Ռա­դիո­տան գրավ­մամբ, ԱԺ-ն շր­ջա­փա­կե­լով և մի շարք այլ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րով այ­լոց հետ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան իշ­խա­նու­թյան բռ­նա­զավ­թու­մից հե­տո (ՀՀ քրեա­կան օ­րենս­գր­քի 300-րդ հոդ­ված) ար­դեն ՀՀ վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը շա­րու­նա­կեց իշ­խա­նու­թյան ու­զուր­պա­ցիա­յին նպա­տա­կաուղղ­ված իր քայ­լե­րը:

Հա­յաս­տա­նի ընդ­դի­մա­դիր դաշ­տում գոր­ծըն­թաց­նե­րը ե­ռում են, սա­կայն այդ­պես էլ չեն եփ­վում։ Բո­լո­րը միա­բե­րան նույնն են պն­դում, որ պետք է իշ­խա­նա­փո­խու­թյուն լի­նի, Փա­շի­նյա­նին պի­տի հե­ռաց­նել, սա­կայն ոչ մե­կը չի կա­րո­ղա­նում մյու­սի հետ միաս­նա­կան ռազ­մա­վա­րու­թյուն մշա­կել։

«Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան քա­ղա­քա­կան «դեղ­նակ­տուց­նե­րը» դեռ մի ե­լույ­թի դույզն-ինչ հե­ղի­նակ չդար­ձած, չհաս­կա­նա­լով ան­գամ ի­րենց դերն ու կար­գա­վի­ճա­կից բխող պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը, սկ­սել են պի­տա­կա­վո­րել, իբր խելք սո­վո­րեց­նել լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րին։

Ե­թե ան­կեղծ` չկա Նի­կո­լի խն­դիր. կա ջր­հե­ղե­ղի խն­դիր. Չի լի­նի Նի­կո­լը, նրա «հում­քը» կեր­տած­նե­րը կա­րող են ա­ռա­ջին շարք բե­րել Ար­մեն Սարգ­սյա­նին, Էդ­մոն Մա­րու­քյա­նին կամ մի եր­րորդ` թրե­նինգ ան­ցած, չար ու­ժե­րի հետ մո­տի­կից «ծա­նո­թա­ցած», հայ­րե­նիքն ու հայ լի­նե­լը մեր­ժող այլ գլո­բա­լիս­տի. գու­մա­րե­լի­նե­րի տե­ղա­փո­խու­թյու­նից գու­մա­րը չի փոխ­վում:

Այս իշխանությունից գլուխ չես հանի, արդեն հաշիվը կորցրել ենք, թե քանի անգամ են կառավարության անդամներն իրար հակասող, իրենք իրենց հերքող հայտարարություններ արել։ Հետո էլ անընդհատ ժողովրդին են մեղադրում, թե պարետատան սահմանած կանոններին չեն հետևում։

Ոչ միայն աշ­խար­հահռ­չակ եր­գիչ, այլև աշ­խար­հահռ­չակ հա­մա­սե­ռա­մոլ, այ­լա­սեր­ված Էլ­թոն Ջո­նի ըն­կեր, բա­րե­կամ, ՀՀ նա­խա­գա­հի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Ար­մեն Սարգ­սյա­նը վե­րոն­շյալ գոր­ծո­ղու­թյու­նը կա­տա­րել է Էլ­թոն Ջո­նին Երևա­նում պատ­վե­լուց, մե­ծա­րե­լուց 2 տա­րի անց, իսկ ա­վե­լի ո­րո­շա­կի հու­նի­սի 24-ին, ժա­մը 00:47-ին ստո­րագ­րե­լով փա­շի­նյա­նա­կան իշ­խա­նու­թյան կող­մից ի­րեն ներ­կա­յաց­ված հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան օ­րեն­քը:

Ա­նա­սե­լիո­րեն ապ­շած եմ. «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյու­նը Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի ե­րեկ­վա ե­լույ­թից հե­տո չծա­փա­հա­րեց նրան: Ի՞նչ է պա­տա­հել «ծա­փե­րի» խոր­հր­դա­րա­նին, չլի­նի՝ կաշ­կանդ­ված են իմ­քայ­լա­կան­նե­րը, որ հեր­թա­կան «դմփ-դմփ-հուն» չձո­նե­ցին բո­լո­րի «պոր­տը տե­ղը դրած» երկ­րի ա­ռաջ­նոր­դին, ո­րը, ի դեպ, Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի ամ­բիո­նից կա­ռա­վա­րու­թյան անց­նող տար­վա աշ­խա­տանք­նե­րի կա­տա­րո­ղա­կան­ներ էր, իբր, ներ­կա­յաց­նում:

Այն‚ որ ՀՀ նախ­կին նա­խա­գահ­ներ Ռո­բերտ Քո­չա­րյանն ու Սերժ Սարգ­սյա­նը երկ­րորդ նա­խա­գա­հի խա­փան­ման մի­ջո­ցը փոխ­վե­լուց հե­տո կա­րող էին հան­դի­պել‚ շատ մեծ ա­նակն­կալ չէր։ Եր­կու հին ըն­կեր­ներն ու գոր­ծըն­կեր­ներն այ­սօր պաշ­տո­նա­պես գտն­վում են գոր­ծող իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ընդ­դի­մա­դիր բևե­ռում։

Հու­նի­սի 24-ը հա­կա­սա­կան օր էր։ Մեր անմ­տու­թյան և հպար­տու­թյան խտաց­ման օր։ Մոսկ­վա­յի Կար­միր հրա­պա­րա­կում հայ զին­վոր­ներն էին խրոխտ քայ­լում։ Ան­կախ Հա­յաս­տա­նի ա­մե­նա­մեծ ձեռք­բե­րու­մը՝ բա­նա­կը, այ­սօր միակ կա­ռույցն է, ո­րը, ան­կախ քա­ղա­քա­կան վայ­րի­վե­րում­նե­րից, շա­րու­նա­կում է հպարտ պա­հել այն երկ­րի պա­տի­վը, ո­րը քա­ղա­քա­կան տար­բեր ու­ժեր ա­մեն օր գետ­նին են հա­վա­սա­րեց­նում։

Վա­ղուց էր պետք հետ քաշ­վել` ըստ լա­վա­գույն ա­ղոթ­քի. «Տեր, շատ բան կա­տար­վում է այն ժա­մա­նակ, երբ մենք ո­չինչ չենք ա­նում» (Էք­զյու­պե­րի):