Ըն­դա­մե­նը մի քա­նի օր ա­ռաջ հա­մա­ցան­ցում՝ սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րի տի­րույ­թում‚ հայ­տն­վեց մի տե­սագ­րու­թյուն‚ որն առ­նչ­վում էր 2017 թ. սկզբ­նե­րին տե­ղի ու­նե­ցած այն ժա­մա­նակ դեռևս ընդ­դի­մա­դիր «Քա­ղա­քա­ցիա­կան պայ­մա­նա­գիր» կու­սակ­ցու­թյան հա­մա­գու­մա­րին։ Տե­սա­նյու­թից տե­ղե­կա­նում ենք‚ որ կու­սակ­ցու­թյու­նում դժ­գոհ են վար­չու­թյան աշ­խա­տան­քից‚ ո­րը բխում էր տե­ղա­կան ինք­նա­կա­ռա­վար­ման մար­մին­նե­րի ընտ­րու­թյուն­նե­րում կրած պար­տու­թյուն­նե­րից։

Վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը խոս­տա­նում է ջար­դել հե­ղա­փո­խու­թյան նկատ­մամբ պե­տա­կան հա­մա­կար­գում առ­կա դի­մադ­րու­թյու­նը:

Խոր­հր­դա­րա­նի մե­ծա­մաս­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներն ան­հան­գս­տա­ցած են 2018-ի քա­ղա­քա­կան վե­րա­դա­սա­վո­րում­նե­րից հե­տո երկ­րում ստեղծ­ված ա­տե­լու­թյան խոս­քի ու ան­հան­դուր­ժո­ղա­կան մթ­նո­լոր­տի առ­կա­յու­թյամբ:

Մի քա­նի օր է մա­մու­լը գրում է, թե Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի դս­տեր՝ Մա­րիամ Փա­շի­նյա­նի հա­մար թան­կար­ժեք՝ 27 հա­զար դո­լար ար­ժո­ղու­թյամբ մե­քե­նա են գնել։ Հե­տո պարզ­վեց, որ չեն գնել, դա վար­չա­պե­տի պե­տա­կան պահ­պա­նու­թյան մե­քե­նա­նե­րից է, ո­րը տրա­մադր­վում է նաև նրա ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րին։

Ի դեպ, հենց նո­յեմ­բե­րի 25-ին Ի­րա­նով ան­ցավ հան­րա­հա­վաք­նե­րի, ցույ­ցե­րի և եր­թե­րի երկ­րորդ ա­լի­քը ի պաշտ­պա­նու­թյուն Իս­լա­մա­կան Հան­րա­պե­տու­թյան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և պե­տա­կան կար­գի։

Ի դեպ, լանդ­շաֆտն ամ­բող­ջա­կան ընդ­գր­կե­լու դեպ­քում պետք է ա­սել` Սեր­ժը ևս իր «Դեյ­թոնն» ու­նե­ցավ՝ ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մը: Ին­չու՞ այն չա­վարտ­վեց խա­ղա­ղու­թյան պար­տադ­րան­քով: Շատ պարզ. այն ըն­դա­մե­նը թույլ «ապ­րո­բա­ցիա» էր։

Ես փորձել եմ բացառապես մասնագիտական և պետական կառավարման գիտելիքների ու փորձի տեսանկյունից արձանագրել փաստերը, որոնք ՀՀ իշխանությունները և, ինչու չէ, քաղաքացիների մի զգալի մասը համարում է վերջին շրջանի ակնհայտ ձեռքբերում, և միաժամանակ նշել վիճահարույց ասպեկտները, վեր հանել այն ռիսկերը և խնդիրները, որոնք ձևավորվում են դրանցից։

Շեն­գա­վի­թի ե­րի­տա­սարդ թա­ղա­պետ Ռազ­միկ Մկրտ­չյանն այն հա­մոզ­մանն է, որ բյու­ջեից Ա­մա­նո­րի խն­ջույ­քի հա­մար 2 մլն դրամ հատ­կաց­նե­լը մեծ բան չէ, ա­վե­լին՝ անհ­րա­ժեշտ է տա­րին գե­ղե­ցիկ ձևով եզ­րա­փա­կե­լու հա­մար: Մկրտ­չյա­նը, վս­տա­հա­բար, միակ թա­ղա­պե­տը չէ, որ այդ­պես է կար­ծում: Նա ան­ձամբ է տե­ղե­կաց­րել՝ Երևա­նի բո­լոր թա­ղա­պե­տա­րան­ներն էլ Ա­մա­նո­րի քեֆ-ու­րա­խու­թյան հա­մար գու­մար են դուրս գրել:

Ես բազ­միցս եմ գրել մեր տա­րա­ծաշր­ջա­նում ի­րա­նա­կան գոր­ծո­նի մա­սին և միշտ հիմ­նա­վո­րել եմ իմ տե­սա­կե­տը, ո­րով­հե­տեև, որ­պես հե­ղի­նակ, ու­նեմ ըն­թա­ցիկ պա­հի գլ­խա­վոր խնդ­րի իմ պատ­կե­րաց­ման ի­րա­վուն­քը։ 

«Լո­ռու մարզ­պետ Անդ­րեյ Ղու­կա­սյա­նը Վա­նա­ձո­րի քա­ղա­քա­պետ Մա­մի­կոն Աս­լա­նյա­նի հետ բա­վա­կան լավ, բա­րիդ­րա­ցիա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ է: Ի­րար հետ հա­վե­սով հա­մա­գոր­ծակ­ցում են, ծրագ­րեր ի­րա­կա­նաց­նում, չեն դժ­գո­հում մի­մյան­ցից: Ե­թե ան­գամ ան­հա­մա­ձայ­նու­թյուն­ներ ու­նեն, քն­նար­կում են ու գտ­նում ոս­կե մի­ջի­նը»,- ա­սաց «Ի­րա­տե­սի»՝ Վա­նա­ձո­րի քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նին մոտ կանգ­նած աղ­բյուրը։