Ի­րենց իսկ գե­րեզ­մա­նի հո­րը փո­րող աչ­քա­ծակ օ­ձահ­մա­նե­րը բա­նից ան­տե­ղյակ դեռ փո­րում են պե­տա­կա­նու­թյան հիմ­քե­րը և քան­դում ող­ջա­խո­հու­թյան ցան­կա­պա­տը:

Լույ­սը բեկ­վում է` մեզ չհաս­նե­լով… Կուռ­քեր սար­քե­լով ա­ռաջ ենք գնում, Մեր չար սր­տե­րից Նո­րա­նոր կուռ­քեր լուռ ա­րա­րե­լով:

Տե՜ր, սաս­տիկ մի՛ բար­կա­ցիր մեզ վրա և մեր մեղ­քե­րը հա­վի­տյան մի՛ հի­շիր։ Եվ հի­մա նա­յի՛ր, Տե՛ր, մենք ա­մենքս քո ժո­ղո­վուրդն ենք։ Քո սուրբ քա­ղաք Սիոնն ա­վե­րակ դար­ձավ, Ե­րու­սա­ղե­մը` ա­նա­պատ։

Ո՛վ մարդ, դու, ան­կախ հա­վա­տի աս­տի­ճա­նից, Ե­կե­ղե­ցու` խա­ղաղ սր­բա­վայ­րի կա­րիքն ու­նես` խու­սա­փե­լու հա­մար սխալ հաս­կաց­վե­լուց, իսկ շատ հա­ճախ էլ` քո իսկ սխա­լա­կան ան­ձից։

Այս բանն ի­մա­ցիր, որ վեր­ջին օ­րե­րին չար ժա­մա­նակ­ներ պի­տի գան, երբ մար­դիկ պի­տի լի­նեն անձ­նա­սեր, փո­ղա­սեր, հպարտ, ամ­բար­տա­վան, հայ­հո­յող, ծնող­նե­րին անհ­նա­զանդ, անշ­նոր­հա­կալ, ան­մա­քուր, ան­հաշտ, ան­գութ, բան­սար­կու, ան­ժուժ­կալ, դա­ժա­նա­բա­րո, ան­բա­րե­սեր, մատ­նիչ, հան­դուգն, մե­ծա­միտ, ա­վե­լի շատ հեշ­տա­սեր, քան աստ­վա­ծա­սեր, մար­դիկ, որ ու­նեն աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան կեր­պա­րանք, սա­կայն ու­րա­ցել են նրա զո­րու­թյու­նը (Բ Տիմ. 3; 1- 5)։

Ականջ դիր, Տեր իմ, ցա­վի ճի­չին... Մեղ­քի գա­լա­րուն նե­տերն ան­հա­մար Կր­կին կա­լել են մեր հի­վանդ հո­գին։

Քան­զի բա­զում են մեր ա­նօ­րե­նու­թ­յուն­նե­րը քո ա­ռաջ, և մեր մեղ­քե­րը հա­կա­ռակ կանգ­նե­ցին մեզ. մեր ա­նօ­րե­նու­թ­յուն­նե­րը մե՛ր մեջ են, մենք ինք­նե՛րս գի­տենք մեր ա­նի­րա­վու­թ­յուն­նե­րը։ Ամ­բա­րիշտ դար­ձանք և ստե­ցինք Տի­րոջ ա­ռաջ, հետ կանգ­նե­ցինք մեր Աստ­ծուց, ա­նի­րա­վու­թ­յուն խո­սե­ցինք և ապս­տամ­բե­ցինք, մեր սր­տե­րում ա­նի­րա­վու­թ­յան խոս­քեր հղա­ցանք ու ո­րո­ճա­ցինք։

Ի սկզ­բա­նե Աստ­ված ստեղ­ծեց եր­կինքն ու եր­կի­րը: Եր­կիրն անձև ու ան­կազմ էր, խա­վար էր տի­րում ան­հու­նի վրա, և Աստ­ծո հո­գին շր­ջում էր ջրե­րի վրա: (Ծննդ. 1;1-3): Այս­պի­սի պատ­կե­րա­վոր ու գե­ղար­վես­տա­կան ձևով Սուրբ Գր­քի ա­ռա­ջին տո­ղե­րի հա­մա­հե­ղի­նա­կը նկա­րագ­րում է ո­չին­չը:

Օր օ­րի ինձ են փնտ­րում և ցան­կա­նում ճա­նա­չել իմ ճա­նա­պարհ­նե­րը, իբրև մի ժո­ղո­վուրդ, որ ար­դա­րու­թյուն է գոր­ծել և իր Աստ­ծու ի­րա­վուն­քը զանց չի ա­ռել. ա­հա նրանք ե­կել և ի­րա­վունք ու ար­դա­րու­թյուն են ո­րո­նում։

Լույսդ կա­թում է ու­սե­րիս վրա, Թախ­կած հո­գուս մեջ, Մե­ռած կա­րո­տի թե­լե­րը մեղ­միկ, Լույ­սի հպու­մից հատ-հատ ար­ձակ­վում, Ա­ղոթք են դառ­նում: