Հունիսի 20-ին և 27-ին Նիկոլ Փաշինյանի ելույթները կրկին բազմաթիվ մեկնաբանությունների տեղիք տվեցին՝ կապված 44-օրյա պատերազմի տեխնիկական մանրամասների հետ։ Սակայն, ըստ էության, այդ քննարկումները ոչինչ չեն տալիս, քանի որ դրանք չեն ազդում ներկայիս իրավիճակի վրա։
Զոհված զինվորի ծնողին ասում է.
- Արդյոք ամեն ինչ արե՞լ ենք, որ պատերազմ տեղի չունենա: Ո՛չ չենք արել:
Սրիկա՛, դու ոչ միայն ամեն ինչ չես արել, որ պատերազմ տեղի չունենա, այլև ամեն ինչ արել ես, որ այն տեղի ունենա:
Ասում էի չէ, որ սրանք Աշոտյանին կալանավորելուց հետո ողջ քաղաքական դաշտում նոր կաշա են սարքելու, ու էնա, ոնց հասկանում եմ, նոր թեմաներ են բզբզում. հիմա էլ թիրախում Ազատիչն է։
Կարելի է նախանձել Թուրքիային ու Ադրբեջանին, քանզի նրանք իրենց թշնամի պետության մեջ ունեն թուրք-ադրբեջանական շահերի ու քարոզչական թեզերի ագրեսիվ պաշտպան, այն էլ՝ վարչապետի աթոռին նստած։
Հիշեք, 2018-ին Փաշինյանն ինչպիսի համազգային վստահություն էր վայելում ու ոնց մսխեց այն: ՈՒ Աշոտյանի ամեն գրառումը, հարցազրույցն ու ուղիղ եթերը հերթական մեխն էր մխում փաշինյանական խունտայի քաղաքական դագաղի մեջ:
Անկախ ռեգիոնալ դերակատարների դիմակայությունից ու շահերից բխող առանձնահատկություններից, պետք է արձանագրել, որ Ադրբեջանը երբեք այսքան լկտի ու ագրեսիվ չէր դառնա, եթե Հայաստանում, ի դեմս իշխող խմբակի, ապազգային դեմքերի այսպիսի գարշելի պատկեր չլիներ:
Ալեն, ուրախ եմ, որ Վիգենի մասով մեսիջս տեղ է հասել: Կիսում եմ ապագայի մասին մտահոգություններդ, իրոք մտահոգվելու տեղ ունես ու ոչ միայն դու: Ատելության քարոզի մասով սխալ չես, բայց դե հիմնական դոզան դեռ աջևում է:
Մի քանի օր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռ. Թ. Էրդողանը ուղիղ տեքստով հայտարարել է. «Թուրքիան, մյուս տարվանից սկսած, որոշ խորհրդանշական քայլեր կձեռնարկի Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում»։
Խորհդանշական քայլեր կարող են լինել, օրինակ, ցուցադրական հանդիպումները, թուրքերի կողմից ավիրված Անիի կամուրջի վերականգնումը, մեկ-երկու մեր ականջին քաղցրահունչ ուղերձ...