Թուրքիա-Արևմուտք մերձեցման նոր փուլը, իմ կարծիքով, ընթանալու է որոշակի խոչընդոտներով: Էրդողանի ուղին դժվարացնելու են տարբեր իրողություններ: Մոսկվայից սեղմելու են բոլորիս քաջ հայտնի ռազմա-տնտեսական և քաղաքական լծակները: Ռուսական հրթիռները հարվածելու են պրոթուրքական զորամիավորների դիրքերին հյուսիսային Սիրիայում, ռուս տուրիստները չեն գնալու Թուրքիա, Իրանի ավանդական անբարյացակամությանը պանթուրքական ծրագրերին խրախուսելու են տարբեր կենտրոններից, կենտրոնասիական պետություններին Մոսկվայից և Պեկինից զգուշացնելու են թյուրքախոս երկրների ինտեգրացիայից հեռու մնալու մասին, Պուտինը կհրաժարվի Անկարա պաշտոնական այցից, կդժվարանա ատոմակայանի շահագործման հետ կապված համագործակցությունը, իսկ С-400 հրթիռների ծրագրային ապահովումը կխափանվի, և էլի շատ բաներ:
Բայց այս ամենի շարքում կառանձնացնեմ երկու առավել կարևոր հանգամանք: ՆԱՏՕ-ի և ԵՄ-ի մեջ կա քողարկված հակաթուրքականություն, որը մերթ ընդ մերթ ջրի երես է բարձրանում: Այն գլխավորում է Ֆրանսիան, նրա կողքին են Հունաստանը և Կիպրոսը, երբեմն՝ նաև Գերմանիան, երբ այնտեղ գլուխ է բարձրացնում թուրքական համայնքը: Այնպես որ, ԵՄ-ն առայժմ փակ կլինի: Երկրորդը Թուրքիայի ներսում քրդերին ակտիվացնելու և Արևելյան Անատոլիան ապակայունացնելու արտաքին գործոնների առկայությունն է: Իսկ քրդերն էլ հենց դրան են սպասում: Բացառված չէ նաև Էրդողանի կրտսեր եղբոր Ալիևին խեղճացնելու քայլեր ձեռնարկվեն. նավթամուղ-գազամուղի անվտանգության խնդիր կա:
Գարիկ Քեռյան