Քիչ առաջ ոստիկանության զորքերը մտան Էջմիածին քաղաք։ Երկու ավտոբուս է բերվել Էջմիածին, որոնք, ըստ երևույթին, սպասում են հրահանգի։ Մայր Աթոռի բակում իրավիճակը գերլարված է։ Հավաքված քաղաքացիները թույլ չտվեցին իրավապահներին իրենց հետ տանել Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել Սրբազանին։ Այստեղ են ժամանել նաև կարմիրբերետավորները։ Մայր Աթոռի մոտ հավաքված քաղաքացիները կոչ են անում բոլոր հայերին հավաքվել Մայր Աթոռի բակում և կանգնել ի պաշտպանություն Եկեղեցու։               
 

Չհասկացվածության հինգ տարի

Չհասկացվածության հինգ տարի
03.12.2016 | 12:21

Առեղծվածային և երբեմն անհասկանալի Ֆրանսուա Օլանդը նախագահությունն ավարտում է փակուղում. նրան այդպես էլ չհաջողվեց «դառնալ նախագահ» հասարակական կարծիքի համար:
Երկու տարի առաջ էր: Ֆրանսուա Օլանդը նստած էր սեղանի առաջ: Նրա մերձավոր զինակիցներից մեկը հենց նոր հրաժեշտ էր տվել: Նա առաջիններից էր, որ երկու տարվա աշխատանքից հետո հեռացավ Ելիսեյան պալատից: Խորհրդականը զայրացած կամ վիրավորված չէր: Նա շատ հոգնած էր: Հեռանալուց առաջ երդվել էր, որ այդ տարօրինակ նախագահին դեմ առ դեմ կասի՝ ինչ մտածում է. «Պարոն նախագահ, Դուք պետք է արագ սովորեք հստակ «ոչ» ասել»:

Օլանդը միայն ժպտաց, նա անգիր գիտեր այդ մեղադրանքը: Նա իրոք երբեք չէր ասում՝ ինչ իրականում մտածում էր: Երկար ժամանակ դա համարվում էր նրա ուժեղ կողմը: Բաց պարզվեց՝ սարսափելի թուլություն է: Այս տարօրինակ հնգամյակն ավարտվեց պատմական «ոչ»-ով: Անձնապես նրա և երկրի քաղաքական պատմության համար: Ստանձնելով իշխանությունը՝ Ֆրանսուա Օլանդը խոստացել էր ձախ բարեփոխիչների սիմվոլ դառնալ, որ ի զորու են ոչ միայն կառավարել երկիրը, այլև պահել իշխանությունը: Նվազագույնը երկու մանդատ: Այդ առումով ձախողումը կրկնակի է՝ նրա անձնականը և ձախերինը: Նա ստիպված էր ընդունել քաղաքական պայքարում հաղթելու անհնարինությունը և ուներ միայն երկու վատ որոշում՝ իր ճամբարի պարտության ռիսկի դիմել կամ հրաժարվել ընտրություններին մասնակցելուց՝ ռիսկի դիմելով կորցնել պաշտպանության բոլոր միջոցները: Նա ընտրեց չարյաց փոքրագույնը: Նրա նախագահության ժամանակը պատմության մեջ կմնա իբրև անոմալիա: Ասես անհավանական ինքնասպան պոռթկումով Ֆրանսուա Օլանդը իրականում երբեք չցանկացավ փրկել՝ ինչ դեռ հնարավոր էր: Վերջին տարին գագաթնակետն էր:

Երկքաղաքացիություն ունեցող ահաբեկիչներին անձնագրից զրկումը (ձախերին դա դուր չեկավ), աշխատանքային բարեփոխումը (տրոհեց մեծամասնությունը), բացահայտումներով գիրքը (նույնիսկ ամենամերձավորներին հույսի տեղ չթողեց): Կարծես Ֆրանսուա Օլանդը չէր էլ ցանկանում նոր մանդատի համար պայքարել: Կամ, որ ավելի վատ է, միտումնավոր պայմաններ էր ստեղծում, որ չմասնակցի ընտրություններին: Նախագահության արդյունքներից բացի, Օլանդի ամենամեծ անհաջողությունը դարձավ նախագահի կերպարը: Նա միշտ իրեն պատկերացնում էր «նորմալ նախագահ», բայց ամեն ինչ ավարտվեց աննորմալ մասշտաբների չընկալումով: Ֆրանսիացիները հստակ չեն պատկերացնում՝ ինչից են դժգոհ, բայց նրանք համոզված են (գուցե անարդար, բայց ռեալ զգացում), որ այդ մարդն այդպես էլ չկարողացավ «նախագահ դառնալ»:

Նա ազնվորեն աշխատում էր, բայց ի վիճակի չէր իմաստ հաղորդել, հանգստացնել, իրեն հեղինակավոր գործիչ ներկայացնել՝ զայրույթի, կասկածների ու վախերի այս տարիներին: Հավանաբար պատճառը վիթխարի թյուրիմացությունն էր՝ «Փոփոխությունները՝ հիմա»: Նա կարծում էր, որ Սարկոզիին հաղթելը իրեն ժամանակ կտա, բայց ժամանակ նա չուներ: Առավել ևս, որ կարծում էր՝ ձախերի հավատը տնտեսական քաղաքականությամբ շահելու անհրաժեշտություն չունի, թեպետ այդ քաղաքականությունը նրա նախընտրական խոստումների հակառակն էր: Նա կարծում էր, որ ձախերն իր հետևից կգան, բայց նրանք լքեցին: Եվ նա նույնիսկ չփորձեց վերադարձնել: Իրեն վերապահելով միակ իրավունքը՝ «ոչ» ասելու:
Գրեգուար ԲԻԶՈ, Libération, Ֆրանսիա


Հ.Գ. Լավ, ասենք, Ֆրանսուա Օլանդը չի առաջադրում իր թեկնածությունը, բայց պե՞տք է արդեն նրա քաղաքական դամբանականը գրել: Կամ՝ սոցիալիստների: Համենայն դեպս, ոչ միայն նա չի առաջադրի իր թեկնածությունը ընտրություններում, այլև նախկին նախագահ Նիկոլա Սարկոզին, որ պարտվեց հանրապետականների պրայմերիզների առաջին փուլում:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1778

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ