«Արևելք» հե­տա­զո­տա­կան և վեր­լու­ծա­կան կենտ­րո­նի ղե­կա­վար‚ պատ­մա­բան ԳԵ­ՎՈՐԳ ՄԵԼ­ՔՈ­ՆՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցում ենք Շու­շիի ա­զա­տագր­ման‚ Ար­ցա­խյան հիմ­նախ­նդ­րի և այլ թե­մա­նե­րով։

«Armenia First» նա­խա­ձեռ­նող խմ­բի ան­դամ, կով­կա­սա­գետ, տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին փոր­ձա­գետ ԲԱԲ­ԿԵՆ ՂԱ­ԶԱ­ՐՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցում ենք Ար­ցա­խյան խնդ­րի շուրջ վեր­ջին օ­րե­րի զար­գա­ցում­նե­րի մա­սին։

Այս հա­մընդ­հա­նուր մղ­ձա­վան­ջի մեջ, երբ մարդ­կու­թյու­նը կար­ծես քնում-զարթ­նում է նոր վի­րու­սա­կիր­նե­րի թի­վը լոկ ար­ձա­նագ­րե­լու հա­մար, մեր եր­կի­րը, թվում է, ու­ղեծ­րից լրիվ է դուրս ե­կել։ Ներ­սի խժդ­ժու­թյուն­նե­րը, ան­գամ վի­րու­սը դեռ մի կողմ, տպա­վո­րու­թյուն է, որ անվ­տան­գու­թյան մեր բո­լոր զգա­յա­րան­նե­րը բթա­ցել են։

Արցախի Հանրապետության ԱԳՆ հայտարարել է. «29 տարի առաջ ԽՍՀՄ և Ադրբեջանի կենտրոնական ղեկավարության անմիջական կազմակերպմամբ և համակարգմամբ իրականացվեց Արցախի սահմանամերձ գյուղերի հայ ազգաբնակչության տեղահանման լայնամասշտաբ «Օղակ» գործողությունը։

Ա­հա և վերջ: Օր­վա թավ­շին էն­դշ­պիլ են հայ­տա­րա­րել: Ընդ ո­րում, ոչ միայն Ռու­սաս­տա­նը, չնա­յած ա­ռա­ջին հեր­թին` Ռու­սաս­տա­նը: Ին­չու՞` քիչ ներքևում, սա­կայն այս պա­հին այն մա­սին, որ Փա­շի­նյա­նի քար լռու­թյու­նը ա­ռա­ջին ա­պա­ցույցն էր, որ ա­մեն բան հենց այն­պես է, ինչ­պես «շա­րադ­րում» է Սեր­գեյ Լավ­րո­վը, ի­րա­կա­նում` ԵԱՀԿ ՄԽ-ն:

Սիրելի՛ հայրենակիցներ, Այսօր Հայոց ցեղասպանության 105-րդ տարելիցն է: Եվ այսօր մենք հարգանքի տուրք ենք մատուցում մեր անմեղ զոհերի հիշատակին յուրահատուկ պայմաններում:

Եր­կար էի մտո­րում` ար­ժե՞ ընդ­հան­րա­պես ինչ-որ ձևով ինչ-որ բան գնա­հա­տել Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյու­նում վեր­ջերս կա­յա­ցած հեր­թա­կան նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյան առն­չու­թյամբ։

Քա­ղա­քա­գետ ԳԱ­ԳԻԿ ՀԱՄ­ԲԱ­ՐՅԱ­ՆԸ հա­մա­կար­ծիք է Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի պատ­գա­մա­վոր Նաի­րա Զոհ­րա­բյա­նի հետ, որ Ռու­սաս­տա­նի ար­տա­քին գոր­ծե­րի նա­խա­րար Սեր­գեյ Լավ­րո­վի հայ­տա­րա­րու­թյու­նից հե­տո թե՛ Հա­յաս­տա­նի արտ­գործ­նա­խա­րա­րու­թյան, թե՛ «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան պատ­գա­մա­վոր­նե­րի պար­զա­բա­նու­մը «կրու­տիտ» է, իսկ այն, որ իշ­խա­նու­թյու­նը մեծ շա­հագր­գռ­վա­ծու­թյուն ու­նի հա­սա­րա­կու­թյա­նը տե­ղյակ չպա­հե­լու ըն­թա­ցող բա­նակ­ցու­թյու­նե­րի մա­սին, դեռ վա­ղուց ենք նկաս­տել, և դրա ա­պա­ցույց­նե­րը բազ­մա­թիվ են:

Ար­ցա­խի նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րի հիմ­նա­կան ինտ­րի­գը, թերևս, պտտ­վում է այն հար­ցի շուր­ջը, թե քա­նի փու­լով է ըն­թա­նա­լու քվեար­կու­թյու­նը։ Թեկ­նա­ծու­նե­րի մեջ‚ ել­նե­լով օ­բյեկ­տիվ ի­րա­վի­ճա­կից‚ ակն­հայ­տո­րեն առ­կա էր ա­ռաջ­նորդ, և գրե­թե ոչ ոք չէր կաս­կա­ծում, որ հենց նա էլ ըն­տր­վե­լու է ընտ­րա­կան մր­ցա­վազ­քի ար­դյուն­քում։

Երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանը որոշել է խոսել։ Լռությունը խախտում է ապրիլյան պատերազմի մասին իր ողջ տեղեկատվությունը հանրության սեփականությունը դարձնելով։