նաեւ ա­նոր տուաւ դա­տաս­տան կի­րար­կե­լու իշ­խա­նու­թիւն, քա­նի որ ան մար­դու Որ­դին է։

Ճշ­մար­տա­պէ՛ս, ճշ­մար­տա­պէ՛ս կը յայ­տա­րա­րեմ ձե­զի. ժա­մը պի­տի գայ ու հի­մա ալ է, երբ մե­ռել­նե՛­րը պի­տի լսեն Աս­տու­ծոյ Որ­դիին ձայ­նը. եւ ա­նոնք որ կը լսեն՝ պի­տի ապ­րին։ Ո­րով­հե­տեւ ինչ­պէս Հայ­րը ինքն իր մէջ կեանք ու­նի, այն­պէս ալ Որ­դիին տուաւ՝ որ ինքն իր մէջ կեանք ու­նե­նայ. նաեւ ա­նոր տուաւ դա­տաս­տան կի­րար­կե­լու իշ­խա­նու­թիւն, քա­նի որ ան մար­դու Որ­դին է։

Հույսի դռները բաց պահիր, Տեր մեր. Օգնիր արձակել ամենն ու ամենքին` Քո կամքի համեմատ. Այս մեծ ցավերից:

Նա հզոր է ինչ­պես իր ներ­ման, այն­պես էլ իր բար­կու­թյու­նը թա­փե­լու մեջ. որ­քան մեծ է նրա ո­ղոր­մու­թյու­նը, այն­քան էլ մեծ է նրա հան­դի­մա­նու­թյու­նը։

Հայ եկեղեցականները Դադիվանքում են, այսօր նրանց այցելել է նաև Վրթանես եպիսկոպոս Աբրահամյանը։ Վանքի անվտանգությունն ապահովում են ռուս խաղաղապահները՝ հայտնում է Մայր աթոռի տեղեկատվական համակարգի ղեկավար Տեր Վահրամ քահանա Մելիքյանը:

Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին նոյեմբերի 28-ին նշեց հայոց առաջին լուսավորիչներ Սուրբ Թադեոս և Սուրբ Բարդուղիմեոս առաքյալների տոնը: Դեռևս 2015-ին տոնը Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի սրբատառ կոնդակով հռչակվել է Աստվածամուխ Սուրբ Գեղարդի ուխտի օր:

Կյան­քում ա­մեն ինչ ո­ղոր­մու­թյուն է, և ա­մեն ինչ կյան­քում կա­րող է ու­րա­խու­թյուն լի­նել, ե­թե ու­րա­խա­լից սր­տով հա­վա­սա­րա­պես ըն­դուն­վեն թե՛ այն, ինչ տր­վում է, թե՛ ինչ որ վերց­վում է: Մենք հա­ճախ մտա­ծում ենք, թե ու­րա­խու­թյուն լի­նում է միայն նրա­նից, ին­չը ստա­նում ենք. իսկ ինչ­պի­սի մեծ, ցն­ծա­լի ու­րա­խու­թյուն է լի­նում, երբ ինչ-որ բա­նից կար­ծես զրկ­վել ենք, սա­կայն դրա­նով դրսևոր­վել է Աստ­ծո ի­մաս­տուն հո­գա­ծու­թյու­նը:

Դուստ­րը հոր գաղտ­նի հոգսն է, և նրա այդ հոգ­սը վա­նում է քու­նը, չլի­նի թե աղ­ջիկ ժա­մա­նակ նա թա­ռա­մի, չլի­նի թե, երբ ա­մուս­նա­նա, ա­տե­լի դառ­նա, չլի­նի թե կու­սու­թյան ժա­մա­նակ պղծ­վի և հղի լի­նի իր հայ­րա­կան տա­նը, չլի­նի թե, երբ ա­մուս­նա­նա, դա­վա­ճա­նի ա­մուս­նուն և երբ նրա հետ ապ­րի, չլի­նի թե ա­մուլ մնա։

Տե՜ր. Անապատական այս օրերի մեջ` Գբում գալարվող ցավերի միջից Ձայն ենք տալիս Քեզ՝ Դանիելի նման։