«Եթե գնացինք պատմական արդարության հետևից, խաղաղություն չենք ունենալու». Արցախից, Ցեղասպանության ճանաչման հիմնախնդրից հրաժարումը վերջին հարցազրույցի ընթացքում այսպես էր հիմնավորում։ Սա ակնառու ցնդաբանություն է։ Ինչու՞։
1949 թ. օգոստոսի 29-ին Ղազախստանում փորձարկվեց խորհրդային ատոմային ռումբը։ Այդ պահից ի վեր գլոբալ մասշտաբի համաշխարհային կոնֆլիկտների հավանականությունը, ինչպիսինն` նախորդ երկու աշխարհամարտերն էին, երբ ուղիղ բախվում են գերտերությունները, հավասարեցվում էր զրոյի։
Կրթական համակարգի բարեփոխումների մարտահրավերներին հանդիման ՝ 21-րդ դարն իրականության իր իրավունքով ցրեց հետանկախական մեր ողջ ռոմանտիզմն առ այն, թե մենք, թոթափելով խորհրդային համակարգը, պիտի սիրվենք ու փայփայվենք։
Ինչ ուզում՝ անում են, ձեռքերը բռնող չկա:
Պառլամենտ չկա, իրավապահ համակարգը շարունակում է անիրավչությամբ զբաղվել, իսկ ամոթանք ու կշտամբանք տվող հոգևորականները, որպես կանոն, այս հարցերի վերաբերյալ պահպանում են լռություն :
ՈՒ կրկին հորդուն կարկտահարվում է հայոց 5000-ամյա ազգապետական տաճար-տունը: Կիսալուսին յաթաղանը զորագնդեր է հանում փողոց: Թուրանաթուրքական երազանքն անկախ Հայաստանում կարծես թե միս ու արյուն է ստանում: Խնկարկու կռապաշտների ենիչերիական ավանգարդը հերթական գրոհն է ձեռնարկում: Թիրախում մեր ազգային պետական ինքնության գլխավոր պատվարն է` Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինն ու Վեհափառը հայոց:
Ես պատմաբան չեմ, ավելին, չգիտեմ, թե ինչ է նշանակում պատմաբան լինել: Ինտերնետի դարում ցանկացած երկրի պատմության մասին կարելի է գտնել բազմաթիվ տեքստեր՝ տարբեր տեսանկյուններից շարադրված ու տարբեր շահեր հետապնդող: Էլ չեմ խոսում արհեստական բանականության հնարավորությունների մասին:
Մի քանի օր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռ. Թ. Էրդողանը ուղիղ տեքստով հայտարարել է. «Թուրքիան, մյուս տարվանից սկսած, որոշ խորհրդանշական քայլեր կձեռնարկի Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում»։
Խորհդանշական քայլեր կարող են լինել, օրինակ, ցուցադրական հանդիպումները, թուրքերի կողմից ավիրված Անիի կամուրջի վերականգնումը, մեկ-երկու մեր ականջին քաղցրահունչ ուղերձ...